သခင့်ခြေတော်ရင်း [Completed]

Chapter 14

ပုဂံမြို့၏ လမ်းမကျယ်ကြီးပေါ်၌ ရိပ် မောင်းနှင်နေသည့်ကားက မြားတစ်စင်းကဲ့သို့ တရှိန်ထိုး မောင်းနှင်နေလျက်ရှိသည်။

သာမန်ထက် အရှိန်များလွန်း‌ကာ မောင်းနေခဲ့သော ရိပ်ကို တေဇတစ်ယောက် လက်ပိုက်ပြီးသာ နောက်က ထိုင်ကြည့်လျက်ရှိ၏။ ထိုကဲ့သို့ ကြည့်မိနေရင်းနဲ့မှ သူ ဒီကလေးကို ဘယ်လောက်တောင် လွမ်းနေခဲ့ရလဲ အံ့ဩစွာ သတိထားလိုက်မိသည်။

ခုနကထက် အရှိန်ပိုမြှင့်ပြီး မောင်းနှင်နေချိန်၌ တေဇ ထပြောလိုက်မိတော့၏။

"တော်ရုံမောင်းစမ်း၊ ငါ ကားမှောက်မသေချင်သေးဘူး၊ ငါ ထွက်ပြေးနေတာလည်း မဟုတ်တာကို ဘာလို့အဲ့လောက်အသည်းအသန် မောင်းနေတာလဲ၊ အရှိန်ပြန်လျှော့ပေး"

ထိုကောင်လေး ကားအရှိန်အနည်းငယ် လျှော့လိုက်မှ တေဇ စိတ်အေးသွားသည်။ ထိုမျှလောက် အရှိန်ကြီးနှင့် မတော်တဆ တစ်ခုခုဖြစ်လာလျှင် အထိအခိုက် အများနိုင်ဆုံးသူက ကားမောင်းသူ ဖြစ်သည်။ သူ ရိပ် တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာကို မလိုချင်သေးပါပေ။ သူ ဒီကလေးကို နှိပ်စက်ရဦးမှာ ဖြစ်၏။

ဘေးဘီဝဲယာနှင့် ရိပ်ကို လိုက်ကြည့်‌နေရင်း တေဇ နေရထိုင်ရခက်လာပြန်၏။

"ကားခဏရပ်ပေးဦး၊ ငါ အိမ်သာတက်ချင်လို့"

ရိပ် ကားကို အရှိန်မနည်းမများဖြင့် မောင်းနေရင်း တစ်လမ်းလုံး သူ သတိအနေအထားဖြင့် ရှိနေရတာမို့ အသက်တောင် ရှူဖို့ မေ့ချင်ချင်။ သူ့ကိုယ်သူ အတော်ဆုံး ထင်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဒီကောင်က သူ့ထက် ပိုတော်နေတာကို ရိပ် သေချာသိခဲ့ရပြီးပြီမို့ ဒီကောင် ဉာဏ်များပြီး သူ့လက်ထဲက လွတ်သွားမှာ စိုးရိမ်သည်။ ဒီကောင် သူ့ကို တစ်ခုခု ရန်ပြုလာမှာကိုလည်း သတိထားနေရသည်။

"ဟေ့၊ ကားခဏရပ်ပေး၊ ငါ ရှူးပေါက်ချင်နေတာ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ ငါ ဒီကားပေါ်မှာပဲ ပေါက်ချလိုက်ရမှာလား"

"မင်း ဉာဏ်များမနေနဲ့၊ ငါ သွားမယ့်နေရာရောက်မှ ပေါက်"

တေဇ သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို ချိတ်ထားလိုက်ရကာ ပေါင်ကို တင်းတင်းစေ့ထားနေရသည်။ မင်္ဂလာပွဲအတွက် ပြင်ဆင်ခြယ်သမှုများ စတင်ပြုလုပ်နေကတည်းက သူ အပေါ့သွားချင်ချင်ဖြစ်နေသော်လည်း ဘာမှကို လုပ်ချင်ကိုင်ချင်စိတ် ရှိမနေတာမို့ အရုပ်ကြိုးပြတ်သာ ထိုင်အပြင်ခံနေခဲ့မိ၏။ အခုတော့ ထိုကောင်လေးက ကားကို လူးနေအောင် မောင်းနေတာမို့ ကားဆောင့်သည့် အရှိန်ကြောင့်ရော၊ အဲကွန်းအအေးကြောင့်ပါ သူ မအောင့်ထားနိုင်တော့ပေ။