SERSERİ | Yarı Texting

4.bölüm-Özür meselesi

Hepinize tekrar merhaba okuyucular
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir

Bu arada ileri ki bölümler bol kaoslu ve heyecan verici olacak takipte kalın❤

Çok uzatmak ve sizi darlamak istemiyorum bu yüzden

Haydi hikayeye👇🏻
--------------------🦋--------------------

Ben yere oturmuş tabiri caizse yığılmıştım. Adamın bana dokunmaya çalışması, dar sokakta olmam ve kafamı duvara çarpmam benim nefes almamı zorlaştırıyordu. Şimdi ise adı Karan olan kişinin baş komiser olduğunu duyuyordum.

Bu beni hem şoka uğramıştı, hem de utanmama neden olmuştu çünkü komiser olan birine serseri muamelesi yapmıştım.
"Kelepçeleyin kaçmasınlar, bir kadına dokunmanın en ağır cezasını alacaklar, siz gidin ben gelirim"

Bu konuşmadan sonra öbürleri gitmişti.
Şimdi Karan'la birlikte tek başımıza kalmıştık. Oda yanıma eğilip "Merak etme güvendesin, iyi misin? Gidelim mi?" Dedi. Cevap vermek istiyordum ama sadece kafamı iki yana hayır anlamında salladım "Sanırım nefes almakta zorlanıyorsun, lütfen ağlama, hadi gel çıkalım şu lanet yerden"

Ağlamamı biraz daha dindirip kafamı olur anlamında salladım. "Yürüye bilir misin?" Diye sordu. "Evet" dedim zor nefes alarak, sesim fazlasıyla kısık çıkmıştı ama o duymuştu. Elini uzattı ve elini tutup zorla kalktım. Yerde olan çantamı alıp yanıma geldi.

"Bak istersen seni kucağıma alayım, daha hızlı çıkarız buradan" Dedi.
Kafamı salladığım an onun kucağındaydım. Kafamı onun omzuna yasladım, ılık hava yüzüme çarptıkça nefesim bir düzene girmeye başladı. Adım sesleri arasında uykum gelmişti ve uyuya kaldım. En son duyduğum ses ise "İyi uykular prenses" 'idi.

🍀

Gözümü açtığımda bir odadaydım. Odada gözümü gezdirdim ama hiç tanıdık gelmedi. O sırada kapı açıldı içeri Karan girmişti "Uyandın mı? Nasılsın?"

"İyiyim sağ ol. Ne zamandan beri buradayım Hiçbir şey hatırlamıyorum"

"Dün senin karakola getirdim şuan revir odasındasın. Merak etme ailenle haber verdim Yoldalar Birazdan gelirler Bu arada ben Karan"

"Biliyorum bende Eftelya biliyorsundur zaten. Her şey için teşekkür ederim, beni kurtardığın için"

Karan benim yanımda olan sandalyeye oturdu ve bana baktı "Biliyorum. Rica ederim lafı bile olmaz. Sen iyiysen sorun yok" Odanın kapısı pat diye açıldı içeri ağlamaktan perişan olmuş bir Baran girdi koşarak bana sarıldı. "Efom iyi misin bir şey yaptı mı o p*ç sana" diye hızlıca sorunca "İyiyim Abiş merak etme" dedim ama iç sesim Sıdıka "bok iyisin mal tacize uğramışsın iyiyim diyorsun" iç sesime hak versemde aileme üzgün görünmek istemiyordum o yüzde iç sesimi susturup gülerek abime döndüm.

Bu sefer içeri koşarak Defne girdi bağırarak "Efooom İyi misin? Nasılsın? Bi yerine bişey oldu mu? Kesin oldu birşey demiyorsun?! Ya insan aramaz mı? Meraktan öldüm öldüm! İyi olduğuna emin misin?" Diye bir sürü soru sordu. Kahkaha attım ve bu sefer içeri babam girdi oda aynı şeyleri sorunca gülerek cevap verdim.

Ailem bu kadar hızlı toparlamama şaşkındı. Hepsi artık sakinleşmişlerdi.
Şuan odada polislere ifade veriyordum.
Daha doğrusu onlar soruyor ben cevaplıyordum.

1 saat sonra çıkacaktık karakoldan. Şimdi ise abimler beni karakolun önüne bekliyorlardı. Ben ise Karan'ı arıyordum ama bulamadım Sonra birine sorayım öğreneyim dedim. Önümdeki adam tanıdık geldi ama çıkaramadım.
"Merhaba ben Eftelya başkomiser Karan'ı arıyorum da nerede acaba?"