𝒩𝑒𝒻𝑒𝓇𝓊𝓉

𓃱𝟒

Eva: Dia?

Diyerek döndüğümde manzara şoka uğramama sebep olmuştu. Karşımda Dia duruyordu, evet buraya kadar her şey normal zaten. Asıl sorun Dia'nın görünüşündeydi. Sarhoş gibi duruyordu sallanıyordu dengede duramıyordu bile:

Eva: Ne oldu sana böyle!

Dia: ...

Eva: Konuşsana kızım içtin mi sen?

Dia: Hmm.

Eva: İyi yaptın Dia, aferin sana!

Sesimi yükseltmemem gerekiyordu ama elde değildi kimse duymasın diye fısıldamaya başladım.

Eva: Bu saatte kimse görmesin bizi gidelim şuradan lanet olsun...

Dia' yı tuttum birden bire bağırdı elimi ağzına koydum sussun diye, başımıza bela açılacak korkusuyla onu kaptığım gibi hiçbir şeyi düşünmeden eve soktum. Şükür ki çok uzakta değildik onu hemen eve attım ve kafasını soğuk suya soktum. Sonra yatağa götürdüm ve tokatladım biraz ama kafası düştü sızdı kaldı, aptal kız. Az bile buna durumumuzu bilmiyormuş gibi yaptığı şeylere bak birde korkuyorum ayakları yapıyordu ya, hem ben değil de başkası bulsaydı onu ne olurdu, aslında daha önce hiç böyle bir şey yapmamıştı ama neden böyle yapmıştı ki. Bende yorgunluktan kendimi koltuğa attım, bir dakika bir şey eksik... LANET! Pelerinim yok evi aradım talan ettim yok yok... 

Eva: Dışarıda düşürdüm, kahretsin!

Hemen dışarı çıktım Dia' yı bulduğum yere kadar döndüğümüz yolu arayarak gittim yok yok, bulduğum yerde de yok hiç bir yerde yok. Tedirgindim pijamasıyla bu saatte deli gibi bir şey arayan bir kızı görse biri ne düşünürdü, toparlanmaya çalışıyordum sakince düşünecektim. Ama duyduğum sesler ile hemen etrafıma bakınmaya başladım bir gölge gördüm, biri beni izliyordu

Eva: Kim var orda?

Ses yok gölge bana bakıyordu, yakınlaşıyordum ama o ne ses veriyordu ne bana geliyordu, birden hareket edince duraksadım. Ama bana doğru gelmedi sakince döndü yavaş adımlarla gitti, lanet sokak lambaları ne halta yarıyordu yüzünü görememekle beraber pelerinim onda mıydı onu bile bilmiyorum kimdi ki o, sakinliği karşısında uğradığım şoktan peşinden bile gidemedim. Aptal gibi hatta aptalca bir hareketti yaptığım ama yaşadığım stresten dolayı ağlayacak durumdaydım, üstelik pelerinim yeniydi! Hocama ne diyecektim... Sadece pelerin kaybolsa iyi ama o her kimse beni de gördü.

Bir süre kaldırım kenarında oturdum ve düşündüm sonra sabah yavaşça hava aydınlanıyordu diye eve doğru gittim. Kapıyı açtım Dia halan daha uyuyordu, zaten zor ayılır o diye düşündüm ve bende koltukta yığılıp kaldım.

Kısa bir kestirme sonucu kapı çalması ile uyandım, kapıyı açtığımda karşımda tanımadığım iri bir adam duruyordu.

Adam: Eva sen misin?

Eva: Evet siz... kimsiniz?

Adam: Tizian, Epistat'ın daveti üzerine seni çağırmaya geldim, tapınakta kütüphane bölümünde seni bekliyor tapınağa kadar sana ben eşlik edeceğim.

Eva: Peki... nedenini biliyor musun?

Tizian: ...

Eva: Tamam bana biraz zaman ver giyinmem için.

Tizian: Bekliyorum.

Başımı hafifçe salladım ve kapıyı kapattım, biraz paniklemiştim ne olmuştu ki şimdi. Normal olduğunu ders için çağırdığını falan ümit etmeye başlayarak  giyindim ve çıktım. Dediği gibi kapıda öylece bekliyordu.