SINAV: Kelebek Etkisi

Bölüm #12

Karşımda güneşten iyice bronzlaşmış vücuduyla,göğüsleri çıplak bir şekilde ve saçlarının nemiyle üstündeki laciverde kayan bornozuyla öylece duruyordu. Gözlerindeki soğuk parıltı, yüzünde sinsice beliren gülümsemeyle birleştiğinde içimi ürpertti. Ne düşünüyordu? Beni alt ettiğini mi? Veya beni tekrar bir aptal yerine koymayı başardığını mı? Yoksa bu sadece bir oyun muydu, sürekli değişen stratejilerle dolu bir oyun?

"Sürpriz!"

Hiç bir şey düşünmeye vaktim olmadan, içimdeki sinir ve hayal kırıklığının birleşmesi sonucu direkt olarak ona saldırıyorum.

"Beni kandırdın, sana inanamıyorum. Bu çok önemliydi ve şu an profesörle son konuşma fırsatımı da elimden aldın ve beni kandırdın. Senin ben..."

Sözlerim boğazımda düğümleniyor, dudaklarımdan dökülecek olan küfürleri son anda tutmayı başarıyorum. Öfkem o kadar büyüktü ki nefes almak bile zor geliyordu sanki. "Seni lanet olası, senin yüzünden kimse burada olup bitenleri bilmeyecek bile."

"Kayla, dur." Arkamdaki kız bizi ayırmaya çalışıyordu, çünkü beni geri çekmekle uğraşıyordu. Ajax'a sertçe yapışmıştım, onu bırakmaya hiç niyetim yoktu.

"Ne elde ettin ha? Söylesene? Hiç kimse burada bir şey bilmeden eğlenmeye çalışıyor, ama 'son yemek'lerini, son eğlencelerini yaşadıkları hakkında hiçbir fikirleri yok bile." Omzuna bir kez daha vuruyorum, vurmamla birlikte gözlerindeki öfke ve ciddiyet karışımı ifade beni sarsıyor. Onu ilk kez bu kadar ciddi görüyorum. Hafif bir hareketle durmamı istiyor, ve ben de onunla nasıl yüzleşeceğimi bekliyorum, tıpkı profesör gibi bana gerçek yüzünü göstermesini. Kendimi edeceğimiz kavgaya hazırlıyorum. Ancak tam tersi oluyor.

"Kayla, burası zaten onun ofisi, içeri baksana. Normal bir odaya mı benziyor? Sence işim gücüm olmayıp gerçekten seni kandırmaya mı çalışayım? Ne işe yarar ki? Ben seninle beraberim, aptal kız."

Benden ayrılıyor ve onunla beraber sendeleyerek öne doğru gidiyorum. İçerisi kocaman bir çalışma masasıyla doluydu, birçok farklı kapılarla başka bölmelere giden odalara açılıyordu. Ana oda olduğu net bir şekilde görünüyordu. Gerçekten de bir büroydu; hiçbir öğrencinin odasıyla aynı değildi.

Sağda, duvara monte edilmiş antika bir saatin düzenli tik takları dikkatimi dağıtıyor, ama dikkatimi toplayıp etrafı inceleme fırsatı buluyorum. Yanda oldukça büyük bir kitaplık var, öyle ki burayı bir kütüphane olarak değerlendirebileceğimi düşünüyorum. Bu ofis, zaten oldukça büyük olan öğrenci odalarının iki katı kadardı ve yarısını zaten kitaplıkla kaplamıştı. Türlü renklerde ve kalınlıklarda kitaplar vardı; yere düşen birkaç tane kitap dışında -Ajax'ın eseri olduğunu görebiliyorum- hepsi mükemmel bir düzenle sıralanmıştı ve içime bir sıkıntı yerleştirmeye yeterli oldular.

Yerdeki kitaplara bakarak "Ne zamandır buradasın?" diye soruyorum ve ardından da onu daha iyi dinleyebilmek için gözlerine dikkatle bakıyorum. O sırada, adının Anna olduğunu öğrendiğim ve Ajax gibi kıvırcık saçlara ve buğdaya yakın tene sahip olan kız- eğer kardeşe sahip olmanın yasaca yasak olmadığını bilsem ikisinin de kardeş olduğunu düşünürdüm-kapıyı yavaşça kapatıyor ve üçümüz bu koca ofiste baş başa kalıyoruz.

Kapının kapanmasının ardındaki Ajax'ın gözlerinde beliren kararlılık beni duraklatıyor. "Kayla," diyor, sesinde tuhaf bir yumuşaklık hakim, az önceki tepkisiyle bir zıtlık oluşturuyor. "Öncelikle, tekrar etmem gerektiğini varsayıyorum ki, yüzündeki ifade bunu gösteriyor. Buraya geldik çünkü profesörün peşindeyiz, birlikte. Sana ihanet etmedim. Ben arkadaşlarıma ihanet etmem, dediğim gibi. Zaten burada ihanet etmişim veya etmemişim hiçbir önemi yok artık, eskiyi unut, şimdiden itibaren oldukça farklı, sana yabancı gelecek oldukça farklı bir dünyaya adım atıyorsun. Daha doğrusu o günlüğü okuduğundan beri öyle olmalısın zaten değil mi?" Neşeyle melodiler mırıldanıyor ve profesörün dönen sandalyesiyle arkasına dönüyor, pencereden okyanusa doğru bakıyor.