𝐘𝐨𝐮𝐫 𝐞𝐲𝐞𝐬🔞

අනේ මාව දාලා යන්න එපා

කට්ටියම වාහනේ ලගට යද්දි ඒක දැකලා රශ් කෑ ගහන්න ගත්‍තේ එතන නවත්තලා තිබුණ white color Range Rover එක දැකලයි.

"අනේ දෙයියනේ මම මැරෙන්න කලින් මේකෙ නගින්න පුලුවන් වෙයි කියලා හීනෙකින් වත් හිතුවෙ නෑ දෙයියනේ...."

"අනේ මන්දා උදාර මූ හැසිරෙන්නෙ පොඩි එකෙක් වගේ කොච්චර වාහන වල ගියත් මේ යකා නම් හැදෙන්නෙ නෑ..."

කට්ටියම කතාවෙන් කතාව වාහනවලට නැගලා ගමන පටන් ගත්තා....
මට වැඩිය කතා බහ කරන්නන්තරම් mood එකක් තිබ්බෙ නෑ
මොකද මගේ හිතේ තිබ්බෙ ඩෙවොන් ට උදව් කරන්න බැරි වෙච්ච එක ගැන විතරයි.ඩෙවොන් හිටියෙ මගේ එහා පැත්තේ අපි දෙන්න ඉදියේ පිටිපස්සෙම seat එකේ ඩෙවොන් shutter එහා පැත්ත බලන් ඉදියා මම අනිත් පැත්තේ.මම ඇස් දෙක පියන් ඉදියේ වෙනසක් නොපෙන්න ඉන්න ඕන නිසයි.වාහනේ ඇතුලෙන් ඇහෙන සිංදුවයි අමන්ද තොරතෝන්චියක් නැතුව කියවන එක අහන් හිටියේ බොහොම අමාරුවෙන් ඩෙවොන් ට වෙනසක් නොපේන්න නිදි වගේ රග පාන්න මම තීරණය කලේ ඩෙවොන් මං ගාවට එනවද බලන්න.ටික වෙලාවක් යනකන් එයාගෙන් කිසිම react එකක් තිබ්බෙ නෑ මම වැඩේ අත ඇරලා දාලා shutter එක හරියෙන් ඔලුව තියා ගත්තා.ඒත් ඩෙවොන් මගේ ඔලුව අරන් එයාගෙ උරහිසෙන් තියා ගත්තා...මම එයාට තව තුරුල් වුනේ එයාගේ උනුහුම ලගදි දවසක ලැබුනේ නැති නිසයි.ඩෙවොන් මගේ හිස කෙස් අස්සෙන් හිමින් සැරේ ඇගිලි තුඩු යවලා අත ගාද්දි මම එයාව තව තද කරලා බදා ගත්තෙ ඒ දැනුන හැගීමට පිස්සුවෙන් වගෙ ආදරේ කරන නිසයි...එයා මගෙ නලලට එයාගේ තොල් තියද්දි ඒ ගත්ත හුස්මේ බර කමින් මගේ මුලු හිතම බර වුනා වගෙ.....

"කට්ටියම මොකෝ සද්ද නැත්තේ...."

"අමන්ද නම් කියවලා කියවලම නිදි අයියේ...උදාරයි ඩෙවොන් නිදි..."

"හපෝ මොන නිදිබුම්බෝ ටිකක්ද මේ....පේනවද මගේ එහා පැත්තෙ ඉන්න මහත්තයා...."

"දගලල දගලලා නිදි...ඒක නෙවෙයි අයියේ මගෙ කන් දෙක අගුලු වැටිලා වගේ..."

"ඔව් රශ් අපි දැන් නුවර එලියේ ඉන්නෙ...."

"අපි hotel එකකද යෙහස් අයියේ ඉන්නෙ..."

"අහ්හ්හ් නෑ නෑ රශ්...අපි ඉන්නෙ අපේ ගෙදරක...."

"අහ්හ්හ් ගෙදරක?"