YASAK KADIN

UĞUR& RANA (ANILAR!

Uğur beynini kemiren düşüncelerle günlerini geçiriyordu.O gün duydukları aklından çıkmıyor,merak tüm benliğini kaplıyordu.Kendisinden saklanan şeyin ne olduğunu Hergün her dakika düşünüyor,aklında bir çok senaryo kurup kurup bozuyordu.O günden sonra aklını bir türlü toparlayamıyordu.Abisi Selçuk Ranayı hiç yanlız bırakmıyordu.Yanından bir dakika olsun ayrılmıyor,her adımında birşey olur korkusuyla harekete geciyordu.Psikolojisi iyice bozulmuştu.O da karısı ile birlikte tükenip gidiyordu yitip giden her gün.Rananın sağlığı da gün geçtikçe çok daha kötüye gidiyordu.Artık Uğurun da Rana ile konuşma zamanı gelmişti.Onunla konuşmak için Selçukdan müsade istemenin doğru olacağını düşünmüş ve Selçuğun odasının önüne gelerek kapısını tıklatmıştı.

SELÇUK
_Evet!

UĞUR
_Abi benim Uğur.

SELÇUK
_Gel Uğur.

Uğur kapıyı açarak içeriye bir adım atmıştı.İçeriye bir göz gezdirdi.Rana yatağa uzanmış,Abisi berjerde eşinin baş ucunda oturmuş vaziyette beklemekteydi.

UĞUR
_Abi bir saniye gelebilirmisin?

Selçuk birşey söylemeden yerinden kalktı ve Uğur ile konuşmak için odadan çıkmıştı.

SELÇUK
_Efendim Uğur.

UĞUR
_Rana nasıl abi?

SELÇUK
_İyi değil malesef.Gün geçtikçe daha kötüye gidiyor.

Selçuk çaresizdi.Elinden hiçbirşey gelmiyordu.Çok üzgün ve çok bitkin bir halde konuşuyordu.Uğurun aklında sormak istediği bir çok şey vardı.Fakat biliyordu,şuan doğru zaman değildi.Öğrenmek istediği,bunun için sorması gereken tüm soruları yutarak hapsetmişti aklının bir köşesine.Bir kez yutkundu.Cesaretini toplayarak asıl söylemek istediğini yöneltmek için aralamıştı dudaklarını.Abisine bunu söylemek onun için hiç kolay değildi,çekiniyordu tepkisinden.

UĞUR
_Abi,birşey söyleyeceğim sana ama çekiniyorum.

SELÇUK
_Söyle Uğur.

UĞUR
_Abi izin verirsen,birde ben konuşayım istersen...

Bir çırpıda söyleyivermişti.Selçuk suskun bir halde kardeşinin yüzüne baktı yorgun bakışlarıyla.Düşüncelere dalmıştı kardeşinin yüzünde.
Evet belki Uğur Ranayı ikna edebilirdi.Sevdiğiydi nede olsa.
Edebilirmiydi gerçekten?
Onu dinler, ölmekten vaz geçermiydi artık?
Bunu denemekten başka çaresi yoktu.Kıskançlık yapmanın zamanı değildi.O iyi olsun,başka birşey istemiyorum diye geçirmişti aklından.Başını eğmiş,buruk ve kısık bir ses tonuyla cevap vermişti  kardeşine...

SELÇUK
_Olur!

Uğur şaşırmıştı verilen cevaba.Abisinden bu tepkiyi hiç beklemiyordu.Hemen kabul edeceğini düşünmemişti çünkü.O da sessizliğini korumuş ve uzatmadan dönmüştü abisine sırtını.Tek isteği biran evvel Konuşmaktı Rana ile.Odanın kapı kulbunu açmak için dokunduğu esnada,Selçuk kardeşinin omzundan tutmuştu.Kardeşinin yüzüne ıslak gözlerle baktı.Ağlamamaya çalışıyordu.Titreyen sesiyle...

SELÇUK
_Onu ikna et olur mu?

Uğur abisini daha önce hiç bu kadar zayıf ,çaresiz,bitkin ve bitik görmediğini düşünmüştü.Cevap verememişti.Acımıştı karşısında duran o adama.Başını tamam dercesine sallayarak kapıyı açmış ve odadan içeriye girmişti...

İçeriye girmiş ve kapıyı tekrar kapamıştı.Olduğu yerde bir kaç saniye Ranaya baktı.Yatakta yan vaziyette uzanmış hâlde yatıyor, gözleri boşluğa bakıyordu.(Ne hâle gelmişsin güzeller güzeli,hayat dolu Ranam) Diye aklından geçirdi.Rana Uğuru görünce doğrulmak istemişti önce.Uğur hızlı adımlarla  yanına gelerek,kalkmamasını söylemiş ve  geri uzanmasını sağlamıştı.Rana bitkin ve kısık sesiyle konuşmaya başladı.