"Neden bize bunu yapıyorsun!" Kırgın sesimi görmezden geldi. Karşımda dik ve kararlı bir şekilde durdu. Gözlerimin içine bakarken kayıtsızlığı gördüm.
"Ben buraya her şekilde ölü olarak döneceğim. Ya bedenim ölecek ya da ruhum... Ben artık ölü biri...
Daha kurgunun başındayken birlikte bir anlaşma yapalım.
Aramızdaki alış veriş dengesini koruyalım. Bu denge diğer tarafa kaymasın. Genelde bu denge kayıyor yazar daha fazla şey vermek zorunda kalıyor.
Bu dengeyi şöyle sağlayabiliriz. Her bölüme yazdığım temenniler diğer bölüm gelmeden gerçekleşirse hiçbir sorunumuz olmaz. Oy genelde veriyorsunuz ama yorum yapmaktan kaçıyorsunuz. Her zaman diyorum her oy veren kişi beş yorum yazsa inanılmaz güzel şeyler olur. Beni motivasyonla doldurursunuz ben de size bugünkü gibi jet hızıyla Selçuk'un deyimiyle iki dakikada bölümler yazarım :)
Hadi bunu bu bölüm gerçekleştirmeye çalışalım. Şu kadar oy yorum gelmezse bölüm yazmayacağım demeyeceğim çünkü biliyorum ki ben yazmadan duramam ama birlikte dengeyi kuralım.
Bu bölüm sizden 250 oy ve 150 yorum görmeyi temenni ediyorum. Çok kolay beş yorum yazmak :)
Buraya bölüm başlama saatinizi belirtmek için bir emoji bırakabilirsiniz.
Bölüm şarkısı- Mert Demir- Ateşe Düştüm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
HURİCİHAN'DAN
İnsanın bu hayatta sınandığı anlar olurdu. Ben daha küçücük bir çocukken hayat beni anne ve babasız bırakarak ilk sınavına almıştı. O zamanlar bunu anlamıyordum şimdi ise o durumu hayat bana öğrenmiştim. Çaresizliği iliklerime kadar yine hissettirmeyi başarıyordu. Allak bullak bir şekilde avucumda sımsıkı tuttuğum fularla birlikte ameliyathaneden çıktım.
"İşlerken birçok kez elime iğne battı yani kanımda işlendi ama Tuğtekin senin kanın asla bu fulara işlenmesin," demiştim ona ama şimdi bizzat bunu ben yapıyordum. Ellerimde onun kanı vardı. Halen gerçekliği kabul edemiyor gibiydim. Sanki bir rüyanın içindeydim.
Vücuduma bir dermansızlık hakimdi, nasıl yürüyebildiğimi bilmiyordum. Bu zamana kadar birçok parapleji ile karşılaştım. Hastalarımın bazılarını kaybettim, bazıları felç kaldılar, bazıları tekrar ayağa kalktı ama o süreçlerin hepsi öyle zordu ki... Tuğtekin'in bundan sonraki hayatı bir insanın dayanma sınırlarının ötesinde bir zorlukta olacaktı. Şanslı ise tekrar ayağa kalkabilecekti. Bir sene belki iki sene sonra...
Derin bir nefes almak istedim boğazımdaki yumrunun geçmesini diledim. Olmuyordu. Solunum güçlüğüne bağlı olarak onu kaybedebilirsin, hastane enfeksiyonuna yakalanırsa onu kaybedebilirsin, vücudu hasarı tolere edemezse onu kaybedebilirsin.
