Girdap: Ve şimdi beyaz tenin, ayın ışığı altında tüm çıplaklığıyla parlıyor.
Siz: Al soyundum! Başka bir şey istiyor musun? Bırak peşimi artık!
Girdap: Canlı yayın aç ve kamera karşısına geç!
Bu kurguda giriş var ama çıkış yok. Dikkat edin, GİRDAP s...
Bölüme başlama tarihinizi ve saatinizi buraya yazabilirsiniz.
11.10.2023
18.35
OY ve YORUM butonu!
7. BÖLÜM
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dönüm noktası, kişinin hayatında meydana gelen olayların patlak verdiği en büyük sonuç girdabıdır. Bu girdap, öylesine şiddetlidir ki, buna dönüm noktası denmesinin ana sebebi de patlak verilen noktada meydana gelen tahmin edilemez ve ön görülemez olaylar silsilesidir.
Birçok kez dönüm noktam oldu. Birçok kez, "En kötüsü bu!" dedim ve birçok kez, bu girdaptan kurtulamayacağımı düşündüm. Ancak hayatın o sillesi, beni ilk kez yanıltmak istercesine karşıma öyle büyük bir GİRDAP çıakrmıştı ki, nefes almak bile benim için büyük bir başarı gibi görünüyordu.
İlk kez... İlk dönüm noktamdan sonra ilk kez yanıldığımı ve hayatımın kendi ellerimden alındığını hissediyordum. Mesela aklımı kullanmak, bariz ön plandaydı ama içimdeki dürtü, aptal taklidi yapmak istiyordu. Sebebini dahi düşünmekle uğraşmıyor, böyle bir şeyin olmasını sadece kendi hayatımın başrolünün içindeki karakterden izliyordum.
"Öldürecekler bizi!" dedi Diana, korkuyla. Onun bu korkusu, belki de haklı bir isyandı ancak girdaba yakalanan kimseler, oradan çıkamazdı. Girdap durmadığı sürece ölümden kaçış, imkanlı olması henüz var olmayan bir imkansızlıktı.
"Ağlayan çocuk seslerinin yanında işittiğim uğultu başımı ağrıtıyordu. Tam da şu anda mesela şekerlemeye ihtiyacım vardı. Baş ağrım tutmuştu ihtiyaçtan olsa gerek. Ya da belki de migrenim olduğunu bir türlü kabullenemiyordu bedenim. Doktorun yalan söylemediğinden ne kadar emin olabilirdim? Prosedürlerin canı cehenneme, diyeceğim noktadaydım.
"Susadım." diye mırıldandım. Hava alannın tek bir bölgesine toplanan insan topluluğu, eli silahlı çakma asker görünümlü büyük bir grup tarafından kızlı-erkekli olarak ayrılıyordu. Ve hatta yaşa göre ayırdıklarına da kalıbımı basabilirdim. Tek bir harekette, silah patlatarak bütün yüreklere korku salmışlar ve gürültüyü engellemişlerdi az da olsa. Acaba rica etsem, bana şekerleme getirebilirler miydi? Ya da bir silah da sıksınlardı ve şu baş ağrıtan uğultu kesilseydi.
Gözlerimi dahi açamayacak kadar yoğun bir ağrı hüküm sürerken kafamda, bir adım öne çıktım. Tek sıra halinde dizmeye çalıştıkları insan topluluğundan bir kişinin öne çıkması epey dikkat çekiyor olsa gerekti. Cidden havaalanını işgal mi etmişlerdi? Bu insanlar yürek yeme cesaretinde buluncak kadar kafayı yemiş olsalar gerekti.
