SINAV: Kelebek Etkisi

Bölüm #7

Ajax topraktan kalan diğer vücut parçalarını çıkarırken ben de ona yardım ediyorum. Çıkarmamızdan sonra o birkaç kalan parçayı beceriksizce kesmeye çalışırken, içimde dayanılmaz bir bulantı ve tuhaf bir kararlılık yükseliyor. Her bıçak darbesi içimde yankılanıyor, yaptıklarımızın ciddiyetini acı bir şekilde hatırlatıyordu. Etraftaki kan burnumuzu zehirliyor,ardından midemize hücum ediyor gibi bir hissiyat veriyordu. Kusmamak için kendimi zor tutuyordum. Bu korkunç işte, her kesim, suçluluk yükümüzü iyice arttırıyordu.

Kesemediğimiz yerler vardı, bu yüzden kemikleri kırmaya veya güçlü bir şekilde kesmeye çalıştık. Kullandığımız bıçaklar adamın üzerinde bulduğumuz bıçaktı, diğeri ise çantama 'ne olur ne olmaz' diye atmış olduğum bir bıçak.
Tabi ki bunu alırken birini keseceğimi düşünerek değil de kendimi korumak amacıyla almıştım daha çok.
Ama şu an ellerim hem manevi hem de mecazi anlamda kirlenmişti. Biri kanla,diğeri ise yapmış olduklarımla.
Ne kadar yanılmışım,ne kadar aptal ve ne kadar iyimsermişim.

Stres ve üzüntünün etkisiyle, sonunda elimi yanlışlıkla kesiyorum. Bu, olayın suçluluk yükünü daha iyi anlamama ve gözyaşlarımı zorla tutmama yardımcı oluyor. Beraberinde boğazım yanıyor, kafam içimde püsküren alevlerden dolayı hem yanıyor hem de ağrıyordu. Sessiz kalıyorum, acıya karşı mücadele ederken ve acı verici bir yakıcı hisle elimle çalışmaya devam ederken. Bu acı, yaptıklarımın bedeli gibi görünüyordu, suçluluğumu daha da arttırıyordu. Zorlu işimiz sonsuz bir işkence gibi görünüyordu.

Zihnim, sürekli sorularla dolup, suçlamaların baskısından kurtulamıyor;aklımı kaybedecek bir raddeye ulaşıyorum. Neden günah keçisi olmak zorundaydık anlamlandıramıyorum bile. "Günah keçisi"... Yüksek sesle söylemiş olmalıyım ki yüzümde beliren, acıdan oluşan gülümseme bir anda kayboluyor. Ajax bana garip bir şekilde bakıyordu ve Ine'nin ağlaması kesilmişti. Onlara dönüp bakıyor ve sesli konuştuğumu fark edince özür diliyor,gözümü siliyorum.

Günah keçisi... diye tekrar ediyorum bu sefer içimden. Son günlerdeki yaşantımla o kadar iç içe geçmiş ki, bu kavramla tuhaf bir yakınlık kuruyorum.Bu bağ, içimde taze ve keskin bir hüzün uyandırıyor. Adeta damarlarımda dolaşan bir zehir gibi derin ve durmak bilmeyen bir acıyla sarmalıyor beni. İçimi tam anlamıyla kemirmeye başlamış.

Ajax, bir noktada durmamı işaret ediyor. Başımı kaldırıp ona baktığımda, gözlerinde bir endişe duygusunun firar ettiğini hayal meyal fark ediyorum. Zaten daha fazla devam edemeyecek kadar yorgunum. Elim acı verici bir şekilde zonkluyor, her nabız atışında sanki bıçaklar batıyor. Daha fazla zorlamanın yarardan çok zarar getireceğini biliyorum, bu yüzden istemeyerek de olsa duruyorum.

Elimi dikkatlice inceleyip, üzerine bulaşmış kanı silmeye çalışıyorum. Parmaklarım titriyor, her hareketimde acı dalgaları yayılıyor. Biraz dinlenmek için yere çöküyorum, sırtımı soğuk bir ağaç kovuğuna yaslıyorum. İçimdeki yara, yalnızca fiziksel bir kesik değil; aynı zamanda ruhumun derinliklerinde yankılanan bir acı. Kan damlaları parmaklarımın arasından süzülürken, daha güçlü görünmek için çaba harcıyorum. Beni acıtmadı,dayanabilirim. Arkadaşım perişan halde,ben de öyle. Ama birinin kendisinden feragat etmesi ve tüm yükü sırtlanması gerekiyor öyle değil mi?

Yorgunluktan gözlerimi kapatma mecburiyetinde kalıyor, birkaç saniyeliğine her şeyi unutmaya çalışıyorum. Ama her kapattığımda, gördüğüm tek şey, yaşadıklarımızın dehşeti oluyor. Sonra Ine, biz gelmeden önce işin çoğunu tamamlamış olmasından dolayı parçaları topluyor ve poşetlere sırasıyla yerleştirmeye başlıyoruz. Bu süreç mekanik bir hal alıyor, düşüncelerden ve duygulardan arınmış bir şekilde devam ediyor. Ancak yaşadığımız şey, kimsenin aklının alabileceği türden değildi. Basit rahatsızlıklarla başlayan olaylar, saplantıya dönüşmüş, oradan cinayete, tacize ve en sonunda bir insanın bedenini parçalamaya kadar uzanmıştı.