YASAK KADIN

YILLAR SONRA

Rana çıtı pıtı,güzel,alımlı 22 yaşında genç bir kızdı.annesini ve babasını 5 yıl önce bir trafik kazasında kaybetmişti.Ailesini kaybettikten sonra Anneannesi,dedesi,teyzesi ve dayısıyla birlikte yaşamaya başlamıştı.Anneannesi öz değildi.Rananın onlarla yaşamasından rahatsızlık duyuyordu.Üvey teyzesi de öyle.Ona oldukça hor davranıyorlar, sürekli aşağalıyorlardı.Rana da onlarla birlikte yaşamaktan mutlu değildi fakat mecburdu.Baska çaresi yoktu.henüz 22 yaşındaydı ve kendi hayatını kurması için bir müddet daha çok çalışması gerekiyordu...
.
.
.

Her gün olduğu gibi o günde eve gitmek için işten çıkmış ve yola koyulmuştu.Minibüste başını cama yaslayarak kulaklığından dinlediği şarkının sözlerine kaptırmıştı düşüncelerini.Tıpkı şarkıda söylenen sözler gibiydi hayatı.BEDBAH,ACINASI VE YAPAYALNIZ...
Eve vardığında kapının önünde yabancı birkaç ayakkabı görmüştü.Herzaman ki gibi komşular dedikoduya gelmişlerdir diye düşünerek içeriye girmişti.içeri girip salona geçtiğinde önce afallamış,aklı bulanıklaşmıştı.Yanlış görmüş olmalıydı.Tekrar baktı,hayır yanlış görmüyordu.Gördüğü tam da Oydu...
Birkaç saniye olduğu yerde,salonda oturan Uğura bakakalmış, ve kısa sürede kendini toparlayarak;

RANA
_HOŞGELDİNİZ,diyebilmişti.

sonra da sakin görünmeye çalışarak odasına geçmisti.Aslında hiç de sakin degildi.Nefesini tutarcasına hapsetmişti ciğerlerine.Onu karşısında gördüğü an ( NEREDESİN) sen diyerek yüzüne haykırmak istemiş,ama bunu yapmamıştı.Odasına girip kapıyı kapattıktan sonra tuttuğu nefesini bir çırpıda vermişti.Elini kalbinin üzerine koydu.Kalbini sakinleşmesi için telkin ediyor gibiydi.Gözlerini kapayarak rahatlamaya çalışıyordu.Vücudu son baharda yere düşen soluk bir yaprak gibi titriyor,sağa sola yalpalıyordu.Çok heyecanlanmıştı.Çünkü eve gelen o kişi,onu yıllar önce yurtdışına çıkmak için terkeden ilk ve tek aşkıydı.Onu herşeye rağmen unutamamıştı.Gittiği günden beri her günü onu düşünerek geçmişti.Kızgındı ona.Oldukça kızgındı.5 yıl boyunca sormuştu kendine (Neden gitmiş,Nasıl onu terketmişti.Hemde ona en ihtiyacı olduğu bir zaman da onu nasıl bırakmıştı ardında...
Yatağına uzanarak gözlerini kapadı.Neden gelmişti yıllar sonra,neden dönmüştü şimdi onca yıl SONRA?Ne düşüneceğini bilemez halde kendini uykunun kollarına teslim etmişti...
.
.
.
Uğuru göreli 3 gün olmuştu.Aklından çıkaramıyor fakat bunu kendine dahi söylemekten çekiniyordu.Yine bir sabah her sabah olduğu gibi işe gitmek için evinden çıktı.otobüs duraklarına giderek otobüsü beklemeye başlamıştı.O sırada yanına bir arabanın geldiğini ve durduğunu farketti.Olduğu yerde kıpırdamadan gözleriyle takip ediyordu.Tam önünde duran arabanın içinden Uğur inmişti.Onu gördüğün de yine heyecanlanmış,bacakları titremeye başlamıştı.Uğur kendisiyle konuşmaya gelmişti.Arabadan inip sakin adımlarla yanına yaklaşmıştı.O da oldukça heyecanlı görünüyordu.Ellerini nereye koyacağını bilemez haldeydi.Heyecanını gizleyemiyordu.Rana ise ayakta zor duruyor,vücudu bir yaprak gibi titriyordu.Karşısına geçen Uğur söze girmişti.

Uğur;
_Rana seninle konuşmak istiyorum.

RANA;
_Ben konuşmak istemiyorum...

UĞUR;
_Rana seni hiç unutamadım.lütfen 5 dakika sadece. konuşalım lütfen!

RANA;
_Ben seni unuttum.Annem babam öldüğünde beni terk ettiğin gün unuttum seni!...

UĞUR
_Haklısın.Çok haklısın.Ben çok büyük bir aptallık yaptım.Ama pişmanım,hemde çok pişmanım.Sana herşeyi anlatmak,sana kendimi affettirmek istiyorum.Ne olur konuşalım Rana!

RANA
_Seninle konuşacak hicbirseyim yok benim.Sana ayıracak 5 dakikam da yok!

Rana yalan söylüyordu.Evet çok kızgındı.Ona bağırmak çağırmak ona öfkesini haykırmak istiyordu.Ama ona kocaman sarılmak da istiyordu.Sarılmak, hâlâ seviyorum seni demek ve sevilmek istiyordu.Onun tarafından sevilmek.Tıpkı eski günlerde ki gibi sevilmek.Çünkü onu hâlâ çok seviyordu...
Otobüs gelmişti.Rana uğurun yüzüne bile bakmadan otobüse binerek oradan uzaklaştı.Fakat Uğur kararlıydı,Onun peşini bırakmayacak ve ona kendini affettirecekti.Ranayı birkez daha kaybetmeyecekti...
.
.
.

Uğur vaz geçmiyor ve her fırsatta Rananın karşısına çıkmaya devam ediyordu.Onunla konuşmaya çalışıyor,kendini dinlemesi için her fırsatı değerlendiriyordu.Yine Birgün Rananın numarasını bulmuş ve onu aramıştı.
Rana çalan telefonunu Uğurun olduğunu bilmeden açtı...

RANA;
_Alo Efendim!

UĞUR;
_Rana benim Uğur...

RANA;
_Konuşmak istemiyorum.bunun neyini anlamadın!

Sesinde öfke ve kırgınlık vardı konuşurken.

UĞUR;
_Rana ben nereye gidiyorum biliyormusun?

RANA;
_Nereden bilebilirim,iyice saçmaladın.seni dinlemek istemiyorum daha fazla, kapatıyorum!

UĞUR;
_DUR!DUR!Yalvarırım kapatma!dinle!

Dışarıda bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu.

UĞUR;
_Seni sevdiğimi ilk söylediğim çay bahçesine gidiyorum.Neolur sende oraya gel konusalım.Orada seni bekliyor olacağım.Gel olur mu!!!

Büyük bir gürültü kopmuş ve birden uğurun sesi kesilmişti.Rana bir anda ayağa fırlayarak bağırmaya başlamıştı.

RANA
_UĞUR!UĞUR!CEVAP VER UĞUR!

Rana korkudan çıldırmak üzereydi.Ne yapacağını bilemez halde odasının içinde oradan oraya panikle voltalar atıyordu.Bir anda uğurun nereye gittiğini söylediği aklına gelmişti.Oldugu gibi dışarı fırlamış,yağmura aldırış etmeden taksi bulmak için yolda koşmaya başlamıştı.Kısa sürede bir taksi bularak ona binmişti.Gideceği yeri tarif ederek yola koyulmuşlardı.Tarif edilen adrese geldiğinde Uğurun arabasının kaza yapmış olduğunu görmüştü.O an tüm zamanın durduğunu,tüm gerçeklik algısının bozulduğunu hissetmişti.O an herşeyin bir rüya olabileceğini düşünmüştü.Şaşkın gözlerle etrafa bakınıyor,anlamaya çalışıyordu.Uğuru kanlar içinde arabadan çıkartıyorlarken gördü.Yere yatırıyorlardı Uğuru.Gördüğü o manzara,ona Annesi ve babasının kaza yaptığı günü hatırlatmıştı.Onlarıda bu şekilde araçtan çıkarmışlar ve sonrada ona ölüm haberlerini vermişlerdi.Bir anda idrak etmişti olanları.Anlamaya başlamış ve bağırmıştı farkında olmadan.Gözlerinden sicim gibi yaşlar dökülüyor,yağmura karışıyor, toprağa düşüp sele kapılıyordu.Koşmuştu ağlayak ve bağırarak.Onu Uğurun yanına yaklaştırmıyorlardı.Uğurun yanına gidebilmek için mücadele ediyordu ama artık gücü kalmamıştı.Bitkin bedeni daha fazla dayanamamış ve yere dizlerinin üzerine çökertmişti onu.Ellerini yüzüne kapatmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Dakikalar sonra ambulans da gelmişti.Kazaya karışan kişileri ambulansa bindiriyorlardı.En önce Uğuru almışlardı araca.Durumu en ciddi olan oydu.Ambulansa bindirdiklerini görünce hemen yanlarına koşmuş ve Ağlayarak yalvarmaya başlamıştı görevlilere.Onlarla gitmek istediğini söylüyordu göz yaşları içinde.Saglık görevlileri Rananın hâline üzülmüşler ve araca binmesini kabul etmişlerdi.Araca binerek Uğurun yanına oturmuştu.Kendinde değildi Uğur.Kanlar içinde baygın yatıyordu.O şekilde hastaneye gittiler.Hastaneye gittiklerinde Uğuru hiç bekletmeden ameliyata almışlardı.Ailesine de haber vermişlerdi.Uğurun Annesi Babası Ve bir ağabeyi vardı.Yakın akrabaları ve dostlarıda olmak üzere hepsi hastaneye akın etmişlerdi.Herkes çok üzgündü.Anne ve baba çok ağlıyordu.Rana Uğurun ailesinden uzaktaydı.Biraz ileride oturakta oturmuş ve ağlayarak Uğurun ameliyattan çıkmasını bekliyordu.Sonunda beklenen an gelmiş ve Uğur ameliyattan çıkmıştı.Yoğun bakıma alınmıştı.Artık sadece uyanmasını bekleyeceklerdi.Ortalık biraz daha sakinlemişti.Ağlamalar duraklamış,onun yerini dualar almıştı.
Koridordaki kalabalığın arasından Uğurun ağabeyi Selçuk bir anda Ranayı farketmişti.İçin için sessiz sedasız ağlayan,Duru güzelliği,masum bakışları ile Selçuğun dikkatini çekmişti Rana.