ဓညဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ အသံေတြေတာင္ တုန္ေနသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဓညနဲ႔ ခရီး အတူတူသြားခြင့္ရၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ကစထြက္ၾကတယ္။
"မင္း ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာထိုင္ခ်င္လား"
ဓညက ေမးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေမးမိတယ္။
"မင္းေရာ"
"ငါ မင္းအတြက္ဝယ္ေပးထားတာ"
ခုံနံပါတ္ ၈ ဟာ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ခ်င္မွန္း ဓည ဘယ္လိုသိတာလဲ။
"ေက်းဇူးပဲ"
ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးတင္စကားကို ဓညက ေခါင္းခါျပတယ္။
"မလိုဘူး"
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားစထြက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဘးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး လိုက္လာေတာ့တာပဲ။
ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကို သြားတဲ့လမ္းက ေတာင္ေတြရွိတဲ့အတြက္ အေကြ႕အေကာက္ပိုမ်ားတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ျပည္ကို သြားတဲ့အခါ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေပမဲ့ ျပည္ကေန ဆက္သြားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကားမူးလာေတာ့တာပဲ။
"မင္း အဆင္ေျပလား"
ဓညဟာ ဒီေမးခြန္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါေမးၿပီလဲ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အေျဖေတြကေတာ့ "အဆင္ေျပပါတယ္" ဆိုတဲ့ အေျဖကေန "မေျပဘူး" လို႔ ေျပာၿပီးေခါင္းခါျပရတဲ့ အေျဖဆီကို ေျပာင္းလာၿပီ။
ဓညဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္လမ္းလုံး ဂ႐ုစိုက္ရွာတယ္။
"မင္း ရခိုင္ကို ပထမဆုံးလာဖူးတာလား"
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လုံးမွိတ္ရင္းက ေခါင္းညိတ္ျပမိေတာ့ ဓညက သက္ျပင္းခိုးခ်တယ္။
"ေရာက္ေတာ့မွာပါ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာ"
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပးခ်င္သြားတယ္။ ဓညဟာ ဘာလို႔မ်ား ေလယာဥ္နဲ႔ မျပန္ရတာလဲ။
ဒီေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဓညကို ေမးဖူးပါတယ္။ ကားနဲ႔ ျပန္မယ့္အစား ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္ရင္ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေရာ၊ လူေရာ သက္သာမယ္ေလ။
YOU ARE READING
စိန်ပန်းတွေခင်းတဲ့လမ်းမှာ .... လျှောက်ခဲ့ဖူးပါသည်
General Fictionဒဂုံတက္ကသိုလ် ရဲ့ နေ့ရက်တွေ အကြောင်း လွမ်းမောစရာ နေ့ရက်တွေ ... ကြည်နူးစရာ အချိန်လေးတွေရယ်... ပြီးတော့ ... ချစ်ရတဲ့ သူ ရယ် 🍀 18/8/2022
