İlk bölümümüze hoş geldinizzz. Sefalar getirdiniz. Öncelikle uyarımı yapayım bu bölüm kan ve rahatsız edici ögelerden oluşmakta. Eğer hassas okurlarımız varsa bu bölümü okumamalarını değil kitabı okumamalarını isteyeceğim. Kitabın genel konusu bunu içeriyor çünkü. Sizi daha fazla tutmayayım yorumlarda görüşürüzzz.
🌙
Bir çocuğun hayal rehberi.
Yanlış.
Bir kızın vazgeçilmiş hayalleri
~*~
Bugün seni gördüm rüyamda anne. Aslında ailemizdeki herkesi gördüm. Hepiniz uçurumdan aşağı düşüyordunuz anne ama ben en çok senin için ağladım. Sana söz anne senin ölmemen için her şeyi yapacağım.
Yanlış
Ölümün umrumda bile olmayacak.
❤️🩹
"Hadi uyan artık seni aptal!" Tiz sesine söve söve gözlerimi açtım. İçimdeki hakaretleri duysa benden kaçacağına emindim ama o şuan bana hakaret ettiğini duyduğum için korkuyordu.
Normalde onu evire çevire döverdim ancak dua etsinki içeri annem girdi.
"Neler oluyor burada? Yinemi kavga ediyorsunuz? Bir bıkmadınız! Her sabah aynı şey. Yoruldum artık sizden bir kerede normal bir sabah yaşayalım!" Annem şikayetlerini bir bir yerine getirirken Pelin ona verecek cevaplarını hazırlıyordu ki annemin konuşması biter bitmez konuşmaya başladı.
"Ben hiç bir şey yapmadım! Amacım sadece geç kalmaması için onu uyandırmaktı." Sonlara doğru sesi kısılınca annem ona gözlerini kısarak baktı.
"Yani ablana hakaret etmedin öylemi?" Dediğinde Pelin başını iyice yere eğdi. Sonra kısık sesiyle konuştu.
"Ben özür dilerim. Sadece bir an sinirlendim. Hakaret etmek istemedim. Ben ona hakaret etmemki," sonra bana döndü." Özür dilerim abla." Dediğinde tepki vermeden ona baktım sonra hafifçe gülümsedim. O da gülümsedi.
Annem tatmin olmuş bir ifadeyle kardeşime baktı. Ardından bakışlarını bana çevirdi. Gözlerini bana çevirir çevirmez midem bulandı. Bana bakmasını istemiyordum. Burda olmak istemiyordum.
"Hadi çabuk olun okula geç kalacaksınız." Dediğinde hızlıca odadan çıktı. Pelin onun arkasından odadan çıktığında yavaşça ayaklandım.
Uykum vardı,aslında benim hep uykum vardı. Çünkü onu görmeye tahammülüm yoktu. Onunla aynı masada yemek yemek istemiyordum.
Ama mecburdum.
Yavaşça odadan çıktım. Ayaklarımı yere sürüye sürüye banyoya gittim. Mutsuzdum ama neden mutsuz olduğumu bilmiyordum. Aslında biliyordum ama reddediyordum. Düşünmek istemiyordum.
Dayım bugün onu aramamı istemişti. Ayrıca ananem ve teyzemide aramam gerekiyordu onları boşlamıştım ama içimden hiç bir şey gelmiyordu. Sadece yatıp uyumak ve dünyadan soyutlanacağım şarkılar dinleyip kitap okumak istiyordum.
Bazen bir oyundaymış gibi hissediyordum. Sanki birileri beni yukarıdan izliyordu. İstemediğim bir hayat yaşıyordum hep aynı şeyleri yapıyor hayatıma yenilik katmıyordum aynı rutin aynı görevler aynı insanlar aynı bana ait olmadığını düşündüğüm bir vücut. Hareketlerim bile bana yabancı gibiydi. Ellerimi havaya kaldırıyordum ama sanki bu benim elim değildi ruhum bedenime sığmıyordu göğsüme darbeler indirip dışarı çıkmak için yalvarıyordu. İçim içime sığmıyordu.
