აჰჰ!!!! ახლა კედელთან ვარ ატუზული და ვცდილობ გამბედაობა მოვიკრიბე და ჯონქუქს ნამცხვარი მივცე, და დარწმუნებული ვარ ჯონქუქმა შემაჩნია აქ რომ ვარ.
სანამ ფუქრებში ვიყავი გართული ჯონქუქი ჩემს წინ გაჩნდა.
"სად არის ჩემი საჩუქარი?"
"მოგიტანე მაგრამ გთხოვ ნუ მიყვირებ, თუ არ მოგეწონება მე მართლა ბევრი ვეცადე"- ვუთხარი და ნამცხვარი გავუწოდე, და ვცდილობდი დამემალა ჩემი წითელი ლოყები.
"იცი, რომ ძალიან საყვარელი ხარ წითელი ლოყებით? ნამცხვარი ძალიან გემრიელია, მგონი ჩემი პატარა მსახური უნდა გახდე რომ ყოველდღე მომიმზადო" - თქვა ჯონგუკმა და ნამცხვარი ჩაკბიჩა.
მე არ ვარ საყვარელი და არც შენი 'პატარა მსახური' გავხდები არასდროს!"
"მართალი ხარ, შენა საყვარელი კი არა უსაყვარლესი ხარ, და ერთ დღეს ჩემი პატარა გახდები"
მეუბნებოდა და უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა, რის გამოც კანკალმა ამიტანა.
ჯონგუკმა თავხედურად გამიღიმა და მომშორდა, იღიმოდა.რადგამ იცოდა რა გავლენას ახდენდა ჩემზე.
აჰ, ის ძალიან მაღიზიანებს მაგრამ ძალიან სასიამოვნო სურნელი აქვს, შესაძლოა ის ჩემი მეწყვილე აღმოჩნდეს მაგრამ ამას ვერ ვავიგებთ სანამ 18 წლის არ გავხდები.
ფიქრებიდან ზარის დარეკვის ხმამ გამომიყვანა ამიტომ, სასწრაფოდ საკლასო ოთახისკენ გავიქეცი...
__________________________________
ჰი ხალხო რას ფიქრობთ ღირს გაგრძელება?
აუცილებლად გამიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში.
პატარა თავებისთვის ბოდიში ავტორს აქვს თორე მე კი არა 😁
და კიდევ სორი დაგვიანებისთვის დღეს ძაან გადატვირთული გრაფიკი მქონდა
