BOŞLUK

5.Bölüm: Hikaye

Şarkı: Can Ozan Ağlama ben ağlarım

14.10.2025

Soğuk zeminde biriken kar taneleri çıplak ayaklarımı ısırıyordu, parmak uçlarımdaki his kaybolmuştu. Harabe bir binanın yanında, yağan karın altında öylece duruyordum. Karanlıktı ama bulutların arkasında kırılgan güneşin ışığını görebiliyordum. Burayı karanlık yapan şey gökyüzü değildi, bendim. Arkamdaki harabe binanın hemen yanında nefes almayı çoktan bırakmış ve yağan kara teslim olmuş bir tarla vardı. Etrafımda yaşayan hiçbir şey olmadığına emindim. Binalar cansızdı, gökyüzündeki bulutlar hareket etmiyordu. Her tarafa hüzün çökmüş durumdaydı. Her taraf kırıklık kokuyor, yağan ve tenime yapışan kar taneleri gözyaşı gibi sıcak ama geçtiği yerler buz kesiyordu. Rüzgar yavaşça saçlarımı havalandırıyor ve fısıldıyor kulaklarıma kırıklıklarımı. Artık göz yaşının o soğuk yakıcı acısı yerini kar tanelerine bırakıyor. Geçmişimden gelen ve beni içine çeken bu anı biliyordum. Annem ve babamın beni henüz o yaşlarda oradan oraya taşıdığı senelerden birindeydik. Henüz ilkokul birinci sınıftaydım, annem ve babamın geceleri kavga sesleri ile gözlerimi açtığım, küçücük bir çocuk olduğum dönemdi. Annem ve babam her gece kavga ederdi ve uyandığımda evde bir tek babam olurdu, bu bazen birkaç gün sürerdi ve babam evden dışarıya adımımı atmama dahi izin vermezdi. Bu karlı günü çok net şekilde hatırlıyordum çünkü ruhumun aldığı ve benim hatırladığım ilk yara bu andı. Babamı dinlememiş ve bir yolunu bulup evden dışarıya çıkmıştım, hava karanlık ve soğuktu, kar yağıyordu fakat ben üzerime mont dahi giymemiştim. Amacım annemi aramak ve eve getirmekti, hiç bilmediğim bir şehrin sokaklarında gezerken soğuktan koruyamadığım küçük bedenimi o harabe evin kenarına yasladığımda dönüş yolumu kaybetmiştim. Küçük bedenim artık gözlerimin önündeydi, ellerini ağzına yaklaştırıp ellerine küçük ciğerinden olabildiğince sıcak nefesini üflüyordu. Yanına gitmek ona sarılmak, onu ısıtmak istedim, olduğum yere çivilenmiştim. Ruhum neden beni gerçeklikten koparıp bu ana getirmişti bilmiyordum. Tek bildiğim bunun bir kabus olmadığı ama kabus olması için defalarca tanrıya yalvarmış olmamdı. Küçük bedenimin bilinci soğuğa direnirken bu anın içerisinde yalnız olmadığımızı fark ettim. 10 yaşlarında bir erkek çocuğu etrafını kolaçan ederek emin adımlarla küçük bedenime doğru ilerliyordu, kaşlarımı çatarak geçmişteki anımın davetsiz misafirini tanımaya çalışıyordum. Hızlıca yanıma ulaştığında sadece gülümsedi ve cebinden çıkardığı eldiveni küçük ellerime, bereyi başıma geçirdi. Üzerindeki montu çıkarıp küçük bedenime sardı ve tekrardan etrafını kolaçan ettiğinde tedirgin bakışları bir noktada sabit kaldı. O noktaya baktığımda sinirli adımlarının yolda biriken karları hınçla ezerek bize doğru yaklaşan kişinin babam olduğunu gördüm. Erkek çocuğu babamı görür görmez hızlıca toparlanıp koşmaya başlamıştı, ben babamın geldiğini gördüğümde ise mutlu olmuş ve yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirmiştim yaşayacaklarımdan bir haber şekilde. Babamın bana sarılacağını beklerken babam soğuktan uyuşan vücudumu görmezden gelip minik kolumu tuttu ve beni bir oyuncak bebekmişim gibi eve doğru sürüklemeye başladı. Eve ulaştığımızda babam büyük bir öfke ile eldivenimi, beremi ve montu üzerimden alıp banyodaki küvete koydu ve bir kibrit yakıp hiç düşünmeden o küvete attı. Ardından öfkeli bakışları bana kitlendiğinde kaçmak istedim fakat soğuk ve korku tenime öyle bir işlemişti ki olduğum yerden bir adım dahi kıpırdayamadım. Babam kolumu tutup beni karanlık odaya doğru çekerken korkudan ağzımı dahi açamıyordum, anneme seslenmek istedim, babamın kocaman ellerin kurtulup annemin bacaklarına sarılmak, arkasına sığınmak istedim ama annem yoktu. Babam yüzüme tokat attığında bedenim soğuk zeminle buluştu, korkudan ağlayamıyordum bile, tekrar kolumu tuttuğunda bedenimi hiç zorlanmadan havaya kaldırdı ve yine tıpkı bir oyuncakmışım gibi bedenimi odanın içerisine fırlattı ve kapıyı arkasından çekip kilitledi.