KAN KOKUSU

9.(ÖLMEDEN ÖNCE)

🩸kan kokusu🩸

bölüm şarkısı: shameless

ZALİM KRALİÇE kontrol edilemez olan tek gerçek.

(Işığın ağzından)

Son haberimi girmek için bilgisayarımı açtım, girdikten sonra yanımda duran kahveden bir yudum aldım.

Kapı çalınca Batuya seslendim "Batu kapıya bakar mısın" diye seslendim , muhtemelen duymadı, Kendim gidip bakmak zorunda kaldım.

Açtığımda karşımda Selin vardı "ne işin var senin burda" dedim soğuk bir sesle.

Bu kız delirmiş kaç yıl önceki olay için manyak gelmiş hesap soruyor, "Işık senle konuşmamız lazım" dedi , ona gülümsedim "tatlım sen kendini ne sanıyorsun pardon ?" dedim onunla alay edercesine.

"Önemli" dedi , onu takan kim , "umrumda değil" diyip kapıyı yüzüne kapattım.

İçerden telefonumun çaldığını duydum, arayan kişi Defneydi açtım "Defne bu arada tebrikler güzelim, dün akşam çok güzeldi" dedim sevinçle ama onun sesi çok kötüydü "Işık" dedi ağlamaklı bir sesle , ağlamamak için kendini zor tutuyordu "Pelin vurulmuş" dediğinde elim ayağım titredi,"ne ?"

Evden çıkıp Defnenin dediği hastaneye geldim , her ne olursa olsun Pelin benim kuzenimdi , diğer yarım sayılırdı, küçüklüğümüz beraber geçmişti beraber çok şey yaşamıştık. Pelinin'de sonunun annem ve babam olacak o iki insan gibi olmasını istemiyordum.

( Pelinin ağzından)

Karşımda Atakan vardı , ona baktım "benim de sonum dayım ve yengem gibi bitecek" dedim.

O ise ağlamamak için kendini zor tutuyordu , "AVCI ve KRALİÇE" dediğinde "benim sonum olacaklar" diyerek böldüm onu.

Biz insanlar bu hayatta çok önemli bir şeyi unutuyorduk, kendimizi sevmeyi derslerin mi kötü resim yap kendi sevdiğin şeyleri yap bu hayat senin hayatın her an ölebilirsin, kimse için değil kendin için çalış.

Biz bunu hep unutuyorduk belki ben kendim için bir şeyler yapsaydım şu an bedenimde bir katil değil, sevdiği işi yapan bir kadın olabilirdi.

"AVCI" dedim.

Atakan bana bakıp "özür dilerim Pelin , neyin peşinde olduklarını bilmiyorum , ZALİM KRALİÇE nasıl böyle bişey yapar veya neden yaptı bilmiyorum ama bulacağız , senin dediğin gibi 'onlar bizim bedenimizde biz onların değil sana söz veriyorum kurtulacaksın AVCIDAN" gerçekten umudu vardı "emin misin ?" dedim sorgular bakışlarla.

Beni gözleriyle onayladı "Kendimizi kandırmayalım onlar bizim sonumuz olacak" dedim kendimden emin bir şekilde, Atakan ise hâlâ inanıyor gibiydi ve benide inandırmaya çalışıyordu.

Herkesin hayatında zorluklar olurdu ama benim tek suçum babamdı , onun yüzünden bu kadar şey yaşamıştım belki o olmasa bunların hiç birini yaşamış olmazdım.

Kapı çalınca o tarafa doğru baktım , içeri Defne , Alp , Işık ve Batu yani ödül gecesinde ki çocuk geldi , yüzüme istemez bir gülümseme yerleştirdim "hoş geldiniz" dedim gülerek.

Defne bi anda hiç bişey söylemeden bana doğru sarıldı, ağlamamak için zor durduğunu anlamıştım.

"Pelin" dedi kısık bir sesle "özür dilerim" dedi , "özür dilemene gerek yok sen bişey yapmadın sonuçta" dedim.

Bunu yapanlar benim kendi bedenimdeki ruh hastası olan KRALİÇEYDİ.

Işık bana bakıp "özür dilerim" dedi sadece , ona baktım "babam bana elektrik verdiğinde ağlamadım ama sen bana her baktığında dayım la yengemi gördüğünü söyleyince 'sen benim kuzenim değilsin' dediğinde çok ağladım Işık, nasıl seni afedebilirim"