YASAK DOKUNUŞ +18

7. OLACAKLARDAN SORUMLU DEĞİLİZ (+18 BÖLÜM)

~Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Oy verdikçe ve yorum yaptıkça bölümler sık sık gelecektir. Eğer oy ve yorumlarla hızlı büyüme sağlayabilirsek her gün bölüm gelir dahası gün içinde bölüm sayısı ikiye bile çıkabilir. Yeter ki siz okumak isteyin, benim de yazmak için motivasyonum olsun. Her neyse yorumlarda buluşalım istiyorum.🩸❤️‍🔥

                                -

7. BÖLÜM
“Olacaklardan Sorumlu Değiliz.” +18 bölüm

“Nicola!”

Nicola, cafeden çıkıp bir başına yürürken arkasından seslen sesin sahibi oldukça tanıdıktı. Adam...

Nefesini dışarı üfleyip bıkkın bir ifadeyle arkasına döndü ve ona hızlı adımlarla yürüyen Adam'a baktı. Gözlerinde asılı duran ifade ifadesizlikti.

Adam tam karşısında durdu. “Nicola biraz konuşalım mı?” Nicola bu soru karşısında net bir şekilde “Hayır,” dese de karşısındaki çocuğun onu rahat bırakmaya niyeti yoktu. Bu yüzden birkaç ısrardan sonra Nicola, sırf ondan kurtulabilmek için başıyla oldukları yerin tam karşısında bulunan çocuk parkını gösterdi. Birlikte bir banka oturduklarında ikisi de uzun süre sessizliğini hiç bozmadı ta ki küçük bir kız Nicola'nın ayakları dibine düşüne kadar.

Nicola, telaşla oturduğu yerden kalkıp küçük kızı kaldırmaya çalıştığı an arkasında beliren koca cüsseli adam “Jenny, dikkatli ol demiştim kızım.” diyerek kızını kucaklayıp onun ağlamasını geçirmeye çalışarak hızlıca Nicola ve Adam'ın yanından ayrıldı.

Adam, Nicola yanına tekrar oturduğunda “Özür dilerim Nicola.” dedi uzun süren sessizliğini bozarak. Nicola ise konumunu hiç bozmadan onu dinlenmeye devam etti.

“Sana o sözleri söylememeliydim. Bunu bir telafisi yok üstelik aklım yerinde değildi. O gece ne kadar inkar etsem de haplanmıştım. Bunu ertesi gün geldiğimde de söylemiştim, biliyorsun ama gerçekten kendimde değildim.”

Nicola, bedenini Adam'a çevirip “Söylemiştin biliyorum, ben de sana o sözlerin bir affı olmayacağını söyledim,” dedi ve oturduğu yerden kalktı.  “Bir daha beni rahatsız etme Adam, bu son görüşmemiz olsun.”

Adam da bir umut onunla kalkıp ikna edici birkaç cümle kurmaya çalışsa da istediğini elde edememişti. Nicola, onun evindeki eşyaları bile onun evde olmadığı bir gün ve saate alacağını söylemişti.

Nicola, Adam'ı geride bıraktığında cebinden sigara paketini çıkarıp bir dal yaktı ve yol boyunca birkaç nefes çekip sigarayı söndürüp çöpe attı.

Sigara kullanmak alışkanlığı değildi. Çok çok nadir içerdi ve haftada iki kere içtiği bile zor olurdu. Şimdi de içmek istememiş söndürmüştü.

Biraz daha yürüdükten sonra bir taksi çevirip direkt olarak Harry'nin adresini verdi. Kafasında çok düşünce vardı ama hiçbirine ulaşamıyor, bir yere varamıyordu.

Dolu gözleri boğazında yumru oluşmasına sebep olurken içten içe kendisine kızıyordu. Bir türlü öğrenememişti boşvermeyi bir türlü atamamıştı içindeki o 'kızı' hâlbuki kendisi hariç herkes o küçük kızı unutmuş, bugünkü Nicola'yı tanıyordu. O ise gerçeği kendisinden bile saklaya saklaya bir uçurumun dibine kadar gelmişti.

Şimdi o uçurumun kenarındaydı. Tek başınaydı. Evsiz, kimsesizdi.

Taksi durduğunda Harry'nin evine baktı. Herkes gitseydi ama o... Taksinin ücretini ödeyip çantasını alarak indi ve taksi arkasından giderken o bir süre eve baktı. Hâlâ buraya getiren o kızdı.