Bölüm 1;

200 7 1
                                    

Dışarıda yağan yağmuru izliyordum. Yağmur damlaları sanki kayıp giden günlerdi. Ölüme daha da yaklaştıran ve iyi ya da kötü anılar biriktirdiğimiz günler. Her geçen günün ölüme yaklaştırdığını bildiğimizden miydi korkumuz? Bilemiyordum.

Düşüncelerimden arındım ve bakışlarımı camdan çekip aynaya çevirdim. Üzerimdeki siyah elbiseye baktım. V yaka olan bu siyah elbise oldukça güzeldi. Yakası göğsüme kadar iniyordu. Derin bir yırtmacı vardı ve çok güzel duruyordu. Bu elbiseyi ise bana Murat almıştı. Birazdan katılacağımız davette giymem için. Bana çok yakışacağını düşünerek aldığını ve görmek için sabırsızlandığını söyleyip gitmişti.

Elbise:

Saçımı da son kez kontrol ettiğimde artık hazır olduğuma ikna oldum

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Saçımı da son kez kontrol ettiğimde artık hazır olduğuma ikna oldum.

Saç:

Kapı açıldığında aynada kendime bakan gözlerim Murat ile buluştu

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Kapı açıldığında aynada kendime bakan gözlerim Murat ile buluştu. Gülümseyerek bana bakıp yanıma geldi. "Biliyordum sana çok yakışacağını." Arkamda durup aynadan beni inceliyordu. "Çok güzel olmuşsunuz İlsu Hanım." Gülümseyerek ona döndüm. "Sizde çok yakışıklı olmuşsunuz Murat Bey." Üzerinde siyah bir takım elbise vardı ve ona gerçekten çok yakışıyordu.

Gülümseyerek kolunu uzattı. Koluna girdiğimde içinde bulunduğumuz odadan çıktık. Biz merdivenleri inerken topuklu ayakkabılarımın çıkardığı ses ile herkes bize döndü.

Abim önce bir ıslık çaldı bizi süzerken. Yengem ise hayranlıkla bize bakıyordu. Utanarak Murat'a baktım.
"Neden öyle bakıyorlar?" dediğimde o da bana baktı. "Göz kamaştırıyorsun çünkü." Daha da utandığımda ne yapmam gerektiğini bilemedim ve bakışlarımı yere indirdim.

Merdivenler bittiğinde yengemin uzattığı çantayı aldım. "Hadi bakalım çıkalım ve herkese Ulusoy ailesinin asaletini gösterelim." diyen abim kapıdan çıkan ilk kişi oldu. Yengem abimin peşinden çıkarken evde sadece Murat ile ben kalmıştım. "Buyurun hanımefendi." Gülümseyerek önünden geçip evden çıktım. Bu yaptığı küçük bir şey olsa da çok hoştu.

Murat'da kapıyı kapatarak arkamdan geldi. Yengem ve abim abimin arabasına binerken biz Murat'ın arabasına geçmiştik. Arabaya binip kapıyı kapattım. Murat'da bindiğinde arabayı çalıştırdı ve gaza yüklenip yola koyulduk.

KARANLIĞIN ZEHRİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin