Hello : Goodbye : Hello

Chapter 3 : Hello, Is It Me You're Looking For?

It's been 6 days 4 hours 12 minutes since Gab last texted me.

I felt like crying but no tears seem to come out. It was just like a sort of sickness, a sad sickness, when you can't feel any worse. Alam niyo naman siguro ito. I think everyone feels this way every now and then. But I was feeling this very often. Too often, in fact, that nothing seems to be sunny any longer.

Buti na lang nandoon si Lean.

He lifts my mood up every time I see him. It's like me and him have a connection, although I don't even know what that is. Basta ang alam ko lang, it's there.

To think na simple lang naman ang mga ginagawa niya. A early morning vendo coffee, mga pinapadala niyang meal na lagi akong isinasama, pag-aayos niya ng kalat ko sa desk, at kung ano pang mga simpleng mga bagay. Oo, mapangasar siya. As in sobra. Pero there's a certain sweetness sa pang-aasar niyang iyon.

He even took time to introduce me to her parents saka sa dalawang kapatid niya. Well, hindi lang naman ako. Lahat yata nang mga tao sa ospital, ini-introduce niya ang pamilya niya.

Mapagbiro din kasi ito, at masayahin masyado. Everyone, from the maintenance guys to the nurses to the patients, parang kakilala na siya. He seems too caring and nurturing, to the point na tinatawag na siyang mayor ng mga tao sa loob ng ospital.

But there's something hiding behind that happy persona he's showing sa mga tao. Something na, for some reason, nakakarelate ako.

There's a vast emptiness hiding behind that facade of his. Para lang ako siya. At ang mahirap pa dito, masyado siyang malihim. Masyado siyang ma-sikreto.

He can shut down any question everyone has about himself. Pati nga ang paborito niyang pagkain, di mo pa rin alam hanggang ngayon. He just focuses on the person he talks to, kahit na gaano na ka boring ito. A smile on someone's face is all he needs to make his day.

I decided to go out and check on his condition ngayong araw na ito. Parang special na pasyente na nga ang turing ko sa tao na iyon. Parang siya palagi ang binibisita pagkatapos ng round duty ko. I went straight to his room after I did my rounds, only to find an empty bed sa loob ng kuwarto niya.

I searched him sa malalapit na rooms, sa mga toilets, pati na sa mga nurses. Pero wala pa din ni anino ni Lean. Buti na lang nakita ko ang isa sa mga nurses na nagbabantay kay Lean.

"Nasaan si Mr. Barcelona?" tanong ko kay Jess. Ang kulit din kasi ng tao na iyon. Di mapakali sa isang lugar. Jess just shook his head, tapos ay nagtanong sa mga co-nurses niya.

Ako din di ko maintindihan kung bakit ako nag-aalala sa tao na iyon. It was just not because I was worried about my job or even my licence. It was something deeper.

Ten minutes has passed when Jess came back with news. Nasa charity ward daw si Lean, sabi niya. Siya na daw ang susundo sa tao na iyon. I just said na he needed to stay put. I'll take care of that stupid moron myself. I hurriedly went down sa mga ward. Muntik pa nga ako madapa dahil sa pagmamadali. I saw a few people sa may pintuan ng isang ward ng ospital. I went to see what was going on.

I was surprised to see Lean sitting in front of a portable keyboard, habang kausap ang bantay ng isang pasyente. Terminal na ang sakit nang binabantayan niya, as far as I'm aware. Hindi ko nga alam kung bakit hindi pa ini-recommend that the patient go to palliative care. After a few minutes. iyung bantay niya ay tumayo sa bedside ni Mr. Co, ang pasyente, then started to sing.