Lanetli Gamma: Liderin İzinde

3- Erkeklerin Lideri Olmak

Yorumlarınızı unutmayınn 🔆

Gözlerimi açtığımda Kamu yoktu. Hayatımın daha normal olacağını düşünmüştüm ama yine kimse yüzüme bakmıyordu.

Hadi ama! Buradaki en söz sahibi ve güçlü adamın karısıyım. Görmem gereken muamele bu olmamalıydı. En azından Kamu'nun ağabeyi Otze'nin karısı kadar saygınlığı hak ediyordum!

Baktım kimsenin tavırları değişmemiş, yeni mağarama girdim. Kesinlikle böyle olmamalıydı.

Uyumamız için toplanan otları nasıl daha verimli hale getirebilirim diye düşündüm. Bir yandan bir parçasını tutup yiyordum. Acıkmıştım. Bir yandan da birbirlerine nasıl bağladığımı sorguluyordum. Bir şekilde yapmıştım ama nasıl yapmıştım bilmediğim için tekrar edemiyordum.

İçeri Kamu girdiğinde başımı kaldırdım sonunda. "Neden buradasın?"

"Nerede olayım?" diye sordum. Eliyle dışarıyı gösterdi.

"Artık evlisin. Sürekli içeride olamazsın."

Omuz silktim. Hadi ya evli miydim? Dün gece o tören tam tamamlanamamıştı, mâlumunuz. "Beni sevmiyorlar. Burası daha rahat."

Yine de başımda durup bekledi kalkmam için. Kolumdan tutup kaldırmadı beni. Bu kadar küçük bir mesele için bile temastan kaçındı. Ayağa kalktığımda ilerledi mağaranın çıkışına doğru. Bende peşinden ilerledim.

Aksi herif. Demiyordu da nereye gidiyoruz diye.

"Yemek yedin?" diye sorduğunda başımı iki yana salladım. "Güneş gökte." dedi sinirle. Yemek yerken izin mi alacaktım acaba? Ne sanıyorsa.

"İstemiyorlar beni. Zorla yiyeyim?"

"İstemiyorlarsa onlar yemeyecek." dedi sinirle. Tamam, dürüst olmak gerekirse bunu beklemiyordum. Hoşuma gitmişti.

"Sen istiyorsun?" diye sordum.

"Niye istemeyim?"

Ailesinin mağarasına giderken gülümsedim ima ile. "Dokunmak istemedin. Onlar da istemiyor. Tanrıların da istemiyor benle yemek yiyin."

"Tanrı kime dedi Gamma ile yemek yemeyin diye? Kim duydu? Bana demedi."

Alayla güldüm.

"Tanrı dedi mi Gamma'ya dokunursan lanet gelir?"

Kaşlarını daha da çattı. "Çenen küçük ama sözün çok. Sus."

Sustum. Zamanında çok konuşmuştum da ne olmuştu? Tam mağaraya giriyordu ki durdu. Fark etmeyip arkasına doğru çarptım. Yüzüme doğru döndü. Aşağıdan yüzüne baktım bende.

"Senin... Gözlerin farklı. Bir de farklı konuşuyorsun. Çok güzel. Korkuyorum ama." Korkuyor muydu? Yiyecek değildim ya dağ gibi adamı.

Bir dakika.

Çok güzel dedi. Gözlerimi güzel mi buldu? Bu, hayatım boyunca aldığım ilk iltifattı. Utanmıştım.

Cevap beklemeden içeri girdiğinde mecbur bende girdim. Artmış çiğ etin önünde oturuyorlardı. En son dün, Kamu benimle mağaramda konuşmadan önce yoldayken bulduğum birkaç otu atmıştım ağzıma. O zamanlar hava bile kararmamıştı. Vahşi hayvanlar gibi açtım.