Bad idea, right?

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΑΝΝΑ

Τίποτα δεν έμεινε!

Ένα χρόνος ακόμα. Τι είναι ένας χρόνος;

Όσο σκέφτομαι ότι πλησιάζω τα 18, το πανεπιστήμιο και την πλέον τόσο ξακουστή φοιτητική ζωή νιώθω σαν να με διαπερνά ένα ρίγος.

Ανυπομονώ τόσο πολύ να μείνω επιτέλους μόνη μου, σε ένα δικό μου, κατάδικο μου σπίτι. Η μονοκατοικία που θα μείνω ανήκε στην γιαγιά μου, την μητέρα της μαμάς μου. Αφότου λοιπόν η γιαγιά μου απεβίωσε, μας άφησε αυτήν την υπέροχη μονοκατοικία, η οποία μάλιστα βρίσκεται 20 λεπτά μακριά από την περιοχή της Αθήνας όπου διαμένω δυστυχώς ακόμα με την οικογένεια μου. Θα ήταν προτιμότερο να βρισκόταν περισσότερη ώρα μακριά!

Τουλάχιστον όμως είναι κοντά και στο πανεπιστήμιο φιλολογίας που θέλω να περάσω. Έχω βάλει στοίχημα με τον ευατό μου πως αν δεν περάσω θα είμαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος στην γη (!), και αυτό μου δίνει ένα ακόμα κίνητρο για να προσπαθήσω ακόμα πιο σκληρά.

Η αλήθεια είναι ότι, αντικειμενικά, δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά μόρια για να περάσεις, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί και πάλι δεν είναι τόσο λίγα ώστε να μην χρειαστεί να κοπιάσεις καθόλου. Ίσα - ίσα!

Από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου, η μόνη μου επιθυμία είναι να μείνω μόνη μου, να ανεξαρτητοποιηθώ επιτέλους! Έτσι και αλλιώς όλοι με θεωρούν πολύ ώριμη για την ηλικία μου, και μάλλον είμαι, οπότε το μόνο που έμεινε είναι η ενηλικίωση.

Καθόμουν στο κρεβάτι μου χαζεύοντας στο κινητό και πίνοντας λίγο χυμό όταν είδα ένα μήνυμα από τον φίλο μου, τον Νίκο, που έλεγε: Κλείσαμε! Ετοίμασε τα πράγματα σου και σε 2 μέρες πάμε Άνδρο. Εγώ, εσυ, η Πέννυ, η Στέλλα, ο Γιώργος και ένας φίλος μου.

Δεν το περίμενα. Μόλις χθες το βράδυ είχαμε πει ότι θα πάμε διακοπές κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, πότε πρόλαβαν να κλείσουν κιόλας; Και γιατί δεν με ρώτησαν καν; Όχι ότι με χαλάει η Άνδρος αλλά αυτό που έκαναν δεν ήταν καθόλου ευγενικό.

Στην αρχή λοιπόν θύμωσα, μετά ένιωσα ενθουσιασμένη γιατί θα ήταν οι πρώτες μου διακοπές με τους φίλους μου σε νησί και μετά με κυρίευσε το άγχος, κάνοντας με να ρωτάω τον Νίκο άπειρες λεπτομέρειες για το ταξίδι και την αναχώρηση μας, φοβούμενη ότι το χρονικό περιθώριο είναι πολύ λίγο και δεν θα προλάβω.

Μετά από περίπου μισή ώρα πανικού, ήταν η στιγμή να το ανακοινώσω στους γονείς μου.

Πήγα στην κουζίνα όπου έτρωγαν πρωινό μαζί με το εξάχρονο σπαστικό αδερφάκι μου. Εντάξει, μερικές φορές ήταν γλυκούλη, όταν ήταν μωρό, τώρα που μεγάλωσε έγινε ένα διαβολάκι με μοναδικό σκοπό της ζωής του να με εκνευρίζει συνεχώς.

Δεν πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου στην κουζίνα και η μητέρα μου με πήρε από τα μούτρα.

"Τι έγινε; Αλλάξαμε γνώμη;"

Κατάλαβα κατευθείαν σε τι αναφερόταν. Από όταν ήμουν μικρή τρώγαμε πάντα πρωινό όλοι μαζί, σαν οικογενειακή παράδοση ένα πράγμα. Όμως πλέον βρίσκω συνεχώς δικαιολογίες για να το αποφεύγω. Δεν αντέχω με την τσίμπλα στο μάτι τις ανακρίσεις και τα νεύρα της μητέρας μου. Αγνόησα το σχόλιο της και πέρασα κατευθείαν στο ψητό.

"Λοιπόν, ήρθα να σας ανακοινώσω πως σε δύο μέρες φεύγω με τα παιδιά για Άνδρο."

"Τόσο γρήγορα;" , είπε η μητέρα μου.

"Βρήκαμε τα εισιτήρια σε καλή τιμή και είπαμε να πάμε τώρα. Όπως καταλαβαίνετε όμως θα χρειαστώ πιο άμεσα τα χρήματα που σας ζήτησα."

"Εντάξει, εντάξει. Πες τους ότι θα πας."

Είπε με  σιγουριά και με μεγάλη αποφασιστικότητα ο μπαμπάς μου, τόσο που για μια στιγμή έμεινα με ανοιχτό το στόμα να τον θαυμάζω.

Μόλις πέρασε η επήρεια του σοκ, έτρεξα στην αγκαλιά του φωνάζοντας "Σε ευχαριστώ μπαμπάκα μου!".

Το μικρό ζιζάνιο της οικογένειας δεν άργησε να μιλήσει δείχνοντας ξεκάθαρα, για μια ακόμη φορά, πόσο ζηλεύει την ζωή της μεγαλύτερης αδερφής του.

"Έχεις διάβασμα δεν μπορείς να πας.", είπε ο μικρός μου αδερφός με την εκκωφαντική φωνούλα του.

Εγώ ήμουν ακόμη στην αγκαλιά του μπαμπά μου και με εκείνο το γλυκό πρόσωπο που κανείς δεν μπορεί να του αντισταθεί, του απάντησα, "Εσύ μαλακισμένο βούλωστο."

Προφανώς και οι δυο μου γονείς με επέπληξαν για τον τρόπο που μιλάω μπροστά στο μικρό, ενώ εκείνος σταύρωσε τα χεράκια του και έκανε μια θυμωμένη γκριμάτσα.

Ύστερα ευχαρίστησα και αγκάλιασα την μαμά μου και για να το παίξω καλή αδερφή, φίλησα τον αδερφό μου στο μάγουλο, του πείραξα τα μαλλιά και έπειτα τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον πήγα στο δωμάτιο μου.

"Λοιπόν μικρέ θα με βοηθήσεις να πακετάρω τα πράγματα μου;", τον ρώτησα.

Εκείνος άρχισε να τρέχει πάνω κάτω στο δωμάτιο φωνάζοντας, "Ναι, ναι, ναι!"...
~~~~~~~~~~~~

Τέλος πρώτου κεφαλαίου! Αν σας άρεσε θα μπορούσατε να το δείξετε με την ψήφο σας και να αφήσετε ένα σχόλιο με την γνώμη σας ή κάποια ερώτηση που θα θέλατε να κάνετε για το μυθιστόρημα μέχρι στιγμής! Σας αγαπώ πολύ>>>