Ben çisem.. hayatımın 17 yılını tek başıma geçirdim, Topal soyadına layık olmak için yaşadım her zaman. Ne akraba, ne arkadaş, ne de aşk sahibi oldum şimdiye kadar. Ama şimdi hayatıma dahil olmak için çırpınan çok kişi var, üstelik ortada hiçbir seb...
"Çisem!" Duyduğum bağırtıyla ister istemez ofladım. Giray denen öküzün pat diye odamın kapısını açmasıyla ona kaşlarımı çatarak bakmaya başladım.
"İki saattir sana sesleniyorum çisem. Duymuyor musun?"
"Duydum."
Benim ifadesiz bi şekilde söylediğim şey karşısında kaşları çatıldı. Üstüme yürümeye başlayınca ister istemez ben de geri geri gitmeye başlamıştım. Sırtım duvara çarpınca durmak zorunda kalmıştım. Korkudan kekelemeden konuşamadım.
" Abi napıyosun "
Dudağının kenarı kıvrıldı.
" İşine gelince ne de güzel abi diyosun öyle."
Kollarını iki yanımdan duvara koydu ve çıkışımı kapattı. daha önce bana el kaldırmamıştı ama korkuyordum işte. Onunla hiçbir zaman diğer abi kardeşler gibi olamamıştık.
Evden kaçıp parka gittiğim çocukluk yıllarımda görüyordum. Abileri kardeşleriyle oynuyordu ama ben her zaman tek başıma oynardım oyunumu, yalnızlık kanıma işlemişti zaten artık.
" Ne istiyorsun Giray, uğraşamam seninle?"
Ona tekrar ismiyle hitap ettiğimi duyunca yüzü asılmıştı. Az önceki keyifli halinden eser yoktu.
" Akşam yemeği yemedim ben. Annemler evde yok, şevval abla da izinliymiş. "
Boş boş yüzüne baktıktan sonra konuştum.
" Sana yemek yapmamı falan bekliyorsan daha çok beklersin, dışardan ye."
Bıkkın bir nefes verdi.
" Sevdiğim bir restoranda yer ayırttım iki kişilik, onu sorucaktım . Birlikte gidelim mi?"
Beklemediğim teklif karşısında kahkaha attım.
" Pardon boşluğuma geldi. Ama yalan yok güzel espriydi."
Yüzümdeki gülümseme kaybolmazken Giray bileğimi tutup sıktı. Canımı acıtmıyordu ama uyarı gibiydi.
" Yaşadıklarının sebebi ben değilim çisem. Anne ve babamızın sana olan eylemlerinin günahını bana yükleyemezsin. Bir yıldır senin peşinde köpek oldum, özür diledim. Evet hatalarım oldu ama artık affedilmeyi hak ediyorum. Biz kardeşiz çisem, beğensen de beğenmesen de gerçek bu."
Ben kaşlarımı çatıp kolumu kurtarmak için debelenirken konuşmaya devam etti.
" Beni tanımıyosun bile çisem, öz abini tanımıyosun. Bir şans ver artık lütfen."
" Birbirimizi senin yüzünden tanımıyoruz farkındaysan.
" Farkındayım ve pişmanım, özür dilerim..."
Sesli bir nefes verdim ve konuştum.
" Sadece bir yemek, özel bir şey değil. "
Dediğimle sıcacık bir gülümseme belirdi yüzünde. Ve gamzesi olduğunu farkettim. Gerçekten Girayı tanımadığımı o an anladım. Çocuk gibi heyecan ve telaşla konuştu.
" Sen hazırlan o zaman ben salonda bekliyorum. "
Bir şey dememe fırsat vermeden odadan çıktı ve kapıyı kapattı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
