Kelebeğin Doğuşu • Stiles Stilinski

KD| Kelebek

Şuan neredeyim?

Bir sorgu odasındayım, bileğimde bir kelepçe, kalbimde bir sızı vardı. Siktiğimin odasında birinin gelip beni kurtarmasını bekliyordum, gelen polislerin yüz ifadelerine baktım. Hepsi kardeşimi öldürdüğüme inanmışlar, bir şey bildikleri yok ama polis olmuşlar. Annem sabahtan beri sinir krizi geçiriyordu, babam onu sakinleştiriyordu.
Annem biliyordu benim yapmadığımı çünkü kimin yaptığını biliyordu, masada ki dosyaya baktım. Bir komiser gelip boş boş ahkam kesti gitti, her gördüğüne inanıcaksan seni nasıl polis yaptılar?

Dosya'nın içindeki fotoğraflara baktığımda ağızımdan bir hıçkırık kaçmıştı, kardeşimin cansız bedeni o dosyadaydı. Fotoğrafa bakıp iç çekerek ağlamaya başladım, kafamı masaya koyup sessizce içimdekileri kustum. Kardeşime nasıl kıyardım ki ben? Bana benzesin diye geceleri gökyüzüne bakıp dua ediyordum, küçücüktüm. 2 yaşındaydım, annemin hamile olduğunu öğrendiğimde. O kadar çok sevinmiştim ki sanki benim çocuğumdu.

Annemi bekliyordum, beni kurtamasını istiyordum çünkü burada her durduğumda kafayı yiyordum. O komiser bozuntusu şerefsiz yüzünden her aldığım nefes boğazıma dizilmişti, kardeşimin canına kıydığıma o kadar emindi ki canımı yakmıştı.

Burdan çıkarsam ilk işim, o polisin canına okumaktı. Sorgu odasının kapısı açılmıştı, bir polis memuru kelepçemi açıp beni odadan çıkartmıştı. " Beni nereye götürüyorsunuz?" diye sordum, polis cevap vermedi. Göz devirdim, şerifin odasına gelmiştik. Polis kapıyı çalıp açmıştı, beni odada bırakıp kapıyı arkamdan kapatmıştı. Odada şerif, fbı ve annem vardı, sürü şuan polis merkezinde değildi. Eminim merak ettiler, annem üzerime yürüyüp önümde durmuştu.

Gözlerinin içine baktığımda mahvolmuşluğu iliklerime kadar hissetmiştim çünkü berbat haldeydim, annem beni kendine çekip sımsıkı sarılmıştı. Bu sarılma, çok farklı hissettirmişti. Annemi en son Riley kaçırıldığında bu kadar çaresiz görmüştüm, kızının diğer kızını öldürme şüphesiyle gözaltına alınması onu yıpratmıştı. Hangi anne bunu kabul ederdi ki? Annem şakağıma öpücük kondurup geri çekildi, omzumu sıvazlayıp gülümsedi. " Rachel, bu fbi ajanı Rafael McCall. Seninle konuşmak istiyor bu durum hakkında, senin yapmadığını biliyor sadece kardeşine neler olduğunu öğrenmeye çalışıyor. Ben yanındayım her zaman, tamam mı annecim?" dedi.

Anneme bakan gözlerimi fbı ajanına kaydırdım, son derece özenli takım elbisesi ile sanki sorguya değil davete gelmiş gibiydi. İnsanları dış görünüşüne göre yargılamayı kesmeliydim, kardeşimin katili olmadığımı annem onu inandırmıştır. Soğuk bir kişiliğe sahiptim ve gören insan da seri katil havası veriyordum, bu yüzden bu adam tanımadığı kızın masum olduğunu düşünecek kadar aptal değildi. Adı üstüne fbı ajanıydı ve mesleği gereği şüpheciydi, düşman kör nişancıdır ama dost nerden vuracağını bilir. Bu da böyle bir söz, bu yüzden herkes en yakınından yer ihaneti.

Bu poliste benim düşündüğüm gibi düşünüyordu, anneme dönüp kafamı salladım. Ağızımdan ne bir ses ne bir nefes çıkıyordu, sanki her şeyimi elimden almışlar gibiydi. Koltuğa oturup karşımda ki adama baktım, annem ve şerif odadan çıkıyorlardı galiba yalnız konuşmak istemişti bu fbı ajanı. Kapıyı kapattıklarından adam boğazını temizlemişti. " Merhaba Rachel, ben özel fbi ajanı Rafael McCall. Buraya kardeşinin davası hakkında konuşmaya geldim, halinden de gördüğüm kadarıyla kardeşinin davasında şüpheli olarak görülmen seni mahvetmiş. Sana birkaç soru sorucam, ondan sonra seni özgür bırakıcam. Tamam mı?" dedi.

Ne kadar anlayışlı bir profil çizmeye çalışsa da bu adam da çok samimiyetsiz bir görüntü oluşmuştu, derin bir nefes vererek kafamı salladım. Şu yerden çıkmak için her şeyi cevaplardım, ajan gülümseyerek ellerini birbirine kenetledi. " Ailenin herhangi bir düşmanı var mıydı?" diyerek başlamıştı, hangisinden başlasam ajan? Annemin söyledikleri beynimde yankılanmaya başladı;