Çabuk Polisler Gelmeden!

X. Bölüm

WARNING: Kitabı okuyan birkaç kişi olması beni inanılmaz motive etse de ilham perilerim her zaman gelmiyor. (Çorbacım mesajlara çok geç dönüyor demek istedim.)
                                 * * *

Etrafı avcılarla tuzaklarla çevrili bir ormanda yapabildiği tek şey kaçmak olan bir avım ben. Onlara göre sadece bir et parçası. Bütün hayatım boyunca böyle hissettim.
Sonra o beni buldu. Sözleri korkudan başka bir şey bilmeyen kalbime başka türlü de yaşanabileceğini vaat etti.
Ve ben daha önce kimse için yapmadığım bir şey yaptım. Avcı ve tuzakların korkusunu bastırıp ona bir adım attım.
Henüz yeni kavuştuğum bu sıcak hislerden mahrum kalmak istemiyorum.  Ted beni her uzaklaştırdığında geri geliyorum. Her biri öncekinden daha yaralayıcı, telafi edilmesi daha zor.
Öpücüğü güveni yeniden inşaa ediyor,
daha sonra onu daha gösterişli bir şekilde kırabilmek için.

Yılbaşı yaklaşıyor. Bir yıl daha yaşadığıma minnettar olduğumu göstermek için 15 gün önce intihara kalkışıyorum. Sanırım benim türümün ortalama yaşam süresini ben de geçemeyeceğim. 24 yıl? Gerçekten hala önümde uzun bir yol var. İnsanlar bu yolu yürürken yolu nasıl geçtiklerinin farkına bile varmıyorlar. Bense her adımı içimde en uçlarda hissediyorum, hafızama kazınıyor.
Nasıl yaptıklarını öğrenmek istiyorum.
Nasıl katlandıklarını bilmek istiyorum.
Ama katlanılacak bir şey olarak bile görmüyorlar yaşamayı. Galiba bu konuda da yalnızım.

Müdürden habersiz okula soktuğum müzik çalardan en sevdiğim şarkıyı açıyorum. "Nobody wants him
He just stares at the world."
Yapmak istemediğim şeyler yapabilecek kadar sarhoşum. Kendime verdiğim sözleri çiğneyecek kadar.
Tam kendimi öldürmek üzereyken o geliyor. Sesini hemen tanıyorum. İlk çiziği daha yeni atmışken kapıya vuruyor. Kurtarıcım.. Acı bir anda siliniyor. "İçeride kimse var mı?"
Kapıyı açınca onun o güzel yüzünde şaşkınlık ve tereddüt ifadesi görüyorum.
Kurtarıcım, beni kurtarmak için o kadar da istekli görünmüyor.