"Neden bize bunu yapıyorsun!" Kırgın sesimi görmezden geldi. Karşımda dik ve kararlı bir şekilde durdu. Gözlerimin içine bakarken kayıtsızlığı gördüm.
"Ben buraya her şekilde ölü olarak döneceğim. Ya bedenim ölecek ya da ruhum... Ben artık ölü biri...
Yavaş yavaş kurgumuzun içine girmeye başlıyoruz. İlginiz beni çok mutlu etti umarım katlanarak devam ederiz.
Bu bölüm 250 oy ve 150 yorum görmeyi temenni ediyorum❤️
OY VER, HİKAYENE CAN VAR! YORUM YAP KURGUYA KENDİ DÜŞÜNCELERİNİ BIRAK!
Bana ulaşmak için;
insta: elifkaplan3watty, elifkaplan.ek
twitter: elifkaplan3waty ayrıca #tekinsizyamaçlar etiketi ile yorumlarınızı paylaşabilirsiniz.
BURAYA BAŞLANGIÇ SAATİNİZİ BELLİ ETMEK İÇİN BİR EMOJİ BIRAKIN!
KEYİFLİ OKUMALAR!
Bölüm şarkısı aslında kurgunun şarkısı desek daha doğru olur. Mabel Matiz- Aferin
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
En son bir sene önce evime gelmiştim. Birazdan birçok sitem duyacağımı biliyordum çünkü telefonda konuşurken de aynısı oluyordu. En çok sitem eden kişi annemdi, babam daha anlayışlı yaklaşıyordu. O asla işlerime karışmazdı, destek olurdu. Bazen fikirlerini söylerdi ama bunu yapmalısın diye dayatmazdı.
Zili çaldım ve beklemeye başladım. Habersiz geldiğim için az da olsa azar yiyeceğimi biliyordum. On beş saniye sonra içeriden adım sesleri duyuldu sonra kapı açıldı. Küçük kardeşim Tuğçe'yi görünce gülümsedim. O ise birkaç saniye şaşkın şaşkın suratıma baktı. Yorgundu ve onun da nöbetten çıktığını anladım. Belki Huricihan ile birlikte ayrılmışlardı hastaneden.
"Abiiii!" diyerek bir çığlık attı.
"Kapıda kalan abin," dedim takılarak. Hemen yana çekildi ve içeriye girdiğimde birbirimize sımsıkı sarıldık.
"Abim çok özledim seni." Bunu onlara yapmamam gerekiyordu. Tuğçe bana her zaman düşkün olmuştu. Öyle aramızda sert bir abi kardeş sınırı yoktu. Birbirimize her şeyimizi anlatırdık. O da ben de... Geri çekildiğimde bana hüzünlü gözlerle baktı.
"Ben de seni Tuğçem, çok özledim. Yorgun görünüyorsun." Şefkatle saçlarını okşadım bana bitkin mavi gözleriyle baktı.
"Servis yoğundu. Ben de daha yeni geldim sayılır." Birlikte salona doğru yürümeye başladık. İçeriden iştah kabartan yemek kokuları geliyordu. Bu da evde olduğumu sonuna kadar hissettiriyordu.
"Annemle babam pazara gitmişler birazdan gelirler. Biz de biraz hasret gideririz." Haklıydı ona sormam gereken birçok şey vardı. Karşılıklı koltuklara otururken yüzümdeki durgunluğu fark etti.
"Bir şey mi oldu?" Sesi tereddütlü çıktı. Tuğçe mesleğimi sevse de getirdiği o ağır sorumluluğu sevmiyordu. Abisini her zaman yanında görmek istiyordu. Beklemek, özlem duymak ona göre değildi. Korkusunu yenmiş de sayılmazdı. Benim için her zaman endişe dolu olurdu.
