သခင့်ခြေတော်ရင်း [Completed]

Chapter 12

မေ့ဆေးအရှိန်နှင့် သောက်ဆေးအရှိန်၊ ထို့အပြင် နာကျင်ကိုက်ခဲနေ‌သော ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် ရိပ်၏မျက်လုံးများ မှောင်ပျပျ အခန်းထဲရှိ ကုတင်ပေါ်၌ ဖွင့်ချည်ပိတ်ချည်ဖြစ်လျက်ရှိ၏။

သူ့လက်မှ ကြိုးတွေကို ရိပ် ကြိုးစားဖြတ်လျက်ရှိ၏။ နှုတ်ခမ်းနှင့် ကိုက်ဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ချိန်၌ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက အထိမခံနိုင်အောင် ဖူးယောင်နာကျင်နေဆဲမှန်း သိလိုက်ရသည်။

နာရီဝက်နီးပါးခန့် ရိပ် သူ့အား တုပ်နှောင်ထားသည့် ကြိုးတွေကို ဖြည်နေသော်လည်း မထူး၊ သူ စိတ်လျော့ပြီး ပြန်လှဲချလိုက်ချိန်၌ အခန်းတံခါးပွင့်လာ၏။

"သခင့်အတွက် ညစာပါ၊ ညစာ စားဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးခဏဖြည်ပေးပါ့မယ်၊ ထွက်ပြေးဖို့တော့ မတွေးပါနဲ့နော်၊ အပြင်မှာ သခင့်ကို စောင့်ဖမ်းမယ့် လူတွေ ရှိပါတယ်"

ရိပ် သူ့ရှေ့ ချပေးသည့် ထမင်းနှင့်ဟင်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဇွန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

"တစ်ယောက်ထဲပဲ စားချင်တယ်၊ အပြင်ထွက်တော့၊ ထွက်မပြေးဘူး"

ဒီနောက်လိုက်တွေက အရင်ကတည်းက သူ့အဖိုးကိုရော သူ့ကိုပါ ကြောက်ကြသူတွေဖြစ်သောကြောင့် ရိပ်၏ တင်းမာနေသော မျက်နှာထားကို မြင်ရချိန်၌ အရိုအသေပြုပြီး ထွက်သွားရတော့၏။

ဦးနေရိပ်တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ငိုက်မြည်းစ ပြုလာသည်။

"ရိပ်ကို သေချာစောင့်ကြနော်၊ ထွက်မပြေးသွားစေနဲ့"

ဦးနေရိပ် သူ့လူငါးယောက်ကို အမိန့်ပေးပြီး ရိပ်ကို အပြင်ကနေ တစ်ချက်စောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုကောင်လေး ညစာကို ငြိမ်သက်စွာ စားနေတာကြောင့် သူ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

သူ ဒီမြေးလေးကိုတော့ သူ့အဖေနဲ့ အစ်ကိုလို မဖြစ်စေချင်ပါပေ။ သူ့ထံ၌ ဒီမြေးတစ်ယောက်သာ ကျန်တော့သည်။ သူ့ဘေးတွင် သက်တော်စောင့်ငါးယောက်တောင် ရှိနေတာက သူ အရမ်းချမ်းသာနေလို့မဟုတ်။ သူတို့စီးပွားရေး လုံးဝပြိုလဲသွားချိန်၌ သူ့သားက ရိပ်ကို မွေးပြီး ကွယ်လွန်သွားရသည့် ချွေးမနောက်သို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။ အကြွေးတွေဝိုင်းနေချိန်၌ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဆုံးစီရင်သွားခဲ့သည့် သူ့သားအလောင်းကို မြင်ရချိန်၌ ဦးနေရိပ် အလွန်နာကျင်ခဲ့ရ၏။ အဖေ့လမ်းစဉ်အတိုင်း သူ့မြေးအကြီးကလည်း လိုက်လုပ်ချိန်၌ သူ ပိုလို့ပင် ရင်နာခဲ့ရ၏။