KODEX

23.Kaybolan Kadın

#kodex

(Oy ve yorumlarınız siz inanmasanız da vallahi insanı şevklendiriyor. Son bölüme bakıyorum az yorum var. Üzülüyorum, üzülünce şevkimi kaybediyorum.

Ben iyi biriyim, mutlu olmayı hak ediyorum eheheh!

Hepimiz hak ediyoruz ama beni mutlu etmek çok zor değil. Oy ve yorum bırakarak, hikayemize sahip çıkarak beni mutlu edebilirsiniz. Keyifli okumalar. Sizi seviyorum <3)

Nightwish/ wish ı had an angel

#

Kar Yıldırım

Yıldızları görüyordum.

Karanlığın uçsuz bucaksız kapkara örtüsü yeri göğü donatıp gizlerken aralara serpiştirilmiş ufak mucizevi parıltılara bakıyordum. Parıltılar, ben onları izlerken yanıp sönerek beni selamlıyorlardı.

Kirpiklerim kapanıp tekrar açılıyordu ve ben her açıldığında yeniden gökyüzündeki ufak ışıklara bakıyordum. Belki Azrail, siyah kanatlarını açmıştı ve ben kanatlarındaki parlak kıymetli taşları yıldızlar sanıyordum, bilmiyordum.

Aslında o an pek bir şey bilmiyordum. Bildiklerim dahi önemli şeyler değilmiş gibi geliyordu. İnsan, ölüme giderken yanında birkaç parça anı götürebiliyordu sadece. Artık biliyordum çünkü bizzat yaşıyordum.

Ne kadar zaman geçmişti, neredeydim artık bilmiyordum.

Kaç kez uyanıp kaç kez gözlerimi açabildiğimi sayamıyordum. Yanımdaki nefes seslerinin şiddetlenip seyrekleştiğini hissedebiliyor ama bedenimi hareket ettirerek kalkıp onlara bakamıyordum.

Onlar... Yani sevdiklerim. Ödünç alınmış bir nefesle avare gibi gezdiğim bu diyarda kalbimde taşıdığım birkaç kişi. Gülüşlerini sevdiğim, kendimi yanlarında iyi hissettiğim ruhlar. Yine yanlarındayım ama artık iyi hissedemiyordum çünkü gülüşlerini göremeyeeğimi düşünüyordum. Hayır, bunu biliyorum. Korkunç bir şey yaşadık. Hepsinin hayatta olması... Bir saniye... Ben hayatta mıydım ki? Yaşıyor muydum?

Yeniden gözlerimi açınca yıldızların görüntüleri hareket etmeye başladı. Sanki kayıyor gibiydiler. Az önce gözlerimle aynı hizada olan yavaş yavaş ayaklarıma doğru düştüğünde hareket edenin onlar değil de ben olduğumu anladım. Ruhum, bedenimden çıkarak yolculuk etmeye başlamış olmalıydı.

Zor yollar yalnız yürünür.

Bu yüzden diğerlerinin ruhlarını göremiyorum. Herkes tek tek çıkacak bedeninden. Sonra bir noktada buluşacağım onlarla. Hep birlikte olacağız, Rima bize çok çok sonra katılacak. O büyüyüp güzelleşecek, iyi bir hayatı olacak. Sonra yaşlanacak ve o zaman da yanımıza gelecek. O zamana kadar ben beklerim, Aram da yanımda olur. Birlikte bekleriz.

Sonra durdum.

Yıldızlar hareket etmiyordu, ruhsuz bir duman gökyüzünde aheste aheste dolanıyor; geçtiği tüm yerlerde yıldızları bulanıklaştırıyordu.

Sonra uyandığım andan beri olmayan bir şey oldu. Burnumun ucundaki deri titrer gibi oldu. Oksijen önce içime sonra burun kanalımın tüm tüylerini tek tek titretecek şekilde açılarak dışarı çıktı. Yakıcı bir hava genzimi acıtıp gözlerimi yaşartınca o an... Gözlerimi açtım.

Görüntü gök yüzü değildi. Belli ki hiç olmamıştı. Arabanın tavanına bakıyordum. Az önce gözlerimin açık olduğunu düşündüğüm tüm zamanlar baygın olduğumu fark ediyorum. Ancak şimdi hem nefes alabiliyor, hem görebiliyordum.