Η δύναμη της αγάπης σου

Κεφάλαιο 17

Πρώτη ημέρα χωρίς τον Τέο.

Εάν πω ότι είμαι εντάξει θα πω ψέματα. Οπότε θα είμαι ειλικρινής δεν είμαι εντάξει. Με πλήγωσε με τα λόγια που είπε και δεν θα κάνω τον κόπο να τρέξω από πίσω του ενώ αυτός, όπως λέει, με στέλνει στο διάολο. Ούτε καν μου εξήγησε το γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Εγώ υποτίθεται πως είμαι εκεί για να τον βοηθάω και τον αγαπάω πολύ. Ή μάλλον όχι, δεν το κάνω.

Δεύτερη ημέρα χωρίς τον Τέο.

Προσπαθώ να είμαι σκληρή, να αντιστέκομαι στα δάκρυα που εμφανίζονται κάθε φορά και τα νικάω. Με έστειλε στο διάολο. Πώς μπόρεσε να φερθεί τόσο αναίσθητα; Αλλά γιατί το σκέφτομαι; Είναι ανούσιο ποτέ δεν θα γυρίσει να με ψάξει. Τελείωσα για αυτόν. Έτσι δεν είναι;

Τρίτη ημέρα χωρίς τον Τέο.

Είμαι κρυμμένη σε ένα δωμάτιο στην άλλη άκρη του νοσοκομείου για να μην με βρει κανένας. Μάλλον όχι κανένας. Κάποιος συγκεκριμένος. Δεν έχω την δύναμη να τον αντικρύσω, θα με πονέσει. Μερικές φορές σκέφτομαι να περάσω να ρίξω μια ματιά στο δωμάτιο του. Να δω αν πονάει όσο εγώ. Αλλά τι χαζομάρες λέω; Αυτός με έδιωξε, γιατί να πληγώθηκε;

Τέταρτη ημέρα χωρίς τον Τέο.

Και τι μπορεί να συμβεί αν πετάξω λίγες μπογιές και λίγα αιχμηρά ιατρικά αντικείμενα πάνω στον τοίχο;

Μετά από τρία δευτερόλεπτα σκέψης τα πέταξα. Δεν πήρε και πολύ. Εκτονώθηκα μάλιστα. Αλλά ύστερα από λίγο κάποιος ήρθε να ελέγξει το δωμάτιο. Λογικό με τέτοιο θόρυβο ποιός δε θα ερχόταν να τσεκάρει τον χώρο. Ευτυχώς που δεν φάνηκε κάτι.

Πέμπτη ημέρα χωρίς τον Τέο.

Καθόμουν στη μία σκοτεινή γωνία του δωματίου κουλουριασμένη όταν άκουσα φωνές από έξω. Κάποιος έλεγε "Ναι ναι, σε αυτό το δωμάτιο ήταν καρφωμένα τα αντικείμενα του γιατρού. Τα είδα εχθές." Και μετά ακούστηκε η φωνή του Γουίλ. Έπρεπε να την κοπανήσω από εδώ μέσα όσο γρηγορότερα γινόταν. Αν με έβρισκε θα το έλεγε σίγουρα στον Τέο και θα ερχόταν να με δει. Όχι! Δεν το θέλω σε καμία περίπτωση αυτό.

Πριν προλάβουν να μπουν στο δωμάτιο είχα ανοίξει το παράθυρο του δωματίου και είχα πηδήξει έξω στην αυλή. Κάθισα κάτω στο πεζούλι και ακούμπησα την πλάτη μου στον κρύο τοιχό. Ήθελα να δω, να ακούσω δηλαδή, την αντίδρασή τους.

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και μετά από λίγο τα βήματά τους στην άδεια αίθουσα.

Η ανάσα μου φαινόταν στον παγωμένο αέρα κάθε φορά που ανέπνεα. Όταν τελικά από μια μεγάλη παύση η συζήτησή τους ακούστηκε.