LARA✔️ (ARA VERİLDİ)

"4"

Herkese yeni bölümden merhabaa

Oy ve yorum atmayı unutmayın lütfen..

İyi okumalar dilerim.

Ben ölmüş müydüm.?

Hayır ölemezdim.!

Ben ölmek için daha çok gençtim.!

Doktorun söylediği ile koridora sessizlik çöktü.

Herkes donup kalmıştı.
Sanırım kimse öleceğime ihtimal vermiyordu.
Gerçi bende böyle olacağını düşünmezdim.
Göz yaşlarım hiç durmadan yanaklarımdan süzülürken, ne yapacağımı bilmiyordum.

Peki şimdi ne olacaktı?.
Sonsuza kadar bir hayalet mi, yada bir ruh olarak mı kalacaktım?.

Ben hâlâ ne olacağımı düşünürken babamın birden bayılması ile düşüncelerime bir ara verip ona odaklanmaya çalıştım.

Evet babam şuan baygın halde yerde yatıyordu.
Kendi kendime 'sen beni bu kadar önemser miydin ya?' diye mırıldandım.
Ardından gülmeye başladım, bu halime pardon olmayan halime kahkahalarla gülüyordum.

Hemşireler gelip babamı bir odaya almak için götürürken, sonradan adını öğrendiğim azad ise sanırım kendini suçluyordu.
Çünkü yere oturmuş bir vaziyette sadece duvara bakıyordu.

Amcalar ve dede bey ise azadı teselli etmeye çalıyorlardı ancak onlar bile ne yapacağının farkın da değildi.

Öldüğümü onaylamak ve gözlerim ile görmek için ameliyattan içeri girdim .
Bir kaç doktor asitanı bedenimin başında durmuş üzerimdeki makine kaplolarını çıkarıyordu.

Bedenime daha da yaklaştım.
Ve ölü olan kendimi gördüm...
Göz yaşlarım durmaksızın akarken içimde fırtınalar kopuyordu.

Bedenime dokunmaya çalıştım, ama kendimi hissedemiyordum...

Artık birine dokunamayacak kadar acizdim.

İşleri biten doktorlar bedenimde üzerini örtülen beyaz kumaşı başıma kadar getirmiş ve yüzümü kapatmıştı.

Artık ben yokmuydum?

Ama şuan burdayım, kimse görmese bile ben burdayım..
Sedyede olan bedenimi morga götürmek için ameliyattan çıkardılar tabi bende onları takip ediyordum ve hâlâ onlara sesimi duyurmaya çalışıyordum .

"HEY BEN BURADAYIM!
BEN ÖLMEDİM!"diye bağırıp dursam da hiç biri sesime karşılık veya duyduğuna dair bir belirti göstermiyorlar dı.

Sedye amcaların yanında durduğun da bende durdum haliyle.
Sedyeyi azad bey durdurmuştu.

Titreyen elleri ile, zar zor
Örtüyü boynuma kadar indirip bembeyaz yüzüme baktı.
Ve gözünden bir damla yaş bedenime düştü.

Kulağıma eğilip fısıldadı" özür dilerim. Bunun hiç bir telafisi olmayacak veya seni hayata döndürmeyecek ama lütfen, beni duyuyor isen beni affet." Başını yavaşça bedenimden uzaklaştırdı.
Dikkatli baktığımda gözleri kıpkırmızı olmuştu.

Bir görevli tam sedyeyi alacakken tekrar toprağın sesi koridorda yankılandı.
"HAYIR OLAMAZ , BU GERÇEK OLAMAZ.
O ÖLEMEZ!"diye sedyede ki bedenime koşan ama her halinden acı çektiğini belli olan toprak, ölü bedenime sarıldı...

Tekrar tekrar aynı sözlerini sayıklayan toprak,
Kaç kişi ayırmaya çalışırsa çalışsın ölü bedenimden ayrılmadı. Hatta daha da sıkı sarıldı.