KAN KOKUSU

15.(ŞEHRİN KÖTÜLERİ)

🩸kan kokusu🩸

bölüm şarkısı: River

Atakanı vurmuştum. Evet kendim için. ZALİM KRALİÇE için. Defne için ve AVCI için Atakandan vazgeçtim.

Ben kötü biri değildim. Ama kötü şeyler yapmıştım. Acı çekiyordum. Tek hissettiğim şey acıydı. Kalbim acıyordu. Gözümün önünde sevdiğim adamı vurmak bana acı veriyordu.

Karanlık geçmişim benim sürekli karşıma çıkıyordu. Atakanı ben bugün değil.

"Çünkü ben senin bana verdiğin değeri sana veremem" Dediğim gün Atakanı kalbinden vurmuştum. Ben ona şu an değil, ona ihanet ederek onun canını yakmıştım.

Her yara geçmez. Geçsede izi kalır.

Ben en büyük ihaneti kendime yapmıştım. Yerde kanlar içinde yatan Atakan'a bakmak bile canımı yakıyordu. "Özür dilerim" dedim kısık sesimle. Ama bu Özür onu vurduğum için değil , Ona gerçekten aşık olmadığım içindi. Ben Atakanı gerçekten işlerim için kullanmıştım. Ona gerçekten gereken değeri vermemiştim. Ben ona asla dürüst olmamıştım. Lakin şu ana kadar...

Belki ilk defa canım aşktan yanıyordu. Kendimi ona gittikçe kaptırdığımın farkında değildim. Bunu yeni fark etmiş olacaktım ki , kalbim ZALİM KRALİÇE yüzünden değil Atakan'a yaptıklarım için üzülüyordum.

"İyiki doğdun kuzen" diyen soğuk sesi duyunca yerimde kaskatı kesildim. "23 Nisan oldu. Saat gece on ikiyi geçti" diyen sarı saçlı kıza baktım.

"Bir kanlı yaşıma daha girdim...desene" diyen sesim bana bile Soğuk gelmişti.

"Doğum günümde sevdiğim adamı öldürdüm. Ben bugün öldüm" diyince gözlerim dolu dolu Atakana baktım. Şu an kalkıp bir şeyler yapmam lazımdı. Lakin bu Pelin bana Bile yabancı geliyordu. Işık "üzgünüm. Dedem beni seven tek kişiydi , yani ben öyle sandım. Onu kaybetmek istemedim. Onun yerine sana ihanet ettim" diyen kıza baktım. "Yaşıyor mu ?" dediğimde yorgun bir sesle yanıma çömeldi. "Yaşaması için elimden geleni yapacağım" diyen sesi güven veriyordu. Lakin benim ihtiyacım olan şey güven veren bir ses değil , onun yaşamsıydı.

Kanları gördükçe içimdeki küçük çocuk kendini hergün daha fazla öldürüyordu. Ona engel olamıyordum. Ya da olmak istemiyordum. Etrafımda olan olayları önemsemeden yerimde öylece duruyordum. Atakana bakıyordum. ZALİM KRALİÇE olarak Atakanı kurtarıp bunlardan kurtulmak istiyordum. Ama ZALİM KRALİÇENİN cehennemi benim sonum olacaktı. Herkesten önce Pelinden kurtulmak istemiyorum. Pelin benim iyi tarafım. ZALİM KRALİÇE ne kadar kötü ise , Pelin bir o kadar iyi olmaya çalışan tarafım.

Ama başarısız oldu. Pelin bu savaşta yenilen taraf oldu. Aşka mı yenildi ? Yoksa içindeki küçük çocuğa mı ?

En kötüsü ise Atakanı gerçekten sevdiğim için mi üzülüyordum , yoksa ikinci kez birini öldürdüğüm için mi bilmiyorum. Tek bildiğim şey içimde bazı parçalar kırılmıştı.

Doğum günümü benden aldılar. Benim tek yaşama sebebimi benden aldılar. Yerde kanlar içinde yatan esmer saçları yüzünü kapatan Atakana doğru bir adım attım. "L-lütfen Atakan yanıma gel , çünkü şu an sana ihtiyacım var , ama bu sefer işlerim için veya intikam için değil , o yaralı küçük kızı anlayan tek kişi olduğun için sana ihtiyacım var" dediğimde bana gülümsediğini gördüm. "Benim de o küçük kıza ihtiyacım var KRALİÇE" diyen Atakana baktım. "Ölmedin" diyerek güldüm. "Yaşıyorsun !" dedim.