Η δύναμη της αγάπης σου

Κεφάλαιο 25

Οι μέρες ανάρρωσης πέρασαν τόσο γρήγορα που δεν πήρα χαμπάρι πότε βγήκα από το νοσοκομείο. Σύντομα βρισκόμουν σπίτι μου, στο κρεβάτι μου, να αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου, ενώ ο ήλιος διείσδυε ελάχιστα μέσα από την ανοιχτόχρωμη κουρτίνα που κρεμόταν μπροστά από το παράθυρο.
Ήμουν τυλιγμένη με τα άσπρα σκεπάσματα και το μόνο που φορούσα από κάτω ήταν τα εσώρουχά μου. Χθες έκανε τόση ζέστη που έβγαλα τις πιτζάμες μου και κοιμήθηκα μόνο με αυτά. Αυτό αποδείχθηκε λάθος κίνηση όταν ο Τέο εισέβαλλε στο δωμάτιό μου. Πρέπει να θυμάμαι να κλειδώνω την πόρτα όταν κοιμάμαι έτσι, είπα από μέσα μου ενώ μούτζωνα τον εαυτό μου.

- "Τι μου κάνει η πριγκίπισσά μου;" Είπε όλο χαρά φορώντας το πιο αστραφτερό χαμόγελό του.
- "Μόλις ξύπνησε και ένας ανεγκέφαλος μπήκε με το έτσι θέλω στο δωμάτιό της χωρίς καν να χτυπήσει την ριμάδα την πόρτα. Πολύ αγενής ο τύπος." Του απάντησα με ειρωνεία και του χαμογέλασα με το ίδιο ύφος.
- "Που είναι ο μαλάκας; Θα τον σαπίσω στο ξύλο. Πες μου ότι σε είδε με τα εσώρουχα!; "
- "Αλήθεια τώρα;" Είπα και τον κοίταξα με ένα βλέμμα που έλεγε "duuh εσύ είσαι αυτός, ξύπνα!"
- "Oh, εγώ είμαι αυτός." Απάντησε πιο πολύ στον εαυτό του κι άρχισε να γελάει σα χαζοχαρούμενο μόνος του.
Άπλωσα ένα χαμόγελο γιατί δεν μπορούσα να μείνω άπραγη στο άκουσμα του γέλιου του.
- "Λοιπόν, τώρα που το κατάλαβες.. γιατί είσαι όλο χαρά; Έγινε κάτι; "
- "Ναι έγινεεε!!" Απάντησε τραγοουδιστά.
Έκλεισα τα αυτιά μου.
- "Ugh, σε παρακαλώ κάνε μου την χάρη και μην τραγουδάς, η φωνή σου είναι φάλτσα."
Με κοίταξε με την συνηθισμένη του φατσούλα με το κουταβίσιο βλέμμα. Μα είναι τόσο γουτσούνι.
Δεν άντεξα ούτε στιγμή παραπάνω και σηκώθηκα μονομιάς, σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος του. Το πρόσωπό του φωτίστηκε και μετά το βλέμμα του έγινε πονηρό. Αλλά για-
Γαμώτο προς στιγμήν ξέχασα ότι φορούσα μόνο τα εσώρουχά μου. Αλλά εγώ έκανα αυτό που σχεδίαζα εξ' αρχής και δεν έδωσα περαιτέρω σημασία. Έκανα μύτες και τον φίλησα απαλά στο στόμα. Κατέβηκα πάλι στο κανονικό μου ύψος τον κοίταξα φευγαλέα, έγλειψα τα χείλη μου αργά και του έκλεισα το μάτι. Γύρισα απότομα πλάτη και με μικρά πηδηματάκια κατευθήνθηκα προς το κρεβάτι και πάλι.
Πριν προλάβω να ανεβώ με ένα πήδημα στο στρώμα δυο χέρια, τα χέρια του, τυλίχτηκαν γύρω μου, με έπιασαν στον αέρα και με κόλλησαν στο σώμα του.
Έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε με τον υποτιθέμενο σέξυ τόνο του, τον οποίο έβρισκα γελοίο μιας και πίστευε ότι κάνει τις κοπέλες να λιώνουν για την πάρτι του, "δε μπορείς να με ανάβεις έτσι και να φεύγεις κοπελιά" .
Μου ξέφυγε ένα γελάκι παρά τη θέλησή μου.
- "Τι κρίμα."
- "Δεν είναι δίκαιο, τώρα πρέπει να υποστείς κάποιες τιμωρίες. Δεν κυκλοφορούμε έτσι μπροστά σε άλλους."
- "Αυτός ο άλλος είσαι εσύ. Δεν είσαι ο οποιοσδήποτε, μην ξεχνιόμαστε.."
Ένιωθα την ανάσα του πάνω στον γυμνό λαιμό μου. Έγυρα ελάχιστα και έκλεισα τα μάτια μου άθελά μου. Δεν έχω ιδέα τι μου κάνει.
Έσκυψε και με δάγκωσε. Όλο το σώμα μου ανατρίχιασε μέσα σε δευτερόλεπτα.
- "Φαίνεται δεν έχεις μόνο εσύ επιπτώσεις πάνω μου. Σε επηρεάζω κι εγώ έτσι δεν είναι κυρία Φίρλοου; " Είπε το ίδιο σιγανά και με έριξε απότομα στο κρεβάτι.
- "Ώστε είμαι η κυρία Φίρλοου ε; "
- "Ναι. Δεν πιστεύω να ξέχασες αυτό που μου είπες; "
- "Τι σου είπα; " Ρώτησα. Ήξερα τι εννοούσε απλά ήθελα να τον τρομάξω λιγάκι.
- "Μου έδωσες μια υπόσχεση. Σου έκανα πρόταση γάμου γαμώτο και δεν το θυμάσαι; " Είπε με την ταραχή να κάνει την εμφάνισή της και σηκώθηκε από πάνω μου.
- "Μμμ.. για να σκεφτώ... ΝΑΙ ρε χαζό το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια πως να ξεχάσω κάτι τέτοιο; Είναι αδύνατον. Απλά ήθελα να σε τρομάξω λιγάκι."
Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού με τα χέρια στο κεφάλι του και πήγα δίπλα του. Το χέρι μου έπιασε το πρόσωπό του και το γύρισε προς το μέρος μου. Τα χείλη μου ακούμπησαν στα δικά του και έπινα κάθε φορά σταγόνες ευτυχίας που έσταζαν από τα χείλη του. Δίψαγα για αυτόν. Σιγά σιγά στράφηκε εντελώς προς εμένα και με ξάπλωσε στο μαξιλάρι ήρθε πάλι από πάνω μου δίνοντας μου μικρά φιλιά. Κάθε φορά έπερνε ένα μικρό μου κομμάτι και το έκανε δικό του.

- "Ανν, θα γίνεις η γυναίκα μου; " Είπε μέσα από τα φιλιά του.
Η ερώτηση έμεινε αναπάντητη αλλά και οι δυο ξέραμε την απάντηση.

Μερικούς μήνες αργότερα.

Η οικόγενειες και των δυο μας είχαν συγκεντρωθεί στο σαλόνι του σπιτιού μας. Ήξεραν για την σχέση μας αλλά όχι για το γεγονός ότι σχεδιάζαμε να παντρευτούμε. Ήταν ώρα να τους το ανακοινώσουμε όσο δύσκολο κι αν ήταν. Η αλήθεια είναι ότι είμαι σίγουρη ότι είχαν υποψιαστεί κάτι γιατί φαίνονταν έτοιμοι για κάτι σοβαρό. Εγώ φοβόμουν πιο πολύ την αντίδραση του πατέρα μου, ήταν ήδη στην τσίτα, οι φλέβες από τα πλάγια του κεφαλιού του είχαν πεταχτεί έξω και ήταν αγριεμένος. Ποτέ δεν μου άρεσε να τον βλέπω έτσι, ανατρίχιαζα όλοκληρη.
Οι γονείς μας κάθονταν στον καναπέ απέναντι από εμάς και εγώ κι ο Τέο σε δύο σκαμνάκια. Πλέξαμε τα δάχτυλά μας κάτω από το τραπεζάκι για να μη μας δουν και σφίξαμε τα δάχτυλα μας. Το δαχτυλίδι που φορούσα έλαμπε στο σκοτάδι που πρόσεφερε η σκιά του τραπεζιού. Χαμογέλασα. Ύστερα πήραμε και οι δύο μια βαθιά ανάσα.
- "Μαμά, μπαμπά, εγώ και... εμείς δηλαδή, ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε. Το αποφασίσαμε τον καιρό που βρισκόμασταν στο νοσοκομείο και θέλουμε τις ευχές σας." Είπαμε με την ίδια φωνή.

Οι μαμάδες και των δυο ήταν έτοιμες να κλάψουν από την χαρά τους. Ο μπαμπάς τους Τέο μας συγχάρηκε και ήταν προφανώς περήφανος για τον υιό του. Γύρισα να κοιτάξω τον δικό μου μπαμπά. Ήταν έτοιμος να εκραγεί, είαμι σίγουρη ότι θα έκανα σαν καμιά χειροβομβίδα. Μετά όμως άλλαξε έκφραση. Τα χαρακτηριστικά του μαλάκωσαν και παρατήρησα ένα μειδίαμα να εμφανίζεται. Μεγάλη ανατροπή! Πήγα αμέσως κοντά του και τον αγκάλιασα. Ύστερα ψιθύρισα ένα "μην ανησυχείς πάντα θα είμαι η πριγκίπισσά σου, θα με προσέχει το υπόσχομαι" στο αυτί του και τον ξανά αγκάλιασα.
Δεν περίμενα καθόλου να το πάρουν τόσο χαλαρά. Όμως χαίρομαι. Είναι κάτι που σκέφτηκα καλά. Ίσως είμαστε μικροί αλλά είναι κάτι που θέλουμε. Θα τα καταφέρουμε.