VALENTINO SERIES 1: Enslaved By His Touch

Kabanata 17

Kabanata 17

Rabiah

"Baka late na ako makauwi, ha? Mag-lock kayo ng pinto mamaya. May susi naman ako," bilin ko kina Jerome at Efren. Dinalahan namin sila ng roasted chicken na hanggang ngayon ay hindi pa rin nila pinagsasawaan.

"Opo, 'te. Enjoy kayo." Tumingin si Jerome kay Russ. "Kuya, huwag gaanong maglalasing para safe kayong makauwi ni ate, ah?"

"Don't worry, I won't. You can count on me," sagot ni Russ bago na ibinaba sa crib si Lovely. Hahabol na naman sana ang makulit kung hindi lang inuto ni Efren ng laruan.

Nagpaalam na kami sa mga kapatid ko. Nang masigurong nai-lock na nila ang pinto ay saka lamang kami bumaba ni Russ. Pinagbuksan niya ako ng pinto sa shotgun seat. Medyo sanay na rin ako kasi palagi niya naman iyong ginagawa tuwing pinasasakay niya ako sa sasakyan niya kaya hindi na rin gaanong naghuhuramentado ang mga bubuyog sa tiyan ko.

Russ started the engine and then opened the stereo. Umalingawngaw sa loob ng sasakyan ang kantang "Mamahalin" ni Angelo Garcia. Napangiti tuloy ako nang palihim lalo na nang magsimula nang magmaneho si Russ. Nakahawak sa manibela ang isang kamay niya habang kaswal na nakakapit sa kambyo ang isa. He's even resting his elbow on the console box so his body is slightly leaning towards me.

"I'm free on Sunday." Sumulyap siya sa akin. "There's a freeport in the next province, right?"

"Huh?" Inipit ko ang ilang hibla ng aking buhok sa likod ng aking tainga. "Uhm, oo. Bakit?"

"Let's rent a sport plane," he answered casually.

Napaawang ang aking mga labi. "S-Sport plane?"

Tumango siya. "Para masanay ka nang nasa himpapawid."

Napatitig ako sa kanya ng ilang segundo habang may kakaibang init na lumulukob sa aking dibdib. This man may be covered with tattoos, but he's definitely sent by God. Ang daming nagbago sa buhay ko magmula nang makilala ko siya, at patuloy niyang binabago ang lahat. 

Payak akong napangiti. "Nakapagpasalamat na ba ako sa'yo sa tiwalang ibinibigay mo sa'kin? Sa . . . pagpapalakas mo ng loob ko nang hindi mo alam?"

Russ glanced at me. "You always say thanks but really, it's no big deal."

"Syempre big deal iyon, Russ. Minsan nga iniisip ko kung paano pa ba ako makakabawi."

Napansin ko ang pagguhit ng multong ngiti sa kanyang mga labi kasabay ng pagkislap ng kanyang mga mata. Maya-maya ay humugot siya ng malalim na hininga't pinanatili ang titig sa daan. 

"You have no idea how much you've already paid me back, Rabiah. I don't know if you noticed how you're helping me but, yeah. Between the two of us, it's me who owes you more."

I scoffed. "Eh, wala nga akong maiambag sa buhay mo, eh. Ikaw naman."

He smirked. "You have no idea . . . " he said under his breath before he cleared his throat. "Enrolment na raw next week."

Tumango ako. "Promise, gagawa ako ng paraan para hindi ko mapabayaan ang trabaho ko sa shop--"

"You can come to my shop every end of your class and during weekends. I'll adjust your schedule depending on what you'll get this year." He looked at me. "Don't worry. You don't have to pick irregular classes just so you can work at my shop."

Bumuntonghininga ako. "Russ, walang ganoong trabaho. Kahit saan magpunta, empleyado ang mag-a-adjust."

"Not in my shop." Lumiko na siya sa isang makipot na daan. "Enroll and then show me your schedule."

Wala na akong nagawa kun'di um-oo. Hindi rin naman ako mananalo sa kanya pagdating sa bagay na ito. 

Russ parked the car next to kuya Boyd's motorbike. Bumaba siya't nagtungo sa pinto ng shotgun seat upang pagbuksan ako. Gaya ng nakasanayan ay inalalayan na naman niya ako pababa, ngunit sa pagkakataong ito, nanatili ang palad niya sa lower back ko nang isara niya ang pinto.