Bad idea, right?

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19: ΑΝΝΑ

"Δημήτρη!"

Έστρεψα κατευθείαν το κεφάλι μου εκεί από όπου ερχόταν η φωνή. Είδα μια κοπέλα να μας κοιτάζει από την είσοδο.

"Εσένα φωνάζει;", τον ρώτησα.

"Γιατί είμαστε και πολλοί στην τραπεζαρία και έχεις αμφιβολίες"

Η κοπέλα ξεκίνησε να έρχεται προς το μέρος μας.

"Τι θες εσύ εδώ;", την ρώτησε επιθετικά ο Δημήτρης όταν κατέφθασε και στάθηκε από πάνω μας.

"Προέκυψε ένα πρόβλημα με την εταιρία. Δεν θα με συστήσεις με την κοπέλα;", ρώτησε κοιτάζοντας με περίεργα.

"Και γιατί δεν με πήρατε τηλέφωνο; Ήταν ανάγκη να έρθεις εδώ που κάνω διακοπές;", απέφυγε να με συστήσει.

"Άννα", άπλωσα το χέρι μου.

"Κατερίνα", ανταπέδωσε την χειραψία ενώ ο Δημήτρης με κοιτούσε θυμωμένος λες και ήταν εκείνος που θα έπρεπε να είναι έτσι και όχι εγώ.

"Ε Δημήτρη καλύτερα που ήρθα να σε δω, που ξέρεις; Μπορεί να είναι και η τελευταία φορά. Σε βλέπω φυλακή", είπε κοιτάζοντας με επικριτικά αναφερόμενη λογικά στην ηλικία μου.

"Τέλος πάντων μιας και ήρθα έχουμε χρόνο να μείνουμε λίγο μόνοι μας", συνέχισε.

"Εε μάλιστα. Εγώ φεύγω, να τα πείτε και εσείς με την ησυχία σας", είπα μη μπορώντας να πιστέψω ότι είπε κάτι τέτοιο μπροστά μου και ότι ο Δημήτρης δεν αντέδρασε καν.

Σηκώθηκα και έφυγα. Πήγα στο δωμάτιο μου έξαλλη. Έκατσα για λίγο στο μπαλκόνι προσπαθώντας να ηρεμήσω και να σκεφτώ καθαρά.

Όσο σκεφτόμουν όμως τόσο πιο θυμωμένη γινόμουν δημιουργώντας σενάρια στο μυαλό που ήμουν σίγουρη πως ίσχυαν.

Αυτή η κοπέλα εκατό τοις εκατό είχε πάει μαζί του, και όχι μια φορά μόνο, και ποιος ξέρει αν έχει ξεκαθαρίσει και την κατάσταση μεταξύ τους δηλαδή αν της έχει πει πως αυτό που είχαν, ότι και αν ήταν τέλος πάντων, έχει τελειώσει.

Ξεκίνησα να κουνάω το πόδι μου από νευρικότητα μέχρι που χωρίς να το καταλάβω όλα είχαν σταματήσει.

Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι και εγώ κοιτούσα την θάλασσα ήρεμα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα από όλα αυτά όταν ακούστηκε ο ήχος της πόρτας.