Rosa // Ebrar Karakurt

-1-

Yağmurun şiddetlenmesiyle üstümdeki trençkotu çıkarttım.Biliyorum normalde bunun tam tersi olması gerekiyordu ancak elimde benden önemli olabilecek bir şey taşıyordum.Bitirme tezimi trençkota sarıp açık bir yer bulmaya çalıştım.Kendimi bildim bileli çabaladığım şeyin gerçekleşmesi için elimde tuttuğum bitirme tezimi...

2 gün sonra üniversitenin son günü. Tezimi dekanın, bölüm başkanının ve İtalyadaki okul birliğinin içinde bulunduğu kurula sunup üstün başarı belgemi almak için sabırsızlanıyorum.Yaklaşık 1.5 yıldır üzerinde araştırma yaptığım tezim bugün bitti. İtalya'daki okulla eşzamanlı olarak yaptığımız araştırma sayesinde tezimi sunduktan sonra kabul mektubumun elime geleceğini biliyorum. 9 yaşından beri hayal ettiğim ülkeye taşınacağımı düşünüp tezimi trençkotun içinde bastırarak yürümeye devam ettim.Asla başına bir şey gelmemesi gerekiyordu.

İleride açık olduğunu düşündüğüm bi cafe gördükten sonra adımlarımı hızlandırdım.

"Haziran ayında bu kadar yağmur normal değil" diyerek söylendim.

Saçlarım ,vücudum sırılsıklam oldu. Söylenmeye devam ederek cafenin kapısına geldim.Kapıyı açacağım sırada elimin yanmasıyla refleks olarak trençkotu yere attım.Saniyeler içinde olanı fark edip derin nefes almaya çalıştım.

"Sakin ol Ala, sakin ol Ala"

Kafamın üstünden "Çok pardon ya." diye bir ses duydum.Olayın şokunu atlatıp tezimi elime aldığımda kahveli ve sırılsıklam olduğunu gördüm.Nefeslerim hızlanırken göz yaşlarımı dudaklarımı sıkıca ısırarak geri göndermeye çalışıyordum.Bu bir süre devam etti ancak hiçbir faydası olmadı. Olduğum yerde kilitlenip hıçkırarak ağlamaya başladım. "Her şey mahvoldu, hayatım bitti." diye hıçkırıklarımın arasında kendimle konuştum. Kafamı kaldırıp bakmaya fırsatım olmayan ses "Alt tarafı dosyan düştü.Yardım edebileceğim bi şey var mı?" diyerek kuyruğuma basmıştı. "Alt tarafı dosyan dediğin şey benim 15 yıllık hayalim gerizekalı." dedim ve ağlama şiddetimi bastırmaya çalıştım.Kimsenin karşısında güçsüz görünemezdim. Normalde bu kadar kaba bir insan değilim ama şu an başıma gelen şey hayatımda yaşadığım en kötü şey olabilir.

Karşımdaki kişinin bir şeyden haberi olmadığını hatırlayınca haksızlık ettiğimi fark ettim.

"Kusura bakmayın, konu tamamen kişisel teşekkür ederim ben hallederim." dedim.Her zaman olduğu gibi ben hallederdim, bir şekilde hallederdim işte.Kafamı kaldırdığımda karşımda milli gururumuzu gördüm. Şaka olmalıydı. Ders çalışmanın dışında yapmayı sevdiğim bir şey varsa o da voleybol oynamaktı çünkü. Voleybol konusunda onun başarısının kenarından dahi geçemeyecek olsam da ben de kendi çapımda yakından takip ediyor ve başarılar gösteriyordum.

"Gerçekten yapabileceğim bi şey olmadığına emin misin?" diye sorularına devam etti."Teşekkür ederim ama senlik bir durum yok, artık hiçkimsenin yapabileceği bir şey yok." dedim ve yağmurun biraz dinmesini fırsat bilerek zaten sırılsıklam olan üstümle cafenin kenarındaki betona oturdum.Cebimden sigara paketimi çıkartıp çakmağımı bulmaya çalıştım. Günün en kötü aksiliği olmasa da çakmak cebimden çıkarken su birikintisine düştü ve yanmadı.Boş caddede hıçkırıklarım yankılanırken yüzümü kapattım ve kendimi tamamen bıraktım. Elime değen bir şeyle kafamı kaldırdığımda bana uzanan çakmağı gördüm. "Bir şeyleri batırdım sanırım ama belki bu konuda yardımcı olabilirim." diyip gülümsedi. Şu durumda uğraşmak isteyeceğim en son şey olduğu için çakmağı alıp sigaramı yaktım.

"Normalde bu kadar ısrarcı değilim ama kim olursa olsun bu kadar kötü durumdayken yalnız bırakamam. İyi olduğuna emin misin?" diye sordu.Sigaramdan derin bir nefes çektim. Geçiştirmenin faydası yoktu çünkü ne kadar uğraşsam da ısrar ediyordu."2 gün sonra hayatımda bir kez alabileceğim bir bileti alıcaktım. Alt tarafı dosya olarak tanımladığınız şey benim hayatımın biletiydi.Dosya gibi hayatım da mahvoldu ve ne yapacağımı bilmiyorum." dedim ve başka bir şey sormamasını umarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım.