Çabucak bir bölüm getirdim. Lütfen siz de oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin.
Thurisaz ~ Endless
Evanescence~ Lithium
Keyifle okuyun.
🎭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beynimin içinde bir kurşun hissettim. Ayaklarımın altında kar yığını değil, cayır cayır yanan bir ateş vardı. Dudaklarım konuşmak ve susmak arasında sırayla açılıp kapanırken, gözlerimin dolduğunu hissettim.
“Sakin ol.” Omuzlarımdaki battaniyeyi iki yanından kavrayıp çektiğinde, ona doğru zorunlu bir attım. Artık dizlerimiz birbirine değiyordu. “Dinle, arkadaşına yardım etmek için önce sakin olmalısın.”
Gözlerimi bir sonraki kırpışımda aynı anda akan iki damla yaşı elimin tersiyle hızlıca sildikten sonra “Nasıl kalayım?” diye sordum kırıklıkla. “Berika eğer bunu yaparsa, annesi ve babası ayrılır.” Bunu sesli olarak dile getirmek çok daha fazla acı verdi. “Of! Düşünemiyorum bile… Bu bir felaket olur.”
“Eğer mi?” Sesi alçak fakat etkiliydi. “Eğer, diye bir seçenek yok. Yapmak zorunda.”
Gözlerimden yeni yaşlar döküldü ama bu sefer silemedim. Çünkü Cihangir, silmek için kalkan ellerimi tuttu ve beni biraz daha kendine çektiğinde, artık burun burunaydık. “Ağlayacaksan ağla. Bağırmak istiyorsan bağır. Ama bunu şimdi yap. Çünkü hiçbir oyunda yıkılmana izin vermeyeceğim.”
Gözyaşlarım sanki onu beklemişti; hıçkırıklarım, sarsılan omuzlarım ve ısırdığım alt dudağım; sanki hepsi Cihangir’i beklemişti. Kendimi kollarının arasına bıraktığımda, ayağa kalktı ve beni yukarı çekerek, çıplak ayaklarımı postallarının üzerine aldı. Başım göğsüyle buluşurken, kollarını bana doladı. Hiç hareket etmedi bana sarılırken, sanki nefes bile almadı. Gözyaşlarım montuna sindi, gözyaşlarım göğsünde şiddetlenip, göğsünde dindi.
Onunla sevişmemiz Dünya’nın en duygusuz şeyiydi.
Ama onunla sarılışımız ise tüm evrenleresığamayacak kadar yoğun bir duyguyu barındırmıştı.
