ZÜMRÜTÜANKA

Sönen Mutluluk

Ve kafamla selam verip eve doğru yürümeye başladım..

~

Eve doğru yürürken zeminde ses çıkaran toplu ayakkabılarım çok hoşuma gitmişti... Eve mutlulukla girdim, beni gören Asude;

"Ooo abla ne bu mutluluk hayırdır bir şeymi oldu ?" Dedi

"Yok canım ne olucak her zamanki halim" dedim

Oda tabii canım bakışı attı, sonra beraber içeri girdik. Tuğçeyle annem oturup sohbet ediyorlardı. Beni gören annem hemen Tuğçeye "seninki geldi" dedi. Tuğçe hemen ayağa kalkıp arkasına dönünce beni gördü hızla yanına gidip sarıldım ona uzunca, onuda özlemiştim. Biraz daha annemin yanına oturup hasret giderdikten sonra. Birlikte bahçeye havuzun yanındaki puflara oturduk.

"Nasıl geçti bakalım anlat"

"Asıl sen anlat kızım, Görkem napıyor?"

"of ne yapsın ya 2-3 gündür görüşemiyorduk, buluştuk işte her zamanki gibi, hiç sormuyorsun Furkanı?"dedim tatlı bir şekilde sırıtarak, Furkan Görkemin en yakın arkadışıydı , benimle Tuğçe gibi Tuğçede Furkandan hoşlanıyordu , Furkanda Tuğçeden hoşlanıyordu fakat   bir türlü itiraf etmiyorlardı birbirlerine Tuğçeninde sinir olduğu şey buydu zaten, ama açıkcası bu durum benim hoşuma gidiyordu, Tuğçe sürekli Furkana sinir oluyodu, atışıyorlardı filan. gülüp geçiyordum bende. Çünkü Görkemle hoşumuza gidiyordu bu durum. Onları kavga ederken izlemek harikaydı...

"Aman! Napayım ben Furkanı, banane"

İçimden 3' e kadar saydım 1...2...3.

"Oda beni sordumuu?"

Süre doldu!

Şuh bir kahkaha attım, yerlere yatıyordum gülmekten tam saniyesinde tutturduğum için kendimi tebrik ettim. Tuğçe bana canavarmışım gibi bakıyordu;

"Neye gülüyorsunda bu kadar!?"

Hâlâ gülüyordum...

"Zümrüt!"
Az daha gülmeye devam etse mezarımı kazacak kendi gömecekti valla! Fazla cıvımaya lüzum yok diyerekten boğazımı temizledim ve;

"Yok" dedim sadece

"Ne yok?"

"Yok sormadı, Görkemde birşey demedi"

"Hmmm" dedi sadece...

"Bak bakayım sen bi bana"

Havuza doğru kafasını çevirmişti

"Tuğçee!"

"Ne var ya!" Diyerekten döndü gözleri dolmuştu... bi an kendimde suçluluk duygusu hissettim

"Niye ağlıyorsun!?"

"Hiç" evet hiç hayatımızda bu kelimeyi çok sık kullaniyoruz değilmi koca bir "HİÇ"...

bomboş bir "HİÇ" hiçsizlik...

"Bana bak Tuğçe!" Dedim sinirle;

"Efendim!" Dedi ağlayarak;

"Furkan için ağlıyorsan eğer, senin saçını başını yolarım bak, Duydunmu beni! Değmez kızım bi sen kendine bak bi ona bak, sen onu kaybetmedin o seni kaybetti hayatım, o ağlasın bırak senin gözyaşlarına değmez, şimdi bana bak ve beni iyi dinle bu hayatta ilk kural "Bir erkek için asla ağlamamak" bunu sakın unutma ve kendini asla ezdime! Duydunmu beni!"

Yıkılmış bir binanın içinde enkazda kalan bir insanın hayatta kalma umuduyla bakıyordu Tuğçenin gözleri bana...

"Öylemi geŕçekten?"