දවස් දෙකක්ම ගෙදර හිටපු හින්දා මන් උදෙන්ම හොස්පිටල් එකට යන්න ලෑස්තී උනා...දවස් ගනන් මෙහෙම ඉන්න බෑනේ....අධීරට උනත් මගේ වැඩත් එක්ක උගේ වැඩත් කරගන්න අමාරුයී...
ඌ ඒ උනාට කිව්වෙම උබ හොදටම හොද වේලා වරෙන් කියලා ....
ඩොක්ටර්ලා වේලා අපී ගෙවල් වලට වේලා හිටියම අපේන් බෙහෙත් ටිකක් හරී ගන්න එන මිනිසුන්ට මොනවද වේන්නෙ...
අනික මම බලන්නේ බේබී වොර්ඩ් එක...ඒකේ ඉන්නේ මල් වගේ පොඩි පැටව්....දවස ගානේ කොච්චර නම් පොඩි එවුන් එනවද අසනීපවලට බෙහෙත් ගන්න....සමහර පොඩි එවුන්ට මාව දැක්කත් ඇතී...
මන් මෙහෙට ඇවිත් මාසයක් වගේ උනාට.... මේකේ ඉන්න පොඩි පැටව් ටික පුදුම ඉක්මනට මාත් එක්ක එකතූ උනා...
සමහර දවස් වලට මන් ඔය වෝර්ඩ් එකේ ඉන්න පැටවුන්ට කඩචෝරු එහෙමත් උස්සන් යන හින්දා ...සමහර පොඩි එවුන් අනේ හරී අහිසංක විදිහට ඩොක්ට අන්කල් කියන්න පුරුදු වේලා හිටියා...
හිතේ මැරෙන්න තරම් දුක් කන්දක් තිබුනත්...මන් මේ වගේ පොඩි පොඩි දෙවල් වලින් උනත් සැනසෙන්න පුරුදු වේලා හිටියා.... අයියත් හෙට වගේ යන්න යයී ආයේම මේ මහා ගෙදර මන් තනී වෙනවා....අයීයා කොච්චර කිව්වත් කව්රු හරී මගේ තනියට වත් ගෙනල්ලා තියා ගන්න කියලා මට එහෙම කරන්න ඕන උනේ නෑ....මොකද මගේ ජොබ් එක එක්ක අද එක තැනක හෙට තව තැනක වෙන්න පුලුවන්....අනික සමහර දාට මන් ගෙදර එන වේලාවක් නෑ මොනවා හරී හදිසී වැඩ වැටුනොත්....එන්නේ මහා පාන්දර....එහෙම උනාම මන් වෙනුවේන් මේ ගෙදරට මගේ තනී රකින්න එන මනුස්සයටත් වේන්නෙ මේ මහා ගේ අස්සේ තනී වෙන්න....
මට නම් පාලුව තනිකම හොදටම පුරුදුයී....මෙහෙම කව්රුත් නැතුව තනියම ඉන්න එකත් වේලාවට මට නිදහස්...
මන් ලෑස්තී වේලා යන්න කලින් අයීයට කතා කරන්න කියලා එයාගේ රුම් එකට ඔලුව දාලා බැලුවා ... ඔලුවේ ඉදන්ම පොරෝගෙන කකුල් කොහෙද ඔලුව කොහෙද කියලා වත් හොයාගන්න විදිහක් නෑ
... මේහේ එහේ වගේ නෙමෙයීනේ සීතලයීත් එක්කනේ ඇහැරවන්නත් ලෝභයී පස්සෙ කොල් එකක් අරන් කියනවා.. ...මන් එහෙම හිතාගෙන..... කාර් එකට නැගලා හොස්පිටල් එකට යන්න ආවා.....
