Hakimin hüküm veren sesi kulaklarında yankılanmayı sürdürürken göğsünü derin bir solukla doldurmuş, gözlerini karşı masada sert bir çehreyle oturan adamdan bir lahza ayırmadan parmağındaki ince alyansı ağır ağır çıkarmıştı Ahuzâr. On seneye yakın bir vakittir teninde duran altın halkanın bu kez lalettayin bir sebepten çıkmadığına inanamamıştı. Lakin olmuştu işte. Tek bir gecede verdiği kararın sonucu az evvel hakimin ağzından duyulmuştu. Alınan ortak velayetle Karan ve Ahuzâr Timurşah'ın evlilikleri sonlandırılmıştı. Yoklamıştı kendini. Yoklamıştı kalbini. Kahredici bir acı aramıştı benliğinde. Bulduğu tek şeyse düne göre daha kuvvetli hissettiği omuzları olmuştu. Ayağındaki ince topuklu stilettoların üzerinde usulca adımlayıp avukatının yanından geçmiş, senelerdir aynı yatağı paylaştığı adamın karşısında bir an durmuştu. Kıpırdamıştı uzun kirpikleri. Zifiri menevişlerde bu evliliği bitirdiği için kabaran bir öfke görmüştü. Hafifçe gerilmişti çehresi.
-Bak bana.'demişti sesi her zamankinden daha olgun ve net çıkarken. Elalarını karşısındaki adamın gözbebeklerine odaklamıştı. 'Yüzüme bak Karan. Otuz yaşımı doldurdum ben. Bu dünyada otuz sene gördüm. Üzüldüm, korkutuldum, kısıtlandım. Fütursuzca çekip aldılar hayatımı elimden. Altın bir kafese koydular, soluklarıma dahi sınırlar çizdiler. Fakat ben o prangalar altındayken bile yıkılmadım. Korktum ama sinmedim. Üzüldüm ama vazgeçmedim. Ben olmakta direndim.'
Samimiyetle kıvrılmıştı dudakları. Geçmişini silmemiş, aksine her daim ibret alıp senelerce hasretini çektiğini özgürlüğünün kıymetini bilmek ister gibi bir köşeye koymuştu. Devamlı görebileceği bir köşeye koymuştu. Gözlerinin dolmasına müsaade etmeyerek burnundan kesik bir nefes çekmiş, omuzlarını mümkünü varmış gibi biraz daha dikleştirmişti.
-Okuyacağım okul, gideceğim kurs, görüşeceğim arkadaşlar, evleneceğim adam... Bunların seçim hakkı bile tanınmadı bana! O prangalardan kurtulmak senelerime mâl olsa kurtuldum! Kadınım ben. Anneyim. Bileğime kendime de , evlatlarıma da bakabileceğim bir meslek asmışım. Durmayıp kendimi geliştirebileceğim her alanda geliştirmiş, hâli hazırda bunu sürdürmüşüm. Lakin sen kalkıp tüm özgürlüğümü elimden almak istemişsin. Sırf anneyim diye kendimi hayattan aforoz etmemi istemişsin. Beni bir erkeğin egemenliği altında altından zincirlerle tutsak etmek istemişsin. Sana olan aşkıma güvenip beni kısıtlamak istemişsin. Bende buna razı gelmemişim.'
Davayı açan kendisiydi. İlk imzayı atanda kendisiydi. Boşanmayı ilk dillendirende öyle. Fakat bundan tek bir an bile pişmanlık duymamıştı. Şimdiyse yapması gereken en mühim şeyi yapmış gibi. Kuşlar kadar hafiflemiş hissediyordu kendini. Tüm benliği o tanıdık prangalara vurulmaktan ölesiye korkmuşken şimdi kendi ayakları üzerinde , özgür bir kadın oluşunun sevinciyle zafer naraları atıyordu. Onu seviyordu. Karan'ı hala delicesine seviyordu. Lakin eşiğinde oldukları yoldan geri dönüş olmadığını bildiği için burada kendi yolunu değiştiriyordu. Belki ileride, belki aynı yöne yeniden direksiyon çevirdiklerinde yeniden bir hayatın iki refiki olabilirlerdi. Ama o güne dek bu parmak boş kalmayı sürdürecekti. Az evvel çıkardığı alyansı onu sert çehresi ve kısılmış zifirileri ile dinleyen adamın avucuna usulca bırakmış, kalın parmaklarını okşayarak altın halkanın üzerine kapatmıştı. Ve dönüp mahkeme salonundan çıkmadan evvel içtenlikle gülümsemişti.
-Bu yaşıma kadar korkacağım kadar korkmuş, kısıtlanacağım kadar kısıtlanmışım zaten. Artık kimsenin koşullu sevgisini istemiyorum. İklimine uyum sağlamadığım için kuraklaşan topraklarında solacağıma, nilüfer çiçekleri gibi kökümle mavi sularda sürüklenmeyi yeğlerim. Hoşçakal...'
Yine düşsem , yine yenilsem sil baştan Ne mümkün yıkılmak Yine doğruldum bak! 👑
