Bad idea, right?

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16: ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Στην αρχή μπορούσα να διακρίνω την ζήλια να καθρεφτίζεται στο πρόσωπο της μόλις με είδε μα την Ιωάννα. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο που απειλούσε να προδώσει τον σκοπό που εξαρχής είχα θέσει και που μόλις είχε επιτευχθεί.

Όταν κοίταξα όμως σε βάθος τα μάτια της αντικρίζοντας μέσα από αυτά κατευθείαν την ψυχή της, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν ζήλια αλλά απογοήτευση και ίσως μια δόση απελπισίας.

Μόλις την είδα να απομακρύνεται από το τραπέζι ήταν ολοφάνερο πως δεν ήταν καλά. Τα μάτια μου την ακολουθούσαν και κάπως αφηρημένα συνέβη το ίδιο με όλο μου το σώμα. Η Ιωάννα παρακολουθούσε τις κινήσεις μου μπερδεμένη αλλά δεν με ενδιέφερε κάτι λιγότερο εκείνη την στιγμή.

"Τι θες;", μου φώναξε αλλά η εξάντληση της την ανάγκασε να μειώνει την ένταση στην φωνή της όλο και πιο πολύ, ακόμα και σε αυτήν την μικρή πρόταση.

Μέσα στη τρέλα των πραγμάτων νομίζω πως είδα τα μάτια της να βουρκώνουν.

Την πλησίασα τοποθετώντας το δεξί μου χέρι στο κούτελο της, είχε σίγουρα πυρετό.

"Έχεις πυρετό και φαίνεσαι πολύ χλωμή", της είπα προσπαθώντας να ελέγξω τον ευατό μου και να παραμείνω ψύχραιμος.

"Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη πια;", μου φώναξε πιο δυνατά αυτή φορά και αρκετά απελπισμένα.

Αυτή η σταγόνα μάλλον ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι, σαν να την εγκατέλειψε η όποια ενέργεια της είχε απομείνει. Ύστερα έτρεξε στην τουαλέτα και ξεκίνησε να κάνει εμετό.

Δεν μπορούσα να την αφήσω εκεί. Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι δεν νοιάζομαι αλλά όχι σε βαθμό που να την αφήσω άρρωστη σε ένα κλαμπ.

Την έβαλα προσεκτικά στο αυτοκίνητο.

"Σε μισώ. Σε μισώ γιατί σε έχω ερωτευτεί", μπορούσα να νιώσω πως είναι να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Είχα μείνει απλά άφωνος και μπερδεμένος. Η καρδιά μου χτυπούσε ανεξέλεγκτα στο άκουσμα αυτής της φράσης.

Της χαμογέλασα με όση τρυφερότητα έκρυβα μέσα μου για εκείνη.

Καθώς προχωρούσα προς το κλαμπ ξανά ήμουν σαν χαμένος. Είχε παραδεχτεί πως είναι ερωτευμένη μαζί μου.

Περπατούσα και σε κάθε βήμα που έκανα μου ερχόταν και διαφορετική σκέψη για το πως θα προχωρούσα μαζί της από εδώ και πέρα.

Μια στιγμιαία σκέψη ήταν η εκδίκηση. Να της ζητήσω να μείνουμε φίλοι μετά την εξομολόγηση της, να την πληγώσω το ίδιο αλλά δεν ήμουν εγώ αυτός πλέον. Εκείνος ήταν ο παλιός Δημήτρης, ο εγωιστής, που κοιτούσε μόνο την πάρτη του, που δεν τον ενδιέφεραν τα αισθήματα των γύρων του γιατί έτσι και αλλιώς ο ίδιος δεν μπορούσε να νιώσει τίποτα.