1- Biliyorsunuz ki tüm karakterler liseye gidiyordu ama bazıları on sekiz yaşından küçüktü. Hepsini on sekiz olarak güncelliyoruz. Cihangir ve Asır hariç; onlar yirmi yaşında. (Neden o yaşta liseyi bitiremedikleri sonradan anlatılacak.)
2- Başroldeki yedi arkadaşımız kaçırılıp bir depoya hapsedilmişti. İşte tam o kısma ufak bir detay ekledim. Depoda uyandıklarında, hepsinin bedenine çip yerleştirilmiş olacak. Bu çip sayesindetakip edilebilecekler. Ayrıca vücutlarında salgılanan hormonlara kadar ölçebilecek bu çip. Böylece yalan söylediklerinde ya da biriyle yakınlaştıklarında bu çip onları ele verebilecek. Depoda karşılarına çıkan maskeli adam bunu anlatmış olacak, o kısmı yeniden yazacağım.
Bu şekilde çok daha eğlenceli ve mantıklı olacağını düşündüm. İkinci bölümün sonunda bu kısım detaylandırıldı. Göz atarsanız kafanızda oturur
Sizi bölümle başbaşa bırakırken, yorumlarınızı heyecanla bekliyorum.
Keyifle okuyun.
🎭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ona baktım.
Bana bakamadı.
Ne hissettiğimi bilmiyordum ama benim kadar çıkmazda olduğunu biliyordum.
Pençesine düştüğümüz tehlikeli oyun, bu kez ikimizi birden dipsiz bir labirentine sürüklemek istiyordu. Hafızalarımıza unutulmayacak anlar kazımak, o çıkışsızlabirentineruhlarımızı hapsetmek istiyordu.
Cihangir yatağına doğru birkaç adım attı. Şimdi odasının ortasında duran eski ve yıpranmış kum torbasına benziyordu.
Kalbi atan ve nefes alan kum torbası yatağına çöktü.
Koyu kahve parkeye kilitlenen ela bakışlarında ilk kez kararlılık yoktu. Ben de oturma ihtiyacı hissettim ama oturabileceğim tek yer Cihangir’in yatağı olduğu için tek adım bile atamadım. Belki son görevin ne olduğunu okumasaydık yanına oturabilirdim ama o görevi okumuştuk. Bu yüzden yanına gidemedim, yatağına oturamadım. Olduğum yere çöküp, sırtımı soğuk duvara yaslarken, kart parmaklarımın arasından kayıp gitti.
