කකුලත් ලොකු අව්ලක් නැතී හින්දා වේනදා වගේම උදෙන්ම නැගිටලා මන් ඉස්කෝලේ යන්න ලැස්තී උනා... .උදෙන්ම ගිහින් අරුගේ මාස්ටර් ප්ලෑන් එක අහගන්නත් එපැයී..
ඉක්මනට ලැස්තී වේලා ඇවිල්ලා අම්මයී අප්පච්චී එක්කම උදේට කෑමත් කාලා අම්මා දීපූ බත් එකත් බෑග් එකට දාගෙන මන් පාරට ආවා..
අම්මා මට කන්න කියලා බත් එක දුන්නට ඕක ඉස්කොලෙට අරන් ගියාම උනේ මොකක්ද කියලා වත් හිතාගන්න වේලාවක් නෑ...අවුරුදු ගානකින් බත් කටක් කාලා iනැතී සාගතයෝ ටිකක්නේ මට ඉන්නේ...
"හානේ සදේව් !!
පනේ කොයී යන්නේ බද නලවාලා
ලැසී ගමනේ උදෙන්ම නොන්ඩී ගහලා......"
මේව්ව තමයී මන් කරපූ සංසාර ණය ගනූදෙනූ මන් කිව්වේ මන් මැරිලා හිටියත්, මුන් ටික එකෙනුත් ආතල් එකක් ගනී.
අනේ බන්!!!!ඇත්තමයී උබල නම් කියනකොට කතාව පන දෙන්න මිට වැඩිය දෙයක් උනත් ඔච්චරනේ"
මන් එහෙම කියද්දී නම් ආදිව්ගේ මූණ දෙක උනා හරිය්ට කුකුල් පූකක් වගේ...වරෙනකෝ පොඩි ඇටයා ආයේ මට ඕන්නෑ මන් තරහයී මට තව්සේව පෙන්න බෑ අයිසේ...
"හරී මැනික කෝ වරෙන් උබට ඕනේ මන් උබව උස්සන් යන්නද කරේ තියන් යන්නේ මන්,, කරේ හරී.....විහිලුවක් කරා කියලා ඔහොම සුඩු මූණ කලූ කරගන්න ඕන නෑනේ...
කොහොම හරී අපී දෙන්නා කතාවේන් කතාව ඉස්කෝලෙට ආවා...
"ආ සදෙව් අයීයේ කොටූ පනින්න ගිහින්ද කකුල කඩා ගත්තේ"
" මේ පොඩි පක්කුන් ඇත්තමයී උදේ පාන්දර මගේ ලේ ටික පුච්චනවා..
"ඔව් කොටු පැන්නා වරෙන්කෝ රෑ වේලා අපේ ගෙවල් පැත්තේ මන් කියලා දෙන්නම්.."
මේක ගමේ ඉස්කෝලේ උනාට වටේ පිටේ ගම්වල ගොඩක් ළමයී එන්නේ මේකට මට හැමදාම හිතුන දෙයක් තමයී ටවුන් එකේම ඉස්කෝලට යනවට වැඩිට මේකට එන එක හොදයී කියලා..මන් මන් මේ අවුරුද්දේ A/L කරන්නේ ඉස්කෝලේ O/L zහොදම රිසාල්ට් අරන් පාස් උනත් මන් ටවුන් එකේ ඉස්කෝලෙට ගියේ නෑ අපේ ඉස්කෝලේ ප්‍රින්සිපල් උනත් මට කිව්වේ ටවුන් එකේ ඉස්කෝලට යන්න කියලා ගෙදරින් උනත් අම්මා අප්පච්චිගෙන් බේරුමක් තිබුනේ නෑ මන් ඕන නෑ අනේ අප්පච්චී මන් මෙහෙමම යන්නම් කියලා හැමදාම ඒ කතාව මග ඇරියා...ඉගෙනගන්න උනදුවක් තියේ නම් කොහේ මොකද...හැමතැනම උගන්නනේ එකම දේනේ...
