Gizli saklı oyunlar, düşmanlar ve savaşlar. Söylesene Nilüfer, Üç Vadi'de hiç saklanır mı sırlar?
Kayla Ahu Tuna ailesini acı bir şekilde kaybettikten sonra Wattpad platformunda kendi hikayesini yazmaya başlar. İşler yolundadır ta ki yeni sıra arkad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba,
Hikayeyi kütüphaneye ekleyip beni takip etmeyi unutmayın.
Keyifli Okumalar.
Love,
R.
🪷
9. TERSİNE DÜNYA
Kolumda bir el hissettiğimde artık her şey benim için daha farklı bir amaca hizmet ediyordu. Artık içime bir umut tohumu ekilmişti ve ben deliler gibi yaşamak istiyordum fakat bu nasıl mümkün olabilirdi?
Annem ve babam benden ayrılmıştı ve onları tekrardan görebilmemin tek bir yolu vardı ama ben bu yolu şimdi çırpınarak elimin tersiyle geri itiyordum.
Ama neden?
Bana kızacaklarından mı korkuyordum? Oysa onlarda bana kavuşacağı günü bekliyor olmalıydı. Babam boyaya bulanmış parmaklarıyla boş bir tuvalin önünde sessizce gelmemi bekliyordu, annemi de hayal edebiliyordum hemen babamın yanında çocukluk oyuncağım olan tavşanı kucağına almış tüyleriyle oynarken kapıyı gözlüyordu.
Yeniden bir aile olmamızı bekliyorlardı.
Öyleyse neden çırpınıyor, beni kurtaran o karartıya yardım ediyordum?
Suyun yüzeyine çıktığımda o elin bedenimi bedenine çekerek kıyıya doğru yüzdüğünü hissettim, ona sarıldığımda neredeyse kaybolmuş gibiydim koca kolları bedenimi sardığında benden geriye pek bir şey kalmamıştı.
Kıyıya çıktığımızda yüzümün açıkta olduğunu fark edip kendimi yüz üstü yere bıraktım. Kar yağışı başlamış hatta toprak ince bir örtüyle kaplanmıştı. Dondurucu soğuğa üzerimdeki ıslak kıyafetler ve bir de kısa taytla ne kadar dayanabilirdim bilmiyordum.
"İyi misin?"
Omzumun üzerinden geriye döndüğümde Aksel'i kendini sırt üstü yere atmış şekilde buldum. Nefes nefeseydi ve sesi öylesine uzaktan geliyordu ki yuttuğum suyun kulaklarımı da tıkadığını hissedebiliyordum.
"Senin burada ne işin var?" derin nefesler alıp verirken konuşmuştum ama çenem birbirine vururken kelimeler vurgusunu kaybetmiş bir şekilde yükselmişti.
"Hiçbir yere gitmiyoruz..." Aksel'in ellerinden destek alarak ayağa kalktığını ya da en azından kalkmaya çalıştığını fark ettim. "Burada olduğumuzu biliyorlar çok geçmeden gelmiş olurlar."
