SINAV: Kelebek Etkisi

Bölüm #1

"Lisa kalkmaya çalıştığında, elleri karıncalanırcasına acıyordu. Yeni oluşmuş kesiklerden yayılan acı, tüm vücudunu saran bir yanma hissiyle iç içe geçmişti. Elleri, sanki içlerine yüzlerce iğne batıyormuş gibi yer yer zonkluyordu.

Acının yoğunluğuyla istemsizce yüzünü buruşturdu. Odanın basıklığı ve sıcaklığı, alnında boncuk boncuk terler birikmesine neden olmuştu. Elleriyle terlerini silmeye çalışırken, yüzüne bulaşan kan onu irkiltti, böylece Lisa'yı daha da dehşete düşürdü; korkudan çığlık atma dürtüsüyle dolup taşıyordu.  Boynundaki sert cismin varlığını fark etmesi pek uzun sürmedi. Lisa adeta bir köpek gibi bağlanmıştı;boynundaki kalın zincir her hareketini kısıtlıyor, derisine soğuk metalin acısını kazıyordu.

Nerede olduğunu bilmiyordu, ama bir oda ya da depo olduğunu hissediyordu. Burası, bir dondurucunun içi kadar soğuktu. Soğuk, sanki buzdan pençelerle kemiklerine kadar işliyor, tüylerini diken diken ediyordu. Her nefesi, havada küçük bulutlar halinde asılı kalıyor, ciğerlerine dolan soğuk hava ise her nefes alışında adeta bir bıçak gibi acı veriyordu. Elleri ve ayakları uyuşmuş, hareket edemez hale gelmişti. Eğer vücudunun donmasını istemiyorsa hareket ettirmesi,ısıtması gerekti. Her halükarda elindeki kesiklerle soğuk birleşiyor ve acıyı dayanılmayacak bir hale getiriyordu. Bu donmuş ortamda, hayatta kalmak için her saniyesini kurtuluş planları kurarak geçiriyor bir umut ışığından beslenmeye çalışıyordu.

Işıktan bahsetmişken Lisa'nın bulunduğu buzhane soğuk olmakla kalmayıp  karanlıklar içinde gömülmüştü. Bu karanlık, gözlerine zifiri bir örtü gibi inmişti, hiçbir şeyi seçemiyordu. Lisa, bu karanlıkta arayabileceği bir umut "ışığı" olmadığını fark ettiğinde, içerisindeki umut kırıntıları da yok oldu.

"Bana ne oluyor böyle? Neredeyim ben?" Diyordu kendi kendine. İçinden panik yapmaması gerektiğini söylüyor,ama bir yandan da feryatlar ediyor ve her feryadı, kalbinin ritmini daha da hızlandırıyor bu da durma hissine sebebiyet veriyordu.

Kendisine mantıklı düşünmesi gerektiğini hatırlatıp kafasında hiç susmak bilmeyen ve cesaretini kırmaktan başka bir işe yaramayan sesleri bir kenara atmaya çalıştı.
"Kes sesini."

Belki buradan çıkmanın bir yolunu bulabilirdi. Ama iç sesi sürekli
"Sanmıyorum Lisa,başın fena halde dertte. Paçayı kurtarman imkansız" diyordu, onu daha da panikletiyordu.

"Kes sesini dedim." Deyip aklında hücum eden sorulara odaklanmaya çalıştı. Sorular zihninde bir türlü dinmiyordu. Beni buraya kim getirdi? Ailem başıma gelenleri biliyor mu? Yakınlarım beni arıyorlar mı? Zihninden binlerce soru sıralanıp gidiyordu. Fakat cevaplarıyla yüzleşmekten korktuğu soruları henüz kendisine sormaya cesaret edememişti.

Bu sorular, "Hayatta kalacak mıyım?" ile başlayıp, "Bana ne yapacaklar?" ve "Bana ne yaptılar?" gibi korkutucu olasılıklarla devam ediyordu.

Düşüncelerine hakim olamayıp, histerik bir şekilde "Tanrım, çok korkuyorum." diye fısıldadı,sırlarını istemsizce sergilercesine.
Konuşurken gözlerinden ılık yaşlar damla damla şeklinde yanaklarına doğru akıyordu.
Göz pınarını kontrol edemiyor, sanki gözü içini döküyormuş gibi yaşların ardını kesmiyordu. Etraftaki pas ve demir kokusu midesinin tetiklenip durmasına sebebiyet veriyordu. Bu şiddetli kasılmalar, kontrol edemeyeceği bir kusma hissi yaratıyordu.

Acı, elini kullanılamaz hale getirdiğinden, ayaklarıyla yerde bir şeyler hissetmeye çalıştı. Kendisini buradan çıkarabilecek herhangi bir şey. Veya onu buradan çıkarabilecek kapıya doğru herhangi bir ipucu.Ancak zemin dümdüzdü. Hiçbir şey yoktu. Bir şey hissedemiyordu. Sadece betondan yapılma çıplak bir zemin vardı.

Gözleri uzun süredir karanlığa alışmak için çabalıyordu, ancak görüşünde en ufak bir değişiklik bile olmamıştı. Karanlık, tıpkı en derin korkuları gibi, onu tamamen sarmış ve buradan çıkmanın imkânsız olduğunu hissettiriyordu. Her nefesinde bu karanlığın daha da üzerine çöktüğünü hissediyordu.