Ruhsuz -erkek versiyon-

"Bir peşimi bırakmadın it!"

Hahahah ( kötü kadın gülüşü gibi hayal edin bu kısmı)

En sonunda kaoss!!!

Kimse ölmeyecek ya da dirilmeyecek sakin olabilirsiniz .

Hadi size iyi okumalar:))

Bu bölüm den sonra mutlu bölümler gelecek . Hıı üzülmeyin. 
Zaten tokyo revengers sayesinde iki gündür ruhsuz gibi geziyorum .

Dede mi görmem ile afalladim .

Dedemde beni görmüş olacak ki gülümsedi. 

" senin ne işin var burada ? " dedi Araf amca sinirle. 

" Hicc eski dostumu ziyaret etmeye geldim , hem torunum da burda " dedi beni göstererek

Dedemin ( gerçek ) kenara çekilmesi ile o şahısı gördüm. 

Kabuslarımın baş , ana karakteri. 

Dayım. 

Onu görmem ile dondum.  Ne işi vardı bunun burda ?

İt oğlu it , orospu!

" Pars , bakıyorum da bizi görmene pek sevinmemişsin, oysaki dayanı da getirmiştim "

Dayı kelimesi duyar duymaz tekrar dondum.  Abi tayfası da gerildi .

Ne ?!

Bunlar yoksa ne olduğunu biliyor muydu  ?

Yoksa ben mi söylemiştim. 

Babamın ve abi tayfasını  bakışlarına bakınca bildiklerini anladım. 

Siktir , Siktir , siktir !

Bunları bilmemeleri gerekiyordu. 

Hay benim kapanmayan ağzımı sikeyim !

Konuşan dilimi keseyim. !

Dayım bana baktı ve beni süzdü. Gözleri malum yerde kaldı.  Bir kac saniye sonra yukarı çıktı,  bu sefer gözlerimin içine bakarak gülümsedi. 

Siktir . Hala korkuyoruz , hala ondan korkuyoruz .

Göt lalesine bak hala gülüyor. 

Pezevenk in kök hücresi!

" Sedat buradan  git yoksa zorla çıkartırım seni ! " dedi Dedem .

Yürübe  , Dede gibi Dede,  maşallah tütü maşallah!

Üç buçuk atıyoruz ama çaktırma. 

" Parsi alıp gideceğim zaten "

He ben mi ?

Ben ne alaka amına koyayım!?

Gene ne yaptım. 

Şaşkın gözlerle üvey dedeme bakamaya başladım. 

Tüm sülale bana bakıyordu şuan. 

En sonunda ağzım açıldı ve konuştum .