သခင့်ခြေတော်ရင်း [Completed]

Chapter 30 (Final)

ရေးခေတ္တရာဟု အမည်ရသည့် ဆေးရုံထဲသို့ ဦးမဟာ သူ့သားနှင့် ချွေးမကို တွဲကာ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ သူ့မြေး၏ မြစ်ကလေးသုံးယောက်ကို သူ တွေ့ချင်လှပြီဖြစ်သည်။

သူ့မြေး၏ဘေးနားကနေ မြစ်ကလေးသုံးယောက်အား ဦးမဟာ ကြည့်မဝဖြစ်နေကာ တေဇကို စံအိမ်ပြန်လာတော့ဖို့ ချော့ပြောလျက်ရှိသည်။

"ဖိုး မသေခင်လေးတော့ မြေး အိမ်ပြန်လာပါကွာ၊ ဒီပေါက်စလေးသုံးယောက်ကိုပါ ခေါ်လာခဲ့၊ ရိပ် မလိုက်ချင်ရင် သူ့ကို ထားခဲ့လိုက်လေ"

တေဇ မျက်နှာမဲသွားတာမို့ ဦးရာဇ သူ့သားအား-

"မင်းအဖိုးက စနေတာနော်၊ ရိပ်ကို အပြင်မှာချည်း ထားဖို့လား၊ ငါတို့က သဘောတူပါတယ်ဆိုတာကိုတောင် မင်းတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်လိုဖြစ်နေကြတာလဲ၊ ရိပ်ကို ပြောလိုက်၊ စံအိမ်ထဲကို ဝေါယာဉ်နဲ့ ပင့်စေချင်တာလားလို့၊ ပင့်စေချင်ရင်လည်း ပြင်ပေးပြီး လာခေါ်ပါ့မယ်လို့"

တေဇ မသိမသာ ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ့မိဘတွေဖက်က ရိပ်ကို အခုလိုမျိုး လိုလိုလားလားနှင့် ဖြစ်လာမည့်အချိန်ထိ သူ အထာကိုင်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။ သူလည်း ဖိုးနား ပြန်နေချင်ပြီဖြစ်သော်ငြား ရိပ်ကို သူ့စံအိမ်ထဲသို့ အောက်ကနေ မဝင်‌စေချင်ခဲ့။

.
.

ရိပ် ဆေးရုံဆင်းကတည်းက ကိုကို့စံအိမ်ရှိရာ ပုဂံသို့ ပြန်လိုက်လာရသည်။ သူ့စိတ်နှင့်သူသာဆို အပြင်မှာပဲ နေချင်သော်ငြား ကိုကိုနဲ့ သူ့အဖိုးကို မခွဲထားရက်တာကြောင့် သူ စိတ်လျော့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ကလေးတွေ ဆုံးရှုံးအောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည့် သက်ခွန်းယံ ထောင်နန်းစံသွားရပြီမို့ သူ ‌အကျေနပ်ကြီးမဟုတ်တောင်မှ စိတ်ကိုထားတတ်အောင်သာ ကြိုးစားလိုက်ရသည်။

စံအိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာချိန်၌ ရိပ် ကိုကို့အလုပ်တွေကို စတင်ကူလုပ်နေရလေသည်။ သားတွေအတွက် ကိုကိုက နေ့ကလေးထိန်းဆရာမတွေ ခေါ်ထားသလို ကိုကိုကိုယ်တိုင်လည်း ထိန်းသည်။ ကိုကို့အမေနှင့် အဖိုးကလည်း သားလေးတွေကို သဲသဲလှုပ်ချစ်နေကြသည်။