Hogwarts //soukoku//

People can go

Yorum yok guys hepinizi çok seviyorum
İyi okumalar.

___________________________________________

Sonunda ortaya çıkıyorlardı he?

Chuuya'dan

Merakla ve içimdeki kinle beraber hareketlenmelerin olduğu tarafa döndüğümde gözlerime lanet ettim. Gerçek miydi bu?

Kalbim az önceki meraklı ve heyecanlı halini yitirmiş, hızlı bir şekilde atmayı bırakmıştı. Onun yerine daha sesli ve çok daha yavaş, neredeyse durmuş gibi bir hale gelmişti, gözümün önünden ölüm yiyenler'in tarafına doğru yüzünde sıfır ifadeyle giden Dazai, Fyodor ve Jouno üçlüsüne karşın.

Şakaydı değil mi bu?

Evet, evet eminim ki öyleydi. Başka bir şans yoktu çünkü.

Eminim ki böyle bir şey yapma ihtimalleri yoktu değil mi? En azından Dazai'in?

Aslında ajanlık yaptıkları kişiler aslında bizdik ve onların arasına sızmışlardı değil mi?

Başka bir seçenek yoktu çünkü.
Umutla gözlerimi ona diktim bana sadece bir bakış atsa veya ufak bir işaret bile verse umut doğardı içimde.

Ama hayır, ufacık bir işareti bile hor gördü bana.

Bu sefer de umudumu yitiremedim ondan. Hemen gözlerimi Fukuzawa'ya çevirdim, eğer aralarına sızmışsa bunu o biliyordur değil mi?

Ama hayır, yine koskoca bir hiçti. O da eden az benim kadar ihanete uğramış gibi duruyordu.

Tüm vücudum titrerken aklıma gelenle birlikte bu kez de Oda-san'a doğru dönmüştüm. Sonuç aynıydı.

Ellerimi yumruk yapmış hiddetle sıkarken yanımda ki Nikolai ve Tecchou'ya döndüm. Benimle aynı hisler ve aynı bakışlar...

Neden böyle olmak zorundaydı? Her şey daha yeni sukunete ermişti benim için ama o her şeyi mahfetmişti.

Artık sinirlenemiyordum da ona karşı. İçimde her duyguma baskın gelen bir hayal kırıklığı vardı.

Tek yapmak istediğim ise sevdiğim adamın yanına koşup, ona sarılmak ve her şeyin yanlış bir anlaşılma olduğunu onun güzel dudaklarının arasından duymaktı.

Tabii o yüzüme bile bakmaya tenezzül etmiyorken bunlar sadece hayaldi.
Belki kimse olmasaydı bunu yapabilirsin ama şuan eğer bunu uygulamaya geçirseydim, büyük ihtimal beni görmezden gelip, hiç yapmamış gibi daha da gururumu kırardı.

Titreyen bacaklarımdan dolayı yere diz çökmemek için zor tutuyordum kendimi.
Şuan güçlü olmam gerekiyordu sonuçta.
Kimsenin gözünde ağlak bir Chuuya olmak istemezdim.

Kimseden ne bir kelime ne de bir ses çıkıyordu. Anlaşılan kimse beklemiyordu bunu.

Eskiden olsa belki onlardan beklerdim bunu ama şuan için ben de güvenmiştim, demek ki hataymış.

"Eee o zaman bize müsade. En yakın zaman da görüşmek üzere!" Ölüm yiyenler'in başı olan adam konuştuğun da hepsi siyah bulut haline bürünüp ortadan kaybolmuşlardı.

Kayboldukları gibi de yanımda ki Nikolai'in yere çöküp, iki eliyle yüzünü kapatması bir olmuştu.

Tanrım! Nikolai'i en son bu halde gördüğümde 10 yaşındaydık ve şuan bana en çok koyan şey onun bu hale gelmesi de olabilirdi.

Onun sağında duran Tecchou eğmiş olduğu başını kaldırıp tek dizinin üstüne oturdu ve Nikolai'in omzuna elini koydu.
Ben de aynı şekilde yaptım.