"ဟောက်ရန် မင်းဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ"
"မမ "
"အင်း မောင်လေး ဘာဖစ်လို့လဲ"
"hostလေ "
"host ကဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သူ့လင်ကိုမျက်စိရှေ့မြင်နေရက်နဲ့သူ့လင်ကိုမျှော်နေတယ်..."
"ဟင် အရှင်မှတ်ညဏ်ကအကုန်ပြန်မရဘူးလား အရှင်က မောင်လေးhostကိုမေ့နေလို့လား"
"ဘယ်ကသာ...ဟိုက ချစ်လွန်းလို့ခိုးတောင်ပြေးသွားပြီ...သူက သက်လယ်လို့ခေါ်မှသူ့လင်ထင်နေတာထင်တယ်"
"အင်း နားလည်မူ့လွဲနေလို့ပါ"
"ဟုတ်တယ်မမရယ် ကျနော်လဲစိတ်ကိုညစ်တယ်... "
"ညစ်မနေနဲ့အပန်းပြေအောင်မမနဲ့ရူခင်းလိုက်ကြည့်မလား"
" ကောင်းတယ်မမသွားကြမယ်လာ"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
မနော်ဟယ်ရီ နိုးလာတော့ ချူပ်နှောင်ထားတဲ့ခံစားချက်ကို တန်းခံစားလိုက်ရသည်....ဝေ ဝါးနေစဲအမြင်အာရုံကနေ...ကြည်လင်လာတော့ အသေအချာကြည့်မိသည်...လက်နှစ်ဖက်ကို ဖဲကြိုးနဲ့အသေအချာချည်ထားတာပင်....ခုအိပ်ယာကလဲသူ့အိပ်ယာမဟုတ်ဘူး..အဆောင်အယောင်နေကမှအစ...
"နိုးပြီလား ကိုကို"
"ဟမ်.... မာန် မာန်ဒီရိုင်း"
"ဟုတ်တယ် မာန်လေ"
" မင်းငါ့ကိုလွတ်ပေး"
လက်ကသာကြိုးချည်ထားတယ်ထင်ကာ ဟယ်ရီ ကုတင်ကြီးပေါ်က ရုန်းပြေးလိုက်ပေမဲ့...ခြေထောက်မှာ...ရွေရောင်သံကြိုးတွေနဲ့ကုတင်ကိုသော့ခပ်ထားသည်...ဘယ်လောက်သွားနေပါစေ..ကုတင်အောက်ဖက်တစ်နေရာသာ ရောက်နိုင်မည်....
"ကိုကို ပင်ပန်းနေမယ် "
"မင်း ငါ့စေတနာကိုဒီလိုမျိူးစော်ကားလိုက်တာလားဟမ်"
"မဟုတ်ဘူး အဲ့တာစော်ကားတာမဟုတ်သေးဘူး....ချစ်လို့ဖမ်းခေါ်လာတာ....အင်းနောက်တစ်မျိူးပြောရရင် ခိုးပြေးလာတာ"
"ဥပဒေမှာအသက်မပြည့်သေးသူကိုမယူရဘူး မာန်ဒီရိုင်း ပြန်လွှတ်ပေး"
YOU ARE READING
System ကပေးတဲ့မောင်💛
ActionSystem ficလေးပါဖတ်ဖူးသူလဲရှိမယ်ထင်တယ် ကြိုက်ကြမယ်လို့မျှော်လင့်ပါတယ် ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါပြီနော်❤
