My brother's beautiful bride

The mother

Miss. Marissa Olivia Montierro POV.

I'm a single working mom at age of 38. Pero sabi ng mga kaibigan ko mukha daw akong 25 years old sa tuwing pinupuri nila ako.
I'm the proud mom of Olivares and Oliver. Dahil sakanila, nakakaya kong maging malakas sa kabila ng mga problema ko.

Olivares is not my real son but I do love him.

20 years na akong divorce sa lalaking nagkamali kong mahalin.
Akala ko siya ang kasama kong magpapalaki sa kaisa-isa naming anak na lalaki, pero mas pinili niya ang babae niya kaysa sa amin.

"Montierro."
"Sir."
Teacher ako sa isang private High school at scretary naman sa isang garments company.

"Pwedi mo ba akong samahan ngayun?"
Ang Presidenti ng Cavelli High na si Pres.Lorenzo Cavelli.

"Makikipagkita ulit kasi ako sa taong ito na pinipilit bilhin ang tanyag na paaralang ito na ilang taon nang nakatayo."

"Hindi pa rin po ba sila sumusuko sa offer nila sa inyo?"
Napabuntong-hininga si Mr. Lorenzo
"Kahit na unti-unting nawala sa amin ang lahat nang
Merun kami, hindi ako papayag na pati itong Cavelli High ay mawala rin."
Malungkot niyang sabi.

"Bakit po ako ang isasama niyo sa lakad niyo?"

"Nagsisimula nang magalit ang ibang faculty members sakin. Nawawalan na sila ng tiwala."

Pangarap ko talaga ang magturo dito sa Cavelli high, pero di ko inakalang, mawawala na pala ito dahil sa pagkabaon ng Cavelli Family sa utang.

"Sasamahan mo ba ako Olivia?"
"S-sige po."
"Olivia wag mo naman dagdagan ng 'po' ang bawat conversation natin. Nagmu-mukha tuloy akong matanda."
Nakangiti niyang sabi.
"Tawagin mo ako sa pangalan ko pag tayo lang."
"Pero po, .. umm.. ayokong maging bastos sa harap ng Presidenti ng paaralang ito."
"Hindi ka nagiging bastos Olivia."

* * * *

Kalahating oras na kaming naghihintay dito sa coffee shop pero wala pa rin ang inaasahang bisita.

"Kahit kailan talaga ang hilig niyang magpahintay." iritadong sabi ni Lorenzo.

"Lorenzo!"

Napalingon kami sa pinanggalingan ng boses at.

Siya?

Lumapit sa direksyun namin ang mala-demonyong gwapong lalaki.

Diyos ko! Bakit dito pa?

"Pasensya na sa paghihintay." umupo siya sa tapat namin na tila hindi siya aware sa existence ko.

"Sanay na ako sayo Rafaell."
Komento ni Lorenzo

20 years. Simula nang iwanan niya ako.

"Nakapag-isip isip ka na siguro." Halata ang pang iinsulto niya kay Lorenzo.

"Hindi magbabago ang isip ko Rafaell, binalik ko na sa bangko mo ang perang pinadala mo."

Malakas na tawa ang pinakawalan niya samin.

"Ang tibay mo rin pala, pero teka, maiba ako."
Tiningnan niya ako.
"Ipakilala mo naman ako sa maganda mong kasama."

Uminit ang dugo ko.

"Siya si Ms. Marissa Olivia Montierro, isa sa mga guro sa paaralan ko."

"Ang akala ko asawa mo siya." sabay tawa.
Sabay kaming napayuko ni Lorenzo dahil sa sinabi niya.
Hayop talaga!

"Ms. Montierro, ako nga pala si Alejandro Rafaell Alvarez."
Kilala kita hayop ka!

Di ko siya sinagot.

"Sir, pwedi po bang mauna na ako? May importante pala akong lakad nakalimutan ko lang sabihin sayo kanina."
Hindi ko na hinintay ang sagot ng president at dali-dali akong lumabas.

Ang bastos ng ginawa ko, oo alam ko. Pero ayoko talagang makita ang Rafaell na yun.

Dumiretso ako ng paaralan para sa next subject teaching ko nang...

"Olivia!"

Andito agad siya?

Nilapitan niya ako.
Hinagod niya ng tingin ang kabuuan ko.
Manyak!

"Napakaganda mo pa rin."
Hahawakan sana niya ako.
"Binabalaan kita Rafaell."
Tumawa siya.
"Umalis ka na."
"Pinapaalis mo ako sa territoryong magiging akin?"
"Sige, ako na lang aalis."

"Kumusta na ang anak natin?"

Di ko alam pero biglang tumaas ang dugo ko, dahil ba sa sobrang init?
Nakakahilo.

"Wala kang anak sa akin Rafaell."
"Wag mo akong gawing tanga Olivia. Alam kong buntis ka nung maghiwalay tayo."
"Wala kang karapatan sakanya."
"Mayron."
"Iniwan mo kami!"
Mabuti't walang mga estudyante dito sa labas.

"Napaka-terror mo sigurong guro."
Tinalikuran ko siya pero hinarangan niya ang dadaanan ko.

"Lalaki ba o babae? Ang anak NATIN."
Diniin niya ang salitang natin.

"Wag mo akong eskandaluhin dito Rafaell. Pakiusap, umalis ka na."
"Sagutin mo ang tanung ko."
Tinitigan ko siya.
"Lalaki ba?" Halata ang pananabik sa mukha niya.

"Hinding-hindi ko ihaharap sayo ang anak KO."
"Matigas ka ha? Pwes, hintayin mong siya mismo ang maghahanap sa ama niya."
"Malabo yan mangyari. Bibigyan ko siya ng ama at hindi ikaw yun."

Lalong dumilim ang kulay ng mga mata niya.

"Hindi mo yan magagawa."
"Magagawa ko Rafaell, dahil magpapakasal ako sa lalaking matagal na akong hinihintay at alam kong hinding-hindi ako iiwan."

Tumawa siya na parang demonyo.

"Wag kang paka-siguro Olivia."
"At bakit?"
"Gusto mo bang humantong sa korte ang kasal niyo ng lalaki mo?"
"Hindi kriminal ang pakakasalan ko."
"Asawa pa rin kita."

Nanlamig ako sa narinig ko.

"Hindi na."
"Oo Olivia. Akala mo ba pumirma ako sa Divorce paper natin? Umasa ka, binasura ko yun."
"H-hindi."
"Oo Olivia. Umalis ako ng bansang hindi nakikipaghiwalay sayo. Nang sa ganun, may asawa't anak akong babalikan dito."

"I-imposibli yan."

"Isa ka pa ring Mrs. Marissa Olivia Alvarez Montierro.
.
. Ang asawa ko."

"Traydor ka!" Sasampalin ko sana siya pero bigla akong nahilo at natumba.
"Olivia."
"Wag mo akong hawakan!"
"Bakit mahal ko?"
"Nandidiri ako sayo!"
Tumawa na naman siya.

"Masanay ka na, dahil makakasama mo na ulit ang nakakadiring ito."
Sabay turo sa gwapo niyang mukha.

Hindi!
Ayoko!

A/N

Lemme read ur comments. ☺️ thank u