Kabanata 16

235 14 1
                                    

Kabanata 16

Unexpected

"Here," Seigo said then handed over me his handkerchief.

I sniffed and accepted it. Nasa loob na kami ng kaniyang sasakyan. Siya sa driver seat at ako sa passenger seat.

Suminghot ako at pilit na kinalma ang sarili pagtapos hingalin sa pagmamadaling paglalakad paalis kanina sa clinic. Zamiro didn't follow us which I'm glad about. While Seigo didn't say or ask anything and remain silent.

My thoughts are scattered in places. Halo halong emosyon pa rin ang nararamdaman pagtapos kong sabihin iyon. Galit, lungkot, pagkalito. Kahit alam ko sa sarili ko na hindi ko rin naman kaya panindigan iyon.

He looks so hurt and it pains me to see him like that.

Then I washed my feelings away by swallowing hard and reminded myself I should not be fooled. Dahil sa huli, ako at ako pa rin ang masasaktan.

"I'm so sorry about that," I said to Seigo and sniffed again.

He smiled at me. "No prob, Rian."

"I know you're busy and—"

"I'm not," he cut me off with a smile. "I don't know what's going on between you and Zamiro but feel free to open up with me. It may not look like it but I'm good when it comes to listening."

Tumango lamang ako. Hindi alam ang sasabihin. But actually grateful for him to say that.

"Gusto mo bang ihatid na kita sa inyo o... may iba kang gusto puntahan?" Seigo carefully asked me.

I shook my head and pursed my lips. "I want to go home. Gusto ko na rin... magpahinga."

"Sure," he said then started maneuvering his car.

When I got home, I thanked Seigo and went to my room. Tinawag pa ako ni Manang pero hindi na ako nag atabuli pang lumingon o pansinin siya. I locked myself in my room.

Hindi pa ako tumatagal na nakahiga sa kama at nakatingin sa kawalan ay may narinig akong katok mula sa pinto.

"I will eat later, Manang," I shouted inside my room but the knock didn't stop.

That's why I lazily stood up and went there. Then it shocked me because it was Zamiro's worried expression that faced me. He's breathing heavily. Tila tumakbo o nagmadali 'ata.

There's something tugging my heart again, seeing his exhausted face.

Furrowed, I asked him. "May klase ka, ah?"

"Gusto ko lang makasiguradong nakauwi ka nang maayos," he said, ignoring my questions.

Then he stared at me for a minute. Tinitignan ang kabuuang ako kung ayos lang ba talaga ako. Kung may kulang ba o wala.

"Don't do that again. You know I'm the one who's supposed to—"

"Hindi naman kailangan pang ikaw ang maghatid sa'kin. You have class. Why are you here?" I cut him off immediately.

"That doesn't matter. I just want to make sure you're fine."

Kung kanina ay parang tinutusok lang ang puso ko, sinasaksak na ito ngayon. Damn you, Cariazo!

"Well, I am fine now. Kaya bakit umuwi ka pa?"

"Dahil nag aalala ako sa'yo, Rian. You let that bastard go with you."

I saw his jaw clenched. Parang gustong gustong manakit. Sino gusto niyang saktan?

Ako?

"What's your problem with Seigo? I asked him a favor. Wala siyang kasalanan dito."

On The Brink of Rainbow (Sign Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon