The Bitter Sweet Status ♥ [On going]

Chapter 16

Chapter 16

[MATT'S POV]

Pagkagaling ko ng opisina ay deretso kaagad ako ng ospital para dalawin si Steffanie, ang babaeng walang ginawa kundi ang bigyan ako ng sakit sa ulo!

Bago ako pumunta sa ospital ay dumaan muna ako sa flower shop para bumili ng mga bulalak para sa kanya.

Inutusan ko ang isa sa mga crew ng ospital na ilagay sa may vase at saka ilapag sa side table ni Steffanie. Para naman magkaroon ng buhay ang kwarto niya.

"Hoy, kailan ka ba magigising dyan? Alam mo bang 3 weeks ka na rito sa ospital? Gising gising rin pag may time huy!"

Sabi ko habang nakahawak ako sa kamay niya. Dinadama ang lamig na nagmumula roon. Oo kinakausap ko siya! Pero nagmumukha lang akong tanga dahil di naman ako sinasagot ng babaeng to.

"So si sleeping beauty ka na ngayon sa lagay na iyan? Well maganda na rin yan dahil nagmumukha kang mabait pero joke lang, gusto pa ring gising ka para naman marinig ko ang kaingayan mo!"

"Hindi ko alam kung sasabihin ko sa iyo ito." Tiningnan ko ang maaliwalas niyang mukha. Wala na yung mga pasa niya at magaling na rin ang mga sugat niya. Napangiti ako sa sandaling iyon...

"Tutal naman di mo ako makikitang gumagawa ng mga katangahan dito, atlist di mo ako maasar..."

Huminga muna ako ng malalim at sinabi ang mga katagang laging kinikim-kim sa tuwing makikita siya.

"Steffanie, I....like the way you are, please gumising ka na..." That's it, i just lost my self control. I didn't notice that my tears just falling apart on my cheeks. This is my second time that i'm crying for a girl. A not so ordinary girl like her. I don't know which part of his boyish personality i got been attracted?

Oo nagtapat ako ng nararamdan sa isang walang malay na tao. Ganito na ba ako kaduwag na hindi ipakita ang tunay na nararamdan sa kanya? Damn.

Maya-maya pa'y napansin kong bigla na lamang pumitik ang isang daliri niya. Napabalikwas ako ng upo ng masaksihan ang bagay na iyon.

Unti-unting ko na lamang nasasaksihan ang dahan-dahang pagmulat ng kanyang mga mata...

"Hi?" Ang kauna-unahang salitang ibinungad niya sa akin...

***

Sinuri ng Doctor ang Vital signs niya.

Naging normal naman ang lahat. Salamat sa Diyos dahil dininig niya ang panalangin ko na ibalik siya.

"Steffanie, natutuwa akong nagkamalay ka na!" Sabi ko pero tulog siya nang sinabi ko ito. Oo parang tanga lang! Bakit ba! Sa nagmomoment ako ei! =_=

Maya-maya nakita ko uli ang pagmulat niya.

"Stephannie..."

Tinitigan niya lang ako na mukhang nagtataka.

Ang naging sagot niya na halos ikinagulat ko sa lahat...

"Kilala ba kita, Mister?"

Sh*t anu bang nangyayare sa kanya at mukhang di na niya ako maalala?

"Ako to, ang asawa mo! I'm Matt, Matthew Verderama. Di mo ba talaga ako naalala?" Tanong ko.

"H...hindi ei... Hindi talaga kita naaalala." Mahinahon niyang sagot.

Kinuha ko yung isang kamay niya kung saan nakasuot sa ring finger niya yung sing sing tanda ng may sinumpaan kami. Kahit huwad.

"See this? This is our wedding ring!" Pinakita ko rin yung isang kamay ko kung saan nakalagay din yung singsing.