သခင့်ခြေတော်ရင်း [Completed]

Chapter 4

လေတချွန်ချွန်ဖြင့် တေဇ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ရင်း အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

သူ့ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့နေနေသာသာ လိုက်တောင်မဖမ်းသည့် သက်တော်စောင့်လေးက သူ စောင့်ရှောက်ပေးရမည့် သခင်အတွက် တအားကိုမှ ပူပန်နေရှာပုံပင်၊ ခြေပစ်လက်ပစ်တောင် အိပ်နေပြီဖြစ်၏။

တေဇအတွက် ဘေးနားမှာ သက်တော်စောင့်ရှိတာကိုတောင် မကြိုက်ပါဘူးဆိုကာမှ အခုလို အခန်းထဲမှာပါ လူပိုရှိနေတာက သူ့အား စိတ်တိုစေသည်။

တေဇ ထိုကောင်လေးနားသို့ ခြေသံပြင်းပြင်းနင်းရင်း လျှောက်လာခဲ့ကာ အသံခပ်မာမာဖြင့် ကန်နှိုးလိုက်သည်။

"ငါ့အခန်းထဲကနေပါ ထွက်သွားစမ်း၊ တခြားမှာ သွားအိပ်"

သူ့ကို ခြေဖြင့် လာကန်နှိုးနေသော တေဇအား ရိပ် ကျောခိုင်းရင်း ဆက်အိပ်သည်။

"သူများအိပ်နေတာကို တိတ်တိတ်နေကွာ၊ မမြင်ချင်ရင် မင်း အခန်းပြင် ထွက်အိပ်"

"မင်းတော့ ငါ လုပ်ရင် သေတော့မယ်"

သူ အိပ်နေတုန်း ဘေးနားမှာ ဆူညံနေရင် စိတ်တိုတတ်သည့် ရိပ်တစ်ယောက် ဝုန်းခနဲ ကျောပြန်လှည့်လာကာ သူ့ကုတင်‌ဘေး ရပ်နေဆဲ တေဇအား စူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

နဂါးလိုကောင်၏ အကြည့်ကို ခံလိုက်ရချိန်၌ တေဇ အမြီးကုပ်ချင်သလို ဖြစ်သွားရ၏။ သူ ထိုတစ်ယောက်၏ အကြည့်စူးစူးတွေကို အနည်းငယ် လန့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတာမို့ ထိုကောင်လေးနှင့် ရန်မဖြစ်ရဲတော့ဘဲ တခြားအခန်းသွားအိပ်ဖို့သာ အပြင်ထွက်ဖို့ပြင်သည်။

"မင်း အပြင်ထပ်ထွက်ရဲထွက်ကြည့်နော်၊ ငါ မင်းကို တစ်နေ့လုံး လွှတ်ပေးထားပြီးပြီ၊ ငြိမ်ငြိမ်တက်အိပ်တော့"

"ဘာဖြစ်တယ်၊ မင်း အခု ငါ့ကို ပြန်အမိန့်ပေးနေတာလား၊ ဟေ့ကောင် ငါ့ကို ဒီအိမ်မှာ ငါ့အဖိုးနဲ့ အဖေတောင် ထိန်းချုပ်လို့မရဘူးကွ"

တေဇဓိရာဇ် ဒေါသတကြီး အခန်းပြင်ထွက်သွားကာ တံခါးကို ဂျိန်းခနဲ စောင့်ပိတ်လိုက်သည်။